[GolBarg]

همه انسانها با ساختار احساسی سالمی به دنیا آمده اند.ما در ابتدای تولد خودمان را دوست داریم..
ما پیش داوری نمی کنیم که این ویژگی هایمان خوب یا بد است.و خود را آزدانه نشان می دهیم.

اما زمانی که بزرگتر میشویم خلاف اینها را یاد می گیریم و آنچه را که اطرافیانمان می خواهند را انجام می دهیم...آنها می گویند چگونه رفتار کنیم....

ما ثبات و بی ثباتی را می آموزیم.می آموزیم که چه ویژگی هایی در محیطمان قابل قبول و چه ویژگی هایی غیر قابل قبول است.

یونگ می گوید:"برای این یکپارچگی ما مجبور هستیم با بدی ها دست و پنجه نرم کنیم با سایه روبرو شویم و با اهریمن درهم آمیزیم،هیچ راه دیگری هم وجود ندارد."

باید به تمامی وجود خود آزادی بدهیم برای دستیابی به این هدف باید دست از داوری خودمان بر داریم.
ما باید خودمان بخاطر انسان بودن و کاستی داشتن ببخشیم زیرا هنگامی که خود را مورد قضاوت قرار می دهیم،خود به خود نسبت به دیگران هم پیش داوری روا می داریم و آنچه به دیگران می کنیم را به خود نیز می کنیم.

تمامی صفاتی که در خود داریم و از آنها بیزاریم هر کدام موهبتی دارد...باید این صفات را در آغوش کشید و حبس نکرد....