حرفِ آخر
به آن‌ها که براي ِ تصدي‌ي ِ قبرستان‌هاي ِ کهنه تلاش مي‌کنند
نه
فريدون‌ام من،
نه
ولاديميرم که
گلوله‌ئي نهاد نقطه‌وار
به پايان ِ جمله‌ئي که مقطع ِ تاريخ‌اش بود ــ
نه بازمي‌گردم من
نه مي‌ميرم.
زيرا من ]که ا.
صبح‌ام
و ديري نيست تا اجنبي‌ي ِ خويشتن‌ام را به خاک افکنده‌ام به سان ِ
بلوط ِ تن‌آوري که از چهارراهي‌ي ِ يک کوير،
و ديري نيست تا اجنبي‌ي ِ خويشتن‌ام را به خاک افکنده‌ام به‌سان ِ
همه‌ي ِ خويشتني که بر خاک افکند
ولاديمير[ ــ
وسط ِ ميز ِ قمار ِ شما قوادان ِ مجله‌ئي‌ي ِ منظومه‌هاي ِ مطنطن
تک‌خال ِ قلب ِ شعرم را فرومي‌کوبم من.
چرا که شما
مسخره‌کننده‌گان ِ ابله ِ
نيما
و شما
کشنده‌گان ِ انواع ِ
ولاديمير
اين بار به مصاف ِ شاعري چموش آمده‌ايد
که بر راه ِ ديوان‌هاي ِ گردگرفته
شلنگ مي‌اندازد.
و آن‌که مرگي فراموش شده
يک‌بار
به‌سان ِ قندي به دل‌اش آب شده است
ــ از شما مي‌پرسم، پااندازان ِ محترم ِ اشعار ِ هرجائي!ــ:
اگر به جاي ِ همه ماده‌تاريخ‌ها، اردنگي به پوزه‌تان بياويزد
با وي چه توانيد کرد؟
□
مادرم به‌سان ِ آهنگي قديمي
فراموش شد
و من در لفاف ِ قطع‌نامه‌ي ِ ميتينگ ِ بزرگ متولد شدم
تا با مردم ِ اعماق بجوشم و با وصله‌هاي ِ زمان‌ام پيوند يابم.
تا به‌سان ِ سوزني فروروم و برآيم
و لحاف‌پاره‌ي ِ آسمان‌هاي ِ نامتحد را به يک‌ديگر وصله‌زنم
تا مردم ِ چشم ِ تاريخ را بر کلمه‌ي ِ همه ديوان‌ها حک کنم ــ
مردمي که من دوست مي‌دارم
سهم‌ناک‌تر از بيش‌ترين عشقي که هرگز داشته‌ام!ــ :
□
بر پيش‌تخته‌ي ِ چرب ِ دکه‌ي ِ گوشت‌فروشي
کنار ِ ساتور ِ سرد ِ فراموشي
پُشت ِ بطري‌هاي ِ خمار و خالي
زير ِ لنگه‌کفش ِ کهنه‌ي ِ پُرميخ ِ بي‌اعتنائي
زن ِ بي‌بُعد ِ مهتابي‌رنگي که خفته است بر ستون‌هاي ِ هزاران‌هزاري‌ي ِ
موهاي ِ آشفته‌ي ِ خويش
عشق ِ بدفرجام ِ من است.
از حفره‌ي ِ بي‌خون ِ زير ِ پستان‌اش
من
روزي غزلي مسموم به قلب‌اش ريختم
تا چشمان ِ پُرآفتاب‌اش
در منظر ِ عشق ِ من طالع شود.
ليکن غزل ِ مسموم
خون ِ معشوق ِ مرا افسرد.
معشوق ِ من مُرد
و پيکرش به مجسمه‌ئي يخ‌تراش بَدَل شد.
من دست‌هاي ِ گران‌ام را
به سندان ِ جمجمه‌ام
کوفتم
و به‌سان ِ خدائي در زنجير
ناليدم
و ضجه‌هاي ِ من
چون توفان ِ ملخ
مزرع ِ همه شادي‌هاي‌ام را خشکاند.
و مع‌ذلک ]آدمک‌هاي ِ اوراق‌فروشي![
و مع‌ذلک
من به دربان ِ پُرشپش ِ بقعه‌ي ِ امام‌زاده کلاسيسيسم
گوسفند ِ مسمّطي
نذر
نکردم!
□
اما اگر شما دوست مي‌داريد که
شاعران
قي کنند پيش ِ پاي ِتان
آن‌چه را که خورده‌ايد در طول ِ ساليان،
چه کند
صبح که شعرش
احساس‌هاي ِ بزرگ ِ فردائي‌ست که کنون نطفه‌هاي ِ وسواس است؟
چه کند
صبح اگر فردا
هم‌زاد ِ سايه در سايه‌ي ِ پيروزي‌ست؟
چه کند
صبح اگر ديروز
گوري‌ست که از آن نمي‌رويد زَهرْبوته‌ئي جز ندامت
با هسته‌ي ِ تلخ ِ تجربه‌ئي در ميوه‌ي ِ سياه‌اش؟
چه کند صبح که گر
آينده قرار بود به گذشته باخته‌باشد
دکتر
حميدي شاعر مي‌بايست به‌ناچار اکنون
در آب‌هاي ِ دوردست ِ قرون
جانوري تک‌ياخته باشد!
□
و من که
ا.صبح‌ام
به خاطر ِ قافيه: با احترامي مبهم
به شما اخطار مي‌کنم ]مرده‌هاي ِ هزارقبرستاني![
که تلاش ِتان پايدار نيست
زيرا ميان ِ من و مردمي که به‌سان ِ عاصيان يک‌ديگر را در آغوش
مي‌فشريم
ديوار ِ پيرهني حتا
در کار نيست.
□
برتر از همه‌ي ِ دست‌مال‌هاي ِ دواوين ِ شعر ِ شما
که من به سوي ِ دختران ِ بيمار ِ عشق‌هاي ِ کثيف‌ام افکنده‌ام ــ
برتر از همه نردبان‌هاي ِ دراز ِ اشعار ِ قالبي
که دست‌مالي شده‌ي ِ پاهاي ِ گذشته‌ي ِ من بوده‌اند ــ
برتر از قُرّولُند ِ همه‌ي ِ استادان ِ عينکي
پيوسته‌گان ِ فسيل‌خانه‌ي ِ قصيده‌ها و رباعي‌ها
وابسته‌گان ِ انجمن‌هاي ِ
مفاعلن فعلاتن‌ها
دربانان ِ روسبي‌خانه‌ي ِ مجلاتي که من به سردر ِشان تُف کرده‌ام ــ،
فرياد ِ اين نوزاد ِ زنازاده‌ي ِ شعر مصلوب ِتان خواهد کرد:
ــ«پااندازان ِ جنده‌ْشعرهاي ِ پير!
طرف ِ همه‌ي ِ شما من‌ام
من ــ نه يک جنده‌باز ِ متفنن! ــ
و من
نه بازمي‌گردم نه مي‌ميرم
وداع کنيد با نام ِ بي‌نامي ِتان
چرا که من نه
فريدون‌ام
نه
ولاديميرم!»
به مناسبت ِ سال‌گرد ِ خودکشي‌ي ِ ولاديمير ماياکوفسکي