تێ هه‌ڵکێشی مامۆستا قانع ده‌گه‌ڵ حافظی شیرازی
ئه گه ر شه و بیته سه ر جیگه م كه وا تاقه ی كراس خارا
«به خال هندویش بخشم ســـمرقند و بخـــــــــــارا را»
وتم پیی: كوێ به دڵ تویه؟ به عیشوه پی كه نی و فه رموی
«كنار آب ركن آباد و گلگــــشت مصــــــــــلی را»
...
سه رو زوولف و برۆ چاو و خه ت و خاڵو له بی له علت
«چنان بردند صبر از دل كه تركان خوان یغمـــــــا را»
نه ته نیا من له ره مزی تاقی میحرابی بی برۆت ناگه م
«كه كس نگشود و نگشاید به حكمت این معمــــا را»
سه لاوم كرد له یاری خوم وتی، هه ی ناعه له یك ئه بله
«جواب تلخ می زیبد لب لعل شكرخـــــــــــــــارا»
كه حوسنی یوسفم بینی سه عاته ن بوم مو حه قه ق بوو
«كه عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخـــــــا را»
ره واجی ده فته رت« قانع» ئه بی مونكیر چلون بیكا
«كه بر نظم تو افشاند فلك عقد ثریــــــــــــا را»