غزلِ بزرگ همه بت‌هاي‌ام را مي‌شکنم
تا فرش کنم بر راهي که تو بگذري
براي ِ شنيدن ِ ساز و سرود ِ من.
همه بت‌هاي‌ام را مي‌شکنم ـ اي ميهمان ِ يک شب ِ اثيري‌ي ِ زودگذر! ـ
تا راه ِ بي‌پايان ِ غزل‌ام، از سنگ‌فرش ِ بت‌هائي که در معبد ِ
ستايش ِشان چو عودي در آتش سوخته‌ام، تو را به نهان‌گاه ِ درد ِ
من آويزد.
□
گرچه انساني را در خود کشته‌ام
گرچه انساني را در خود زاده‌ام
گرچه در سکوت ِ دردبار ِ خود مرگ و زنده‌گي را شناخته‌ام،
اما ميان ِ اين هر دو ــ شاخه‌ي ِ جدامانده‌ي ِ من! ــ
ميان ِ اين هر دو
من
لنگر ِ پُررفت‌وآمد ِ درد ِ تلاش ِ بي‌توقف ِ خويش‌ام.
□
اين طرف، در افق ِ خونين ِ شکسته، انسان ِ من ايستاده است.
او را مي‌بينم، او را مي‌شناسم:
روح ِ نيمه‌اش در انتظار ِ نيم ِ ديگر ِ خود دردمي‌کشد:
«ــ مرا نجات بده‌اي کليد ِ بزرگ ِ نقره!
مرا نجات بده!»
و آن طرف
در افق ِ مهتابي‌ي ِ ستاره‌باران ِ رودررو،
زن ِ مهتابي‌ي ِ من...
و شب ِ پُرآفتاب ِ چشم‌اش در شعله‌هاي ِ بنفش ِ درد طلوع مي‌کند:
«ــ مرا به پيش ِ خودت ببر!
سردار ِ بزرگ ِ روياهاي ِ سپيد ِ من!
مرا به پيش ِ خودت ببر!»
و ميان ِ اين هر دو افق
من ايستاده‌ام
و درد ِ سنگين ِ اين هر دو افق
بر سينه‌ي ِ من مي‌فشارد
□
من از آن روز که نگاه‌ام دويد و پرده‌هاي ِ آبي و زنگاري را شکافت و
من به چشم ِ خويش انسان ِ خود را ديدم که بر صليب ِ روح ِ
نيمه‌اش به چارميخ آويخته است در افق ِ شکسته‌ي ِ خونين‌اش،
دانستم که در افق ِ ناپيداي ِ رودرروي ِ انسان ِ من ــ ميان ِ مهتاب و
ستاره‌ها ــ چشم‌هاي ِ درشت و دردناک ِ روحي که به دنبال ِ
نيمه‌ي ِ ديگر ِ خود مي‌گردد شعله مي‌زند.
و اکنون آن زمان دررسيده است که من به صورت ِ دردي جان‌گزاي
درآيم;
درد ِ مقطع ِ روحي که شقاوت‌هاي ِ ناداني، آن را ازهم‌دريده است.
و من اکنون
يک‌پارچه دردم...
□
در آفتاب ِ گرم ِ يک بعدازظهر ِ تابستان
در دنياي ِ بزرگ ِ دردم زاده شدم.
دو چشم ِ بزرگ ِ خورشيدي در چشم‌هاي ِ من شکفت و دو سکوت ِ
پُرطنين در گوش‌واره‌هاي ِ من درخشيد:
«ــ نجات‌ام بده اي کليد ِ بزرگ ِ نقره‌ي ِ زندان ِ تاريک ِ من، مرا نجات
بده!»
«ــ مرا به پيش ِ خودت ببر، سردار ِ رويائي‌ي ِ خواب‌هاي ِ سپيد ِ من،
مرا به پيش ِ خودت ببر!»
□
زن ِ افق ِ ستاره‌باران ِ مهتابي به‌زانودرآمد. کمر ِ پُردردش بر دست‌هاي ِ
من لغزيد. موهاي‌اش بر گلوگاه‌اش ريخت و به ميان ِ
پستان‌هاي‌اش جاري شد. سايه‌ي ِ لب ِ زيرين‌اش بر چانه‌اش
دويد و سرش به دامن ِ انسان ِ من غلتيد تا دو نيمه‌ي ِ روح ِشان
جذب ِ هم گردد.
حباب ِ سياه ِ دنياي ِ چشم‌اش در اشک غلتيد.
روح‌ها درد کشيدند و ابرهاي ِ ظلم برق زد.
سرش به دامن ِ انسان ِ من بود، اما چندان که چشم گشود او را
نشناخت:
کمرش چون مار سُريد، لغزيد و گريخت، در افق ِ ستاره‌باران ِ مهتابي
طلوع کرد و باز ناليد:
«ــ سردار ِ روياهاي ِ نقره‌ئي، مرا به کنار ِ خودت ببر!»
و ناله‌اش ميان ِ دو افق سرگردان شد:
«ــ مرا به کنار ِ خودت ببر!»
و بر شقيقه‌هاي ِ دردناک ِ من نشست.
□
ميان ِ دو افق، بر سنگ‌فرش ِ ملعنت، راه ِ بزرگ ِ من پاهاي ِ مرا
مي‌جويد.
و ساکت شويد، ساکت شويد تا سم‌ْضربه‌هاي ِ اسب ِ سياه و لُخت ِ
ياءس‌ام را بنوشم، با يال‌هاي ِ آتش ِ تشويش‌اش.
به کنار! به کنار! تا تصويرهاي ِ دور و نزديک را ببينم بر پرده‌هاي ِ افق ِ
ستاره‌باران ِ رودررو:
تصويرهاي ِ دور و نزديک، شباهت و بيگانه‌گي، دوست‌داشتن و
راست گفتن ــ
و نه کينه ورزيدن
و نه فريب دادن...
□
ميان ِ آرزوهاي‌ام خفته‌ام.
آفتاب ِ سبز، تب ِ شن‌ها و شوره‌زارها را در گاه‌واره‌ي ِ عظيم ِ کوه‌هاي ِ
يخ مي‌جنباند و خون ِ کبود ِ مرده‌گان در غريو ِ سکوت ِشان از
ساقه‌ي ِ بابونه‌هاي ِ بياباني بالا مي‌کشد;
و خسته‌گي‌ي ِ وصلي که اميدش با من نيست، مرا با خود بيگانه مي‌کند:
خسته‌گي‌ي ِ وصل، که به‌سان ِ لحظه‌ي ِ تسليم، سفيد است و شرم‌انگيز.
□
در آفتاب ِ گرم ِ بعدازظهر ِ يک تابستان، مرا در گهواره‌ي ِ پُردرد ِ
ياءس‌ام جنباندند. و رطوبت ِ چشم‌انداز ِ دعاهاي ِ هرگز
مستجاب نشده‌ام را چون حلقه‌ي ِ اشکي به هزاران هزار
چشمان ِ بي‌نگاه ِ آرزوهاي‌ام بستند.
□
راه ِ ميان ِ دو افق
طولاني و بزرگ
سنگ‌لاخ و وحشت‌انگيز است.
اي راه ِ بزرگ ِ وحشي که چخماق ِ سنگ‌فرش‌ات مدام چون لحظه‌هاي
ميان ِ ديروز و فردا در نبض ِ اکنون ِ من با جرقه‌هاي ِ ستاره‌ئي‌ات
دندان مي‌کروجد! ــ آيا اين ابر ِ خفقاني که پايان ِ تو را بعليده
دود ِ همان «عبير ِ توهين شده» نيست که در مشام ِ يک «نافهمي»
بوي ِ مُردار داده است؟
اما رويت ِ اين جامه‌هاي ِ کثيف بر اندام ِ انسان‌هاي ِ پاک، چه دردانگيز
است!
□
و اين من‌ام که خواهشي کور و تاريک در جائي دور و دست نيافتني از
روح‌ام ضجه مي‌زند.
و چه چيز آيا، چه چيز بر صليب ِ اين خاک ِ خشک ِ عبوسي که
سنگيني‌يِ مرا متحمل نمي‌شود ميخ‌کوب‌ام مي‌کند؟
آيا اين همان جهنم ِ خداوند است که در آن جز چشيدن ِ درد ِ آتش‌هايِ
گُل‌انداخته‌ي ِ کيفرهاي ِ بي‌دليل راهي نيست؟
و کجاست؟ به من بگوئيد که کجاست خداوندگار ِ درياي ِ گود ِ
خواهش‌هاي ِ پُرتپش ِ هر رگ ِ من، که نام‌اش را جاودانه با
خنجرهاي ِ هر نفس ِ درد بر هر گوشه‌ي ِ جگر ِ چليده‌ي ِ خود
نقش کرده‌ام؟
و سکوتي به پاسخ ِ من، سکوتي به پاسخ ِ من!
سکوتي به سنگيني‌ي ِ لاشه‌ي ِ مردي که اميدي با خود ندارد!
□
ميان ِ دو پاره‌ي ِ روح ِ من هواها و شهرهاست
انسان‌هاست با تلاش‌ها و خواهش‌هاشان
دهکده‌هاست با جوي‌بارها
و رودخانه‌هاست با پل‌هاشان، ماهي‌ها و قايق‌هاشان.
ميان ِ دو پاره‌ي ِ روح ِ من طبيعت و دنياست ــ
دنيا
من نمي‌خواهم ببينم‌اش!
تا نمي‌دانستم که پاره‌ي ِ ديگر ِ اين روح کجاست، رويائي خالي بودم: ـ
رويائي خالي، بي‌سروته، بي‌شکل و بي‌نگاه...
و اکنون که ميان ِ اين دو افق ِ بازيافته سنگ‌فرش ِ ظلم خفته است
مي‌بينم که ديگر نيستم، ديگر هيچ نيستم حتا سايه‌ئي که از پس ِ
جان‌داري بر خاک جنبد.
□
شب ِ پرستاره‌ي ِ چشمي در آسمان ِ خاطره‌ام طلوع کرده است: دورشو
آفتاب ِ تاريک ِ روز! ديگر نمي‌خواهم تو را ببينم، ديگر
نمي‌خواهم، نمي‌خواهم هيچ‌کس را بشناسم!
ميان ِ همه اين انسان‌ها که من دوست داشته‌ام
ميان ِ همه آن خدايان که تحقير کرده‌ام
کدام‌يک آيا از من انتقام بازمي‌ستاند؟
و اين اسب ِ سياه ِ وحشي که در افق ِ توفاني‌ي ِ چشمان ِ تو چنگ
مي‌نوازد با من چه مي‌خواهد بگويد؟
□
در افق ِ شکسته‌ي ِ خونين ِ اين طرف، انسان ِ من ايستاده است و
نيمه‌روح ِ جدا شده‌اش در انتظار ِ نيم ِ ديگر ِ خود درد مي‌کشد:
«ــ نجات‌ام بده‌اي خون ِ سبز ِ چسبنده‌ي ِ من، نجات‌ام بده!»
و در افق ِ مهتابي‌ي ِ ستاره‌باران ِ آن طرف
زن ِ رويائي‌ي ِ من. ــ
و شب ِ پُرآفتاب ِ چشم‌اش در شعله‌هاي ِ بنفش ِ دردي که دود مي‌کند
مي‌سوزد:
«ــ مرا به پيش ِ خودت ببر!
سردار ِ رويائي‌ي ِ خواب‌هاي ِ سپيد ِ من، مرا به پيش ِ خودت ببر!»
و ميان ِ اين هر دو افق
من ايستاده‌ام.
و عشق‌ام قفسي‌ست از پرنده خالي، افسرده و ملول، در مسير ِ توفان ِ
تلاش‌ام، که بر درخت ِ خشک ِ بُهت ِ من آويخته مانده است و با
تکان ِ سرسامي‌ي ِ خاطره‌خيزش، سرداب ِ مرموز ِ قلب‌ام را از
زوزه‌هاي ِ مبهم ِ دردي کشنده مي‌آکند.
□
اما نيم‌شبي من خواهم رفت; از دنيائي که مال ِ من نيست، از زميني که
به بي‌هوده مرا بدان بسته‌اند.
و تو آن‌گاه خواهي دانست، خون ِ سبز ِ من! ــ خواهي دانست که جاي ِ
چيزي در وجود ِ تو خالي‌ست.
و تو آن‌گاه خواهي دانست، پرنده‌ي ِ کوچک ِ قفس ِ خالي و منتظر ِ من!
ــ خواهي دانست که تنها مانده‌اي با روح ِ خودت
و بي‌کسي‌ي ِ خودت را دردناک‌تر خواهي چشيد زير ِ دندان ِ غم‌ات:
غمي که من مي‌برم
غمي که من مي‌کشم...
ديگر آن زمان گذشته است که من از درد ِ جان‌گزائي که هستم به
صورتي ديگر درآيم
و درد ِ مقطع ِ روحي که شقاوت‌هاي ِ ناداني‌اش ازهم‌دريده است،
بهبود يابد.
ديگر آن زمان گذشته است
و من
جاودانه به صورت ِ دردي که زير ِ پوست ِ توست مسخ گشته‌ام.
□
انساني را در خود کشتم
انساني را در خود زادم
و در سکوت ِ دردبار ِ خود مرگ و زنده‌گي را شناختم.
اما ميان ِ اين هر دو، لنگر ِ پُررفت‌وآمد ِ دردي بيش نبودم:
درد ِ مقطع ِ روحي
که شقاوت‌هاي ِ ناداني‌اش ازهم‌دريده است...
تنها
هنگامي که خاطره‌ات را مي‌بوسم در مي‌يابم ديري‌ست که مرده‌ام
چرا که لبان ِ خود را از پيشاني‌ي ِ خاطره‌ي ِ تو سردتر مي‌يابم. ــ
از پيشاني‌ي ِ خاطره‌ي ِ تو
اي يار!
اي شاخه‌ي ِ جدا مانده‌ي ِ من!
|