[افسون 13]

نفرین شده

تشنه ام چون کویر تبداری
که زبان می کشد به سینه ی آب
نه امیدی که چشمه ای یابم
نه فریبی که ره برم به سراب
در دلم سنگ تیره گون خطا
در گلو عقده های پوزش لال
در سرم خاطرات بی سامان
بر لبم قصه های عشقی کال
دست یک زن که صورتش محو است
در بخور کبود اوهامم
فلس خورشید های سوزان را
می فشاند به دوزخ کامم
چشم من بسته با طلسم شکیب
زانکه شبکور شهر خورشیدم
دیگرم دخمه ایست بستر خواب
چون شبی پیش یار خوابیدم
زیر آن دخمه پشت یک در کور
دیر گاهیست کز نهیب هراس
میکشم ناله باز کن در را
با توأم ای که می سپاری پاس
لیکن از گوشه های دخمه ی ژرف
خسته آهنگ و آشنا به هراس
پاسخ آید که - : باز کن در را
با تو أم ای که می سپاری پاس