[کارگر سایت]

اي روشني باغ و بهاران که تو بودي

وي خرمي خاطر ياران که تو بودي

اي سرو که در پيرهن صبح نگنجيد

جان تو و اي جان بهاران که تو بودي

با پيرهن سبز، بر اين آبي بي ابر

آيينه ي صد نقش و نگاران که تو بودي

در تابش خورشيد تموز و تپش خاک

آرامگه و منزل ياران که تو بودي

بي پشت و پناه اند تذروان و هزاران

اي باغ تذروان و هزاران که تو بودي

خُنياگه مرغان و تماشاگه خلقان

و آرامگه خيل سواران که تو بودي

در همهمه با غرش طوفان و شب و ابر

در زمزمه با ريزش باران که تو بودي

يا پدر اندر پدر اندر پدر ما

و آيينه ي صد نسل و تباران که تو بودي

سال دگر اين دشت بهار از که بجويد؟

اي رأيت رويان بهاران که تو بودي

اي در غم و اندوه که ماييم وپس از تو!

وي شادي اندوه گزاران که تو بودي!

شفيعي كدكني.