[behnam5555]

ارتباطاتِ انساني

ارتباطات زيست جهانِ انساني را مي توانيم در چهار قسم كلّي تقسيم و تبيين كنيم :

1. ارتباط انسان با خودش : ما دائماً با خودمان در ارتباط هستيم. اين ارتباط در حالت بيداري با گفتگوي دروني يا بيروني با خودمان و در خواب توسط خواب ديدن تحقق پيدا مي كند. انسان با اين ارتباط به شناخت خودش دست پيدا مي كند. اختلال و تحريف در اين نوع از ارتباط، باعث بروز بيماريهاي گوناگون رواني _ شخصيتي در انسان مي شود. شناخت استعدادها و توانهاي نهفته در ما توسط ارتباط مؤثر و هدايت شدۀ انسان با خودش فراهم مي شود.

2. ارتباط انسان با ديگران : انسان موجودي اجتماعيست. جدا بودن انسان از ديگران او را به سطح يك حيوان باهوش فرو خواهد كاست. ارتباط با ديگران باعث مي شود انسان به تعريفي از خود دست پيدا كند، در اين معنا ما با ديگري خودمان را مي شناسيم. هر گونه تحريف و شكستگي در اين نوع از ارتباط باعث آشفتگيهاي مختلف رواني و اجتماعي خواهد شد. اولين مشخصۀ جامعۀ سالم دارا بودن ارتباطات چند سويه و متعادل بين افراد جامعه است.

3. ارتباط انسان با طبيعت : انسان در طبيعت زندگي مي كند. در گذشتۀ نه چندان دور، انسانها با تمام وجود خود طبيعت را لمس و درك مي كردند. زندگي شكار، دامداري و كشاورزي كاملاً وابسته به طبيعت است. جامعۀ صنعتي با اقتضائاتِ مخصوصش، زندگي صنعتي را پديد آورده كه دور شدن انسان از مادر طبيعت را فراهم نموده بطوريكه انسان تمامي مايحتاجش را بجايي اينكه از طبيعت بگيرد از بازار مي خرد! اين مطلب باعث دگرگوني در ارتباط انسان با طبيعت شده كه خود تبعاتي را بدنبال دارد. برخي از بيماريهاي انسان ناشي از قطع ارتباط او با طبيعت يا اختلالاتي است كه در اين نوع از ارتباط حاصل شده است.

4. ارتباط انسان با خدا : تاريخ ِ زيست جهانِ انسانها همواره دغدغه ارتباط با ماوراء و موجودي برتر را نشان داده است. در ميان تمامي جامعه شناسان ِ دين بسيار اندكند كساني كه نابودي اين نوع ارتباط را در تئوري و عمل در سير تكاملي جوامع مطرح كرده باشند. فرقه ها، مسلكها و اديان در پاسخ به توصيف ِنحوۀ اين ارتباط بوجود آمده و هر كدام عقايد، آئينها و روشهايي را پيشنهاد كرده اند. اين ارتباط حتي در ميان كساني كه منكر آن هستند بنحوي استعلايي وجود دارد اگر چه آن را به ساحت هاي ديگري (بغير از خدا) تقليل داده اند.

افاضات:
چگونگي برقرار شدن ارتباطات ياد شده، شكل گيري محصولات ارتباطي، جهت گيري ، انسجام و ميزان هارموني حاكم بر آنها، شالوده هاي اساسي زيست جهان انساني را تشكيل مي دهد.
تمامي انواع ارتباطات با توجه به پديدار شدن جوامع جديد از بطن جوامع سنتي، دچار بحرانهاي اساسي شده اند. اين ارتباطات عموماً در جوامع سنتي بصورت مكانيكي، تعبّدي، الزامي و متكي بر سلطه هاي كاريزمائي و سنتي است امّا در جوامع جديد بصوت ارگانيك، استدلالي و اختياري و متكي بر سلطۀ عقلاني و قانوني در آمده است.
نكته مهم اينست كه تمامي اشكال ارتباطي مذكور در عصر جديد با چالشهاي جدي روبرو شده و اين چالشها با خود فرصت ها و تهديدات جدّي بهمراه داشته كه جزو خصوصيات طبيعي دوران گذار و بحران بوده و بهيچوجه غير طبيعي نيست و از اين حرفها...