شب
سراسر
زنجير ِ زنجره بود
تا سحر،
سحرگه
به‌ناگاه با قُشَعْريره‌ی درد
در لطمه‌ی جان ِ ما
جنگل
از خواب واگشود
مژگان ِ حيران ِ برگ‌اش را
پلک ِ آشفته‌ی مرگ‌اش را،
و نعره‌ی اُزگَل ِ ارّه‌ی زنجيری
سُرخ
بر سبزی نگران ِ دره
فروريخت.
□
تا به کسالت ِ زرد ِ تابستان پناه آريم
دل‌شکسته
به‌ترک ِ کوه گفتيم.