[رزیتا]

« قسمت بیست و سوم »

باز من بودم و خلوت اتاقم و گیتاری که دیگه مثل گذشته از غم نمی گفت . این بار تارهای اون با رنگ و بوی عشق آشنا بودن و همراه دستام و زمزمه لبام با هم و برای اون می خوندن . واسه اونی که حضورش رنگی دیگه به آسمون زندگیم داده بود . اونی که باتمام وجود غریبگی برام آشنا بود ، اونی که دردم رو می فهمید و سعی داشت کمکم کنه تا راه درست رو انتخاب کنم .اونی که پرده های تاریک ذهنم رو کنار زد و منو با دنیای حقیقی آشنا کرد .اونی که با وجود همه خوبی هاش احساسم رو نمی فهمید و همه وجودش توی دخترش خلاصه می شد .
سارا رقیب من بود ، رقیبی که عاشقانه دوستش داشتم اون نقطه پیوند من و پدرام بود .
صدای در کشمکش ذهنم خاتمه داد. نگاه منتظرم رو به در دوختم و مطمئن بودم فقط اونه که می تونه اینقدر سنگین و با صلابت در بزنه .
-بله ؟
سرش رواز لای در آورد تو و گفت :
-خاله پریا ؟
از روی تخت بلند شدم و گفتم :
-بله بفرمائید تو آقا پدرام .
درو کامل باز کرد و توی چهارچوب در ایستاد . سارا توی بغلش بود ، مثل همیشه تمیز و مرتب و با بهترین و شیک ترین لباس . وقتی نگاه منتظرم رو دید ، گفت :
خاله پریا ما داریم می ریم بیرون ، تو نمی یای ؟
-یعنی دارید دعوتم می کنید ؟
-من نه ! سارا دوست داره با خاله اش بره شهربازی .
-شهربازی اونم تو زمستون ! چه شود
-اولا شهر بازی ربطی به تابستون و زمستون نداره . ثانیا تو چند روزه از خونه بیرون نرفتی ، بیا بریم ببین هوا چقدر خوبه .
-امتحانش ضرر نداره به شرطی که شام مهمون شما باشیم .
خندید و با سر حرفم رو تایید کرد .دلم براش ضعف رفت ، چقدر لبخنداش رو دوست داشتم .
-ما پایین منتظریم .
همون طور که در می بست ، گفت :
-لازم نیست عجله کنی ، ما منتظر می مونیم .
برای سارا دست تکون دادم و اونم با خنده برام دست تکون داد.
-زودی بیا پایین خاله ، خوب ؟
بهش خندیدم و گفتم :
-باشه خاله ، زود می آم .
با سرعتی باور نکردنی حاضر شدم و پله ها رو دو تا یکی پایین دویدم . صدای خنده سارا از تو حیاط می اومد ، یه جورایی احساس سر خوشی می کردم .
بالای پله ها ایستادم و تماشاشون کردم . سارا روی تاپ نشسته بود و پدرام از پشت آهسته هولش می داد و با هر حرکتی که به تاب می داد سارا با خنده اش ازش تشکر می کرد .
از پله ها که پایین رفتم متوجه من شد و با گرفتن زنجیره های تاب ، اونو از حرکت انداخت و سارا رو بغل زد و گفت :
-خوب اینم از خاله پریا ، حالا وقتشه که بریم .
با لبخند رفتم طرفشون .
-ببخشید معطل شدید .
نگاهی به سر تا پام کرد وبا طعنه گفت :
-نه ، زیادم معطل نشدیم . انگار سرعت عملت بالا رفته .
به جای اینکه ناراحت بشم ، خندیدم و کنارش شروع به حرکت کردم .
-نه انگار جنبه و ظرفیتت هم بیشتر شده ! قبلا تا حرف می زدم جبهه می گرفتی .
بازم خندیدم و چند قدم جلوتر رفتم و گفتم :
-شما ماشین رو بیارید ، من درو باز می کنم .
-امروز از ماشین خبری نیست ، می خوایم پیاده بریم .
درو باز کردم و گفتم :
- چه بهتر ، هوا امروز عالیه و ...
جلوی در با یکی سینه به سینه شم .سرم رو بالا آوردم و نگام افتاد رو صورت بهمن .
-چی شده خاله پریا ، چرا نمی ری ؟
برگشتم عقب و گناه مرددم رو به صورت پدرام دوختم . با قدم بلندی خودش رو به من رسوند و پشت سرم قرار گرفت .
-چی شده پریا ؟
درو کامل باز کردم وان بهمن رو دید .
-امری باشه ؟
-سلام پریا خانوم .
به جای من پدرام جواب داد .
-گیرم علیک سلام ، امرتون ؟
بدون اینکه ه پدرام توجهی کنه رو به من گفت :
-می خوام باهات صحت کنم .
پدرام خم شد وسارا رو گذاشت روی زمین .
-اون حرفی باشما نداره .
نگاهش رو به صورت پدرام دوخت .
-من دارم با پریا حرف می زنم .
-منم دارم می گم اون با تو حرفی نداره .
- من با شما حرفی ندارم . می خوام با اون صحبت کنم .
پدرام منو کنار زد و جلوم ایستاد .
-هر کی می خواد با اون حرف بزنه ، باید از من اجازه بگیره .
بهمن پوزخندی زد و گفت :
-آقا کی باشن .
-بزرگترش .
-برو کنار بذار باد بیاد .
یک دفعه پدرام با عصبانیت یقه لباسش رو چسبید .
-مرتیکه بی شعور ، حرف آدم حالیت نمی شه .
می دونستم آدمی نیست که بشه باهاش در افتاد با نگرانی دستم رو گذاشتم رو بازوی پدرام .
-پدام ؟
برگشت و نگاهشو انداخت رو صورتم . با التماس گفتم :
-خواهش می کنم . ولش کن بذار بره
نگاهی به دستم که روی بازوش می لرزید انداخت و با تردید گفت :
-باید بفهمه نباید مزاحمت بشه .
دستم رو پس کشیدم و گفتم :
-خواهش می کنم ، به خاطر من
با خشم یقه بهمن رو رها کرد و با دست هولش داد عقب .
-دیگه نمی خوام ریخت نحست رو اینجا ببنم ، مفهموم شد .
و بعد بدون اینکه اجازه حرف زدن یا حرکتی بهش بده ، درو محکم به هم کوبید .
سارا به گریه افتاد و من از ترس همه وجودم می لرزید . ترس از عاقبت کار ، ترس از بهمن .
پدرام ، سارا رو بغل کرد و گفت :
-خواهیم دید پریا خانوم ! حالا واسه من وکیل وصی می گیری و خودت لال می شی ، من می خواستم از در دوستی وارد بشم ولی خودت نخواستی ، خواهیم دید .
بعد لگد محکمی به در زد و رفت.
مثل چوبی که از وسط نصف بشه ، زانوهام خم شدن نشستم رو زمین ، داشتم از خشم منفجر می شدم .
-لعنت به تو بهمن ، تمام خوشیم رو زایل کردی .
بغض مثل یه سنگ ، راه گلوم رو بست .انگار نفس کشیدن هم برام سخت شده بود .
-پاشو پاشو ، بریم تو پریا
نگاه ابریم رو به چهره اش دوختم و خواستم بپرسم پس قرارمون چی ؟ برنامه امروز ؟ که انگار خودش سوالم رو از تو صورتم خوند ، چون گفت :
-دیگه حوصله بیرون رفتن ندارم .