|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
#21
04-24-2008
|
||||
|
||||
حالا خودم برایت می نویسم
یادم نرفته است! گفتی : از هراس ِ باز نگشتن، پشتِ سرم خکاب نکن! گفتی : پیش از غروب ِ بادبادکها برخواهم گشت! گفتی: طلسم ِ تنهای ِ تو را، با وِردی از اُراد ِ آسمان خواهم شکست! ولی باز نگشتی و ابر ِ بی باران این بغضهای پیاپی با من ماند! تکرار ِ تلخ ِ ترانه ها با من ماند! بی مرزی ِ این همه انتظار با من ماند! بی تو، من ماندم و الهه ی شعری که می گویند شعر تمام شعران را انشاء می کند! هر شب می اید چشمان ِ منتظرم را خیس ِ گریه می کند و می رود! امشب، اما در ِ اتاق را بسته ام! تمام پنجره ها را بسته ام! حتا گوشهایم را به پنبه پوشانده ام، تا صدای هیچ ساحره ای را نشنوم! بگذار الهه ی شعر، به سروقت ِ شاعران ِ‌دیگر ِ این دشت برود! می می خواهم خودم برایت بنویسم! می بینی؟ بی بی ِ دریا! دیگر کارم به جوانب ِ جنون رسیده است! می ترسم وقتی که - گوش ِ شیطان کر! - از این هجرت ِ بی حدود برگردی، دیگر نه شعری مانده باشد، نه شاعری! کم کم یاد گرفته ام به جای تو فکر کنم، به جای تو دلواپس شوم، حتا به جای تو بترسم! چون همیشه کنار ِ منی! کنارمی، اما... صد داد از این «اما»
__________________
|
| جای تبلیغات شما اینجا خالیست با ما تماس بگیرید | |
|
|
|
|
#22
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
فقط فرض کن!
فرض کن پک کنی برداشتم و نام تو را از سر نویس ِ تمام نامه ها و از تارک ِ تمام ترانه ها پک کردم! فرض کن با قلمم جناق شکستم! به پرسش و پروانه پشت کردم و چشمهایم را به روی رویش ِ رؤیا و روشنی بستم! فرض کن دیگر آوازی از آسمان ِ بی ستاره نخواندم، حجره ی حنجره ام از تکلم ترانه تهی شد و دیگر شبگرد ِ کوچه ی شما، صدای آواز های مرا نشنید! بگو آنوقت، با عطر ِ آشنای این همه آرزو چه کنم؟ با التماس این دل ِ در به در! با بی قراری ٍ ابرهای بارانی... باور کن به دیدار ِ اینه هم که می روم، خیال ِ تو از انتهای سیاهی ِ چشمهایم سوسو می زند! موضوع دوری ِ دستها و دیدارها مطرح نیست! همنشین ِ نفسهای من شده ای! خاتون! با دلتنگی ِ دیدگانم یکی شده ای
__________________
|
|
#23
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
خواهش می کنم!
آنقدر بی خیال از بازنگشتنت گفتی، که گمان کردم سر به سر ِ این دل ِ‌ساده می گذاری! به خودم گفتم این هم یکی از شوخی های شاد کننده ی توست! ولی آغاز ِ آواز ِ بغض ِ گرفته ی من، در کوچه های بی دارو درخت ِ خاطره بود! هاشور ِ اشک بر نقاشی ِ چهره ام و عذاب ِ شاعر شدن در آوار هر چه واژه ی بی چراغ! دیروز از پی ِ گناهی سنگین، گذشته را مرور کردم! از پی ِ تقلبی بزرگ، دفاترِ دبستان را ورق زدم! باید می فهمیدم چرا مجازاتم کرده ای! شاید قتل ِ مورچه هایی که در خیابان به کف ِ کفش ِ من می چسبیدند، این تبعید ناتمام را معنا کند! ا شیشه ای که با توپ ِ سه رنگ ِ من، در بعدازظهر تابستان ِ هشت سالگی شکست! یا سنگی که با دست ِ من کلاغ ِ حیاط ِ خانه ی مادربزرگ را فراری داد! یا نفری ِ ناگفته ی گدایی، که من با سکه ی نصیب نشده ی او برای خودم بستنی خریم! وگرنه من که به هلال ابروی تو، در بالای آن چشمهای جادویی جسارتی نکرده ام! امروز هم به جای خونبهای آن مورچه ها، ده حبه قند در مسیر ِ مورچه های حیاطمان گذاشتم! برای آن پنجره ی قدیمی شیشه ی رنگی خریدم! یک سیر پنیر به کلاغ خانه ی مادربزرگ و یک اسکناس ِ سبز به گدای در به در ِ خیابان دادم! پس تو را به جان ِ جریمه ی این همه ترانه، دیگر نگو بر نمی گردی
__________________
|
|
#24
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
پیش از پریروز شدن ِ امروز
دیگر ساعی بر دست ِ من نخواهی دید! من بعد عبور ِ ریز ِ عقربه ها را مرور نخواهم کرد! وقتی قراری ما بین ِ نگاه ِ من و بی اعتنایی نگاه ِ تو نیست، ساعت به چه کار ِ من می اید؟ می خواهم به سرعت ِ پروانه ها پیر شوم! مثل ِ همین گل ِ سرخ ِ لیوان نشین، که پیش از پریروز شدن ِ امروز می پژمرد! دوست دارم که یک شبه شصت سال را سپری کنم، بعد بیایم و با عصایی در دست، کنار خیابانی شلوغ منتظرت شوم، تا تو بیایی، مرا نشناسی، ولی دستم را بگیری و از ازدحام ِ خیابان عبورم دهی! حالا می روم که بخوابم! خدا را چه دیده ای! شاید فردا به هیئت پیرمردی برخواستم! تو هم از فردا، دست ِ تمام پیرمردان ِ وامانده در کنار ِ خیابان را بگیر! دلواپس نباش! آشنایی نخواهم داد! قول می دهم آنقدر پیر شده باشم، که از نگاه کردن به چشمهایم نیز، مرا نشناسی! شب بخیر
__________________
|
|
#25
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
نامت را نبویسم؟
دستم نه، اما دلم به هنگام نوشتن ِ نام ِ تو می لرزد! نمی دانم چرا وقتی به عکس ِ سیاه و سفید این قاب ِ طاقچه نشین نگاه می کنم، پرده ی لرزانی از باران و نمک چهره ی تو را هاشور می زند! همخانه ها می پرسند: این عکس کوچک ِ کدام کبوتر است، که در بام تمام ترانه های تو رد ِ پای پریدنش پیداست؟ من نگاهشان می کنم، لبخند می زنم و می بارم! حالا از خودت می پرسم! عسلبانو! ایا به یادت مانده آنچه خک ِ پُشت ِ پای تو را در درگاه ِ بازنگشتن گِل کرد، آب ِ سرد ِ کاسه ی سفال بود، یا شوآبه ی گرم ِ نگاهی نگران؟ پاسخ ِ این سؤال ِ ساده، بعد از عبور ِ این همه حادثه در یاد مانده است؟ کبوتر ِ باز برده ی من
__________________
|
|
#26
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
انگار یکی از آخرین تلفن ها بود!
گفتی : سالهای سرسبزی ِ صنوبر را، فدای فصل ِ سرد ِ فاصله مان نکن! من سکوت کردم! گفتی : یک پلک نزده، پرنده ی پندارم از بام ِ خیال تو خواهد پرید! من سکوت کردم! گفتی : هیچ ستاره ای، دستاویز ِ تو در این سقوط ِ بی سرانجامم نخواهد شد! من سکوت کردم! گفتی: دوری ِ دستها و همکناری ِ دلها، تنها راه ِ رها شدن است! من سکوت کردم! گفتی : قول می دهم هر از گاهی، چراغ ِ یاد ِ تو را در کوچه ی بی چنار و چلچله روشن کنم! من سکوت کردم! سکوت کردم ، اما دیگر نگو که هق هق ِ ناغافلم را از آنسوی صراحت ِ سیم و ستاره نشنیدی
__________________
|
|
#27
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
قول می دهم!
به نقطه ای نامعلوم که خیره می شوی، تمام ش ستاره های آسمان بر سرم شهاب می شوند! بیا لحظه ای به طعم ِ شیر ِ مادرانمان بیندیشیم! به سر براهی ِ سایه های همسایه! به کوچ ِ کبوتر، به فشفشه های خاموش، به ونگ ونگ ِ نخست و بنگ بنگ ِ آخرین... هر دو سوی ِ چوب ِ زندگی خیس ِ گریه است! فرقی میان زادن ِ نوزاد و پاره کردن ِ پیله و رسیدن سیبها نیست! کسی صدای پروان ها را نمی شنود، وقتی با سوزن ِ ته گرد به صلیبشان می کشند! کسی گریه درخت را به وقت ِ چیدن ِ سیبهایش نمی بیند! ولی یک روز، یک روز ِ خدا چشمها بیدار و گوشها شنوا می شوند، هیچ دستی برای شکار پروانه ها تور نمی بافد، سیبهای رسیده از درخت می افتند و تو دیگر، به آن نقطه تار ِ نامعلوم، خیره نمی شوی
__________________
|
|
#28
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
هفت شماره ی ساده
شکایت نمی کنم، اما ایا واقعاً نشد که در گذر ِ همین همیشه ی بی شکیب، دمی دلواپس ِ تنهایی ِ دستهای من شوی؟ نه به اندازه تکرار ِ دیدار و همصدایی ِ نفسهامان! به اندازه زنگی... واقعاً نشد؟ واقعاً انعکاس ِ سکوت، تنها حاصل ِ فریاد ِ آن همه ترانه رو به دیوار ِ خانه ی شما بود؟ نگو که نامه های نمنک ِ من به دستت نرسید! نگو که باغجه ی شما، از آوار ِ آن همه باران قطعه ای هم به نصیب نبرد! نگو که ناغافل از فضای فکرهایت فرار کردم! من که هنوز همینجا ایستاده ام! کنار همین پارک ِ بی پروانه کنار همین شمشادها، شعرها، شِکوه ها... هنوز هم فاصله ی ما همان هفت شماره ی پیشین است! دیگر نگو که در گذر ش گریه ها گُمش کردی! نگو که نشانی کوچه ی ما را از یاد بردی! نگو که نمره ِ پلک ِ غبار گرفته ی ما، در خاطرت نماند! ایا خلاصه ی تمام این فراموشی های ناگفته، حرفی شبیه « دوستت نمی دارم» تو در همان گفتگوی دور ِ گلایه و گریه نیست؟
__________________
|
|
#29
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
تکلیفمان را روشن کنیم!
در حواشی شعرهایم، همیشه طنین ِ ممتد ِ طعنه را شنیده ام! که : شاعران از فتح ِ قله های قیود و قافیه بازآمده اند و تو گریه های مکرر خود را ترانه می نامی؟ اگر اینگونه بود، هر کودکی شاعر و هر انشای کودکانه همنام ِ ترانه بود! می شناسم این اهالی ِ همهمه را! در عبور از معابر ِ باد، شاعران ِ بسیاری را دیده ام! شاعرانی که به لطف ِ عینکهاشان شاعر شدند! شاعرانی که مویشان را از وسط فرق می گرفتند، تا شاعر تر شوند! شاعرانی که گفتند : « - ساده ایم! » و ساده نبودند! گفتند : « - عاشقیم! » و عاشق نبودند! گفتند : « - به رسم اینه رفتار می کنیم! » ولی اینه ها را شکستند و تنها از طراوت ِ تن ها ترانه نوشتند! باور کن راضی به گشودن ِ درگاه ِ گرد گرفته ی شان نیستم. اما ببین چگونه پاپیچ ِ این پای پیاده می شوند! هر چند، آنها که از خطوط ِ خوابهای من خبر ندارند! آنها که تابحال، جز خواب ِ چراغ سبز ِ چهارراه ِ خیابانشان، خوابی ندیده اند! بگذار دلشان به همین هفته های همهمه خوش باشد! وقتی نام ِ زغفران می شاید، آنها به یاد ِ شله زرد می افتند! هیچ شاعری در دفتر ِ شعر ِ خود ننوشت: زعفران گل ِ زیبایی ست! از ضمیر ِ زنگار بسته شان به جز تکرار ِ طعنه و تردید انتظاری نمی رود! بگذار ندانند که رگبار ِ گریه های من، از کجای آسمان آب می خورد! ولی می خواهم تو بدانی! گُلم! می خواهم تو بدانی! پدر بزرگم همیشه می گفت وقتی شبانه به کابوس ِ بی نور ِ کوچه می روی، برای فار از زوایای ترس آوازی را زمزمه کن! من همه برای پُر کردن ِ این خلوت ِ خالی ترانه می خوانم! برای تاراندن ِ ترس! به خدا از این کوچه های بی سلام، از این آسمان ِ بی کبوتر می ترسم! بامها را ببن! دیگر کسی بادبادک نمی سازد! در دامنه ی دست ش کودکان، تیر و کمان حرف ِ اول را می زند! می ترسم از هزاره ای دیگر، نسل ِ گلهای سرخ منقرض شده باشد! می ترسم نوه های این ماهی ِ سرخ هم با خیال ش رسیدن به دریا، دور ِ حصار ِ همین حوض ِ نیمه پُر بچرخند و ُ پیر شوند و ُ بمیرند! می ترسم تو نیایی و من، تا همیشه همسایه ی این سایه های سرشکسته شوم! می ترسم!در قید و بند ِ تکمیل ترانه هم نیستم! می دانم که دنیا شبیه ترانه هایم نیست! تنها برای دوری ِ دستهایمان زمزمه می کنم! حالا اگر این طایفه ی بی ترانه را تحمل شنیدن ِ آوازهای من نیست، این پهنه ی پنبه زار و این گودال ِ گوشهایشان! بگذار به غیبت قافیه هایم مُدام نق بزنند! بگذار از غربال ِ نازادگان بگذرم! بگذار جز تو کسی شاعرم نداند! مگر چه می شود؟ اصلاً دلم نمی خواهد به وقتِ رفاقتم با قلم شاعر باشم! می خواهم در خیابان شاعر باشم! وقتی راه می روم، آواز می خوانم، گریه می کنم! وقتی گربه ی گرسنه ی کوچه را، به نان ِ نوازشی سیر می کنم! می خواهم آواز ِ دُهُل را از نزدیک بشنوم! می خواهم تمام رودها را تا سرچشمه شان شنا کنم! می خواهم تمام فانوسهای فاصله را روشن کنم! می خواهم یک بار، فقط یک بار ترانه ای به سادگی ِ سکئت ِ کودکان بنویسم! آنوقت دفترم را ببندم، بیایم روی همان نیمکت ِ سبز ِ انتظار بنشینم، صدای پای تو را از پس ِ پرچین ِ پارک بشنوم، چهره ات را در ظهرهای دور ِ آن پائیزِ خوب بخاطر بیاورم و بمیرم! به همین سادگی! ساده بودن را از پری ِ کوچکی آموخته ام، که با بوسه ای می مُرد و با بوسه ای به دنیا می آمد! اما در این میان رازی هست. که تنها تو از زوایای آن با خبری! بگو بدانم! بی بی باران! گرمای ناب ِ دومین بوسه ی معجزه، ایا بر گونه های خیس ِ گریه ی من خواهد نشست؟
__________________
|
|
#30
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
پارکنویس
تنها شاهد ِ اشکهای بی شمار ِ من اینجاست! با قامتی بلند و جارویی که از هجوم هیچ بادی آشفته نمی شود! فهمیدی که از که سخن می گویم؟ رفتگری که همیشه لبخند می زد و در ازای ِ زباله های سُربی که به دست داشت، از ما ماهیانه نمی خواست! هنوز هم بر همان سکوی سفید ِ مر مر ایستاده است! اینجا بوی پرسه های پریروز مرا می دهد! بوی شعرهای شبانه! بوی سکوت و بی صبری... به یاد داری؟ بی بی ِ باران! گفتم: تا تو بیایی، تمام ماشینهایی را که از کناره ی پارک می گذرند می شمرم! تو گفتی: زمان ِ آمدنم، از حساب ِ ساعت و تقویم خارج است! دلم اما آسوده بود! می دانستم هر بار که از کنار ِ چهارچوب ِ چمنها بگذری، صدای مرا خواهی شنید: « - سلام! خورشیدک ِ من! » حالا هم دلم آسوده است! می دانم، هزار سال هم که از ترنم ترانه هایم بگذرد، هر کس این تندیس ِ صامت ِ جارو به دست را بنگرد، صبر من و سکوت ِ تو را به یاد خواهد آورد! می دانم
__________________
|
 |
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت خطی
|
|
اکنون ساعت 05:29 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.