[ساقي]

بکن چندان که خواهی جور بر من
که دستت بر نمی​دارم ز دامن

چنان مرغ دلم را صید کردی
که بازش دل نمی​خواهد نشیمن

اگر دانی که در زنجیر زلفت
گرفتارست در پایش میفکن

به حسن قامتت سروی در آفاق
نپندارم که باشد غالب الظن

الا ای باغبان این سرو بنشان
و گر صاحب دلی آن سرو برکن

جهان روشن به ماه و آفتابست
جهان ما به دیدار تو روشن

تو بی زیور محلایی و بی رخت
مزکایی و بی زینت مزین

شبی خواهم که مهمان من آیی
به کام دوستان و رغم دشمن

گروهی عام را کز دل خبر نیست
عجب دارند از آه سینه من

چو آتش در سرای افتاده باشد
عجب داری که دود آید ز روزن

تو را خود هر که بیند دوست دارد
گناهی نیست بر سعدی معین