[SHeRvin]

راک اند رول در بریتانیا II

موسیقی مدرن و ترمینالوژی (مبانی علمی و هنری)
بسیاری از موفقیتهای بزرگ اخیر هنرمندان موسیقی راک و پاپ، در بریتانیای کبیر (انگلستان-ایرلند شمالی-اسکاتلند- والس) به وجود آمده است. ستارگان سالهای 1960 و 70 همچون اریک کلاپتون (Eric Clapton) و پیتر گابریل (Peter Gabriel) از گروههای راک به تک اجرا کنندگان بسیار موفقی تبدیل شدند. در اوایل دهه 80 سینتث پاپ (synth pop) از سبکهای نیو وییو، نمونه ای از موسیقی راک بریتانیا می باشد.

در اواسط دهه 80 آلترنتیو راک بریتانیا (alternative rock British) در گروههای همچون اسمیتز (the Smiths) نمایانگر شد. آنان در مطرح شدن در مجله هایی همچون (New Musical Express -NME)- مجله موسیقی مشهور- رقابت می کردند، در حالی که سبکی همچون شوگازه (shoegaze) در اواخر دهه 80 شکوفا شد (سبكي كه تاکیدش بیشتر بر بافت و لایه بندی صدا بود). گروههای اصلی آلترنتیو راک بریتانیا: روزهای سنگی (Stone Roses)، دوشنبه های شاد (Happy Mondays-Inspiral Carpets) همه آنها از منچستر هستند و به نام مدچستر معروفند ("Madchester") و گروههای اسکاتلندی شامل سوپ اژدها (Soup Dragons) و موسیقی آنان رقص داخلی (indie dance) نامیده می شود که شامل موسیقی خانگی، موسیقی پاپ الکتریکی و سایکدلیک راک می باشد.

رقص داخلی مکان اصلیش در واقع کلوپهای شبانه هایسندا (Hacienda) واقع در منچستر است و مدیریت آن توسط Factory Records - دارنده برچسبهای ضبط موسیقی- و اعضای گروه New Order (گروه راک) انجام می شود.

در اواخر 1980 و اوایل 1990 روزنامه ها نام "مکانی که خود را جشن می گیرد" به بریتانیای کبیر دادند و راک داخلی (indie-rock) در سالهای 80 به وسیله گروههای همچون درمان (The Cure) و ایگو و بانی من (Echo and The Bunnymen) ادامه پیدا کرد. گروههای دیگر: The LA's، Ride، هدیه عروسی (Wedding Present)، خانه عشق (House Of Love)، اعجاب آوران (Wonder Stuff)، کاترین وییل (Catherine Wheel)، شیرجه آهسته (Slow dive) و یکشنبه ها (Sundays). موسیقی آنان الهام گرفته از گروههای راک سالهای 1980 و سایکدلیک راک 1960 است، به خصوص: The Byrds (گروه راک اند رول آمریکایی)، ولوت زیرزمینی (The Velvet Underground)، خامه (Cream) و پینک فلوید. در اواسط دهه 1990 نوعی موسیقی لرزان (vibrant) پديدار شده است كه تاثیر گرفته از راک کلاسیک برتانیایی از سالهای 1960، پانک و نیو وییو ميباشد.

این نوع سبک توسط روزنامه ها، پاپ بریتانیایی (Britpop) نامیده شده و توسط گروههايي ترويج يافته كه از جمله آنها: سوپر گرس (Supergrass)، واعظان خیابان پرتردد (Manic Street Preachers)، محو(Blur)، اُآسیس و پالپ (Pulp)، در کنار دیگر گروههای کمتر مطرح شده مانند حیوانات بسیار پر مو (Super Furry Animals) هستند.

در اواسط دهه های 1990، اُآسیس رهبر تمام گروههای راک بریتانیایی بود و این در حالی است که در سالهای بعد، این سبک را بیشتر به گونه ای احساسی مبدل کرد که از گروه اسمیتز نیز تاثیر گرفته بود. این نوع موسیقی در بریتانیای کبیر به عنوان "داخلی" (indie) شناخته شده، اگرچه اغلب آنها با برچسب اصلی EMI ظاهر شده اند و صدای آنها شباهتی اندک به راک مدرن داخلی آمریکایی (indie rock) دارد.

تعداد اندکی از گروههای راک بریتانیایی توانستند موفقیتی در قرن بعدی نیز کسب کنند. همانند Feeder (گروه راک از کشور والس) كه جزو اندک گروههایی است که توانسته است جزو 5 گروه موفق سال 2001 باشد (به همراه آهنگشان به نام "Buck Rogers") و بعد از سالهای متمادی تلاش، سرانجام این گروه به عنوان گروه اصلی در سبک خود شناخته شد و از موسیقی آلترنیتیو توسط روزنامه ها قدردانی شد.

گروههای راک آمریکایی همچون ضربه (the Strokes) و راه راههای سفید (White Stripes) در بریتانیا مشهور شدند و گروه افسارگسیخته ( The Libertines) -گروه راک بریتانیایی لندن- به وجود آمده از آلترنیتیو راک بریتانیایی به همراه رد پایی از پانک و پست پانک، خوش درخشيدند.

در 2 سال گذشته گروههای چون، میمونهای منطقه بسیار سرد (Arctic Monkeys)، رئیس (Kaiser Chiefs)، پارک ماکسیمو (Maxïmo Park)، مهمانی بلوک (Bloc Party) و فرانز فردیناند (Franz Ferdinand) به وسیله آثار ضبط شده خود، موفقیت کسب کردند. گروههای دیگر، مووز (Muse) و تاریکی (The Darkness) از پانک دوری کردند و به جای آن به سبکی احساسی (ملودراماتیک) و محبوب به نام آرنا راک بریتانیایی (British arena rock) سالهای 1970 گرویدند.

اگرچه در بسیاری از موارد "پاپ" به بعضی از سبکهای موسیقی بریتانیا اضافه شده (dreampop, Britpop) بسیاری از گروهها خود را راک معرفی می کنند تا پاپ! حتی سینتث پاپ (synth pop) در بیشتر موارد از گیتار برقی و گیتار باس، کیبورد و سينتیسایزر (synthesizers) استفاده می کنند. ABC محبوبترین گروه سینتث پاپ است که در اوایل سالهای 1980 تحت تاثیر پانک و راک به وجود آمد، تنها برای به دست آوردن تکنیکی بهتر و خلاقتر تا بتواند در رده سبک های شناخته شده به نام پاپ جدید (new pop) قرار گیرد.

در عین حال گروههای دیگر همانند اُآسیس نیز از سينتیسایزر استفاده کردند و به روش موسیقی بریتانیای سالهای 1960 و 70 تکیه داشتند. در موسیقی امروزه بریتانیا، پاپ و راک همچنان ارتباط نزدیکی با یکدیگر دارند، بیشتر از آنچه در آمریکا دیده می شود، چرا که در آنجا به دلیل تعصب به تاریخ موسیقی، پاپ بیشتر به همراه هنرمندی تک نفره به همراه گیتار و معمولا خانم شناخته شده است.

بنابراین در بریتانیای کبیر هنرمندی همچون پالپ (Pulp) ممکن است به عنوان پاپ شناخته شود در حالی که در آمریکا امکان آن است که این نوع موسیقی را در دسته راک به حساب آوردند (به خصوص آلترنتیو راک، به دلیل اصیل بودن و گاه تاریک بودن تصنیفهای آن). به طور کل در بعضی موارد ترجیح داده می شود که به موسیقی راک داخلی (indie rock) گوش داد تا پاپ مصنوعی (superficial pop)!

راک بریتانیا می توان گفت تا حدی از سبک بعد از پاپ-پست پاپ دهه های 1960 به وجود آمده از جمله اسپایس گرلز (Spice Girls) و یا رابی ویلیامز (Robbie Williams)؛ پاپ اولیه که در کلوپها رواج داشت و سبک دیگری که توسط موسیقی سنتی سیاهان توسعه یافت کاملا سبکهایی جدا از راک هستند.

در حال حاضر موسیقی پاپ در مقایسه با هیپ هاپ و دیگر فرمهای محبوب موسیقی، بازار بیشتری در بریتانیا پیدا کرده است. موفقیت آمیز ترین آلبوم سال 2006 در بریتانیای کبیر، اثری است از گروه راک داخلی گروه فرانز فردینانلد (Franz Ferdinand) و آلبومهای چون Snow Patrol، Keane، Muse و Arctic Monkeys از آثار موفق سال 2006 بودند.