|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر در این بخش اشعار گوناگون و مباحث مربوط به شعر قرار دارد |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
#1
09-26-2007
|
||||
|
||||
زندگينامه و سال شمار زندگي فريدون مشيري
زندگينامه و سال شمار زندگي فريدون مشيري+دانلود ديوان گناه دريا به مناسبت ۳۰شهريور سالروز تولد فريدون مشيري فريدون مشيری در سی‌ام شهريور ۱۳۰۵ در تهران به دنيا آمد. جد پدری‌اش بواسطه ماموريت اداری به همدان منتقل شده بود و از سرداران نادر شاه بود. پدرش ابراهيم مشيري افشار فرزند محمود در سال ۱۲۷۵ شمسي در همدان متولد شد و در ايام جواني به تهران آمد و از سال ۱۲۹۸ در وزارت پست مشغول خدمت گرديد. او نيز از علاقه‌مندان به شعر بود و در خانوده او هميشه زمزمه اشعار حافظ و سعدي و فردوسي به گوش مي‌رسيد. مشيري سالهاي اول و دوم تحصيلات ابتدايي را در تهران بود و سپس به علت ماموريت اداري پدرش به مشهد رفت و بعد از چند سال دوباره به تهران بازگشت و سه سال اول دبيرستان را در دارالفنون گذراند و آنگاه به دبيرستان اديب رفت.  (( در سال ۱۳۲۰ كه ايران دچار آشفتگي‌هايي بود و نيروهاي متفقين از شمال و جنوب به كشور حمله كرده و در ايران بودند ما دوباره به تهران آمديم و من به ادامه تحصيل مشغول شدم. دبيرستان و بعد به دانشگاه رفتم. با اينكه در همه دوران كودكي‌ام به دليل اينكه شاهد وضع پدرم بودم و از استخدام در ادارات و زندگي كارمندي پرهيز داشتم ولي مشكلات خانوادگي و بيماري مادرم و مسائل ديگر سبب شد كه من در سن ۱۸ سالگي در وزارت پست و تلگراف مشغول به كار شوم و اين كار ۳۳ سال ادامه يافت. در همين زمينه شعري هم دارم با عنوان عمر ويران )) مادرش اعظم السلطنه ملقب به خورشيد، به شعر و ادبيات علاقه‌مند بوده و گاهي شعر می گفته، و پدر مادرش، ميرزا جواد خان مؤتمن‌الممالك نیز شعر مي‌گفته و نجم تخلص مي‌كرده و ديوان شعری دارد كه چاپ نشده است. مشيري همزمان با تحصيل در سال آخر دبيرستان، در اداره پست و تلگراف مشغول به كار شد، و در همان سال مادرش در سن ۳۹ سالگي درگذشت كه اثري عميق در او بر جا گذاشت. سپس در آموزشگاه فني وزارت پست مشغول تحصيل گرديد. روزها به كار می‌پرداخت و شبها به تحصيل ادامه می‌داد. از همان زمان به مطبوعات روي آورد و در روزنامه‌ها و مجلات كارهايي از قبيل خبرنگاري و نويسندگي را به عهده گرفت. بعدها در رشته ادبيات فارسي دانشگاه تهران به تحصيل ادامه داد. اما كار اداري از يك سو و كارهاي مطبوعاتي از سوي ديگر، در ادامه تحصيلش مشكلاتي ايجاد مي‌كرد . اما مشيري كار در مطبوعات را رها نكرد. از سال ۱۳۳۲ تا ۱۳۵۱ مسئول صفحه شعر و ادب مجله روشنفكر بود. اين صفحات كه بعدها به نام هفت تار چنگ ناميده شد، به تمام زمينه‌هاي ادبي و فرهنگي از جمله نقد كتاب، فيلم، تئاتر، نقاشي و شعر مي‌پرداخت. بسياري از شاعران مشهور معاصر، اولين بار با چاپ شعرهايشان در اين صفحات معرفي شدند. مشيري در سالهاي پس از آن نيز تنظيم صفحه شعر و ادبي مجله سپيد و سياه ، و زن روز را بر عهده داشت . فريدون مشيري در سال ۱۳۳۳ ازدواج كرد. همسر او اقبال اخوان دانشجوي رشته نقاشي دانشكده هنرهاي زيباي دانشگاه تهران بود. او هم پس از ازدواج، تحصيل را ادامه نداد و به كار مشغول شد. فرزندان فريدون مشيري، بهار ( متولد ۱۳۳۴) و بابك (متولد ۱۳۳۸) هر دو در رشته معماري در دانشكده هنرهاي زيباي دانشگاه تهران و دانشكده معماري دانشگاه ملي ايران تحصيل كرده‌اند. مشيري سرودن شعر را از نوجواني و تقريباً از پانزده سالگي شروع كرد. سروده‌هاي نوجواني او تحت تاثير شاهنامه‌خواني‌هاي پدرش شکل گرفته كه از آن جمله، اين شعر مربوط به پانزده سالگي اوست : چرا كشور ما شده زيردست انگيزه سرودن اين شعر واقعه شهريور ۱۳۲۰ بوده است. اولين مجموعه شعرش با نام تشنه توفان در ۲۸ سالگي با مقدمه محمدحسين شهريار و علي دشتي به چاپ رسيد (نوروز سال ۱۳۳۴). خود او در باره این مجموعه مي‌گويد:چرا رشته ملك از هم گسست چرا هر كه آيد ز بيگانگان پي قتل ايران ببندد ميان چرا جان ايرانيان شد عزيز چرا بر ندارد كسي تيغ تيز برانيد دشمن ز ايران زمين كه دنيا بود حلقه، ايران نگين چو از خاتمي اين نگين كم شود همه ديده‌ها پر ز شبنم شود (( چهارپاره‌هايي بود كه گاهي سه مصرع مساوي با يك قطعه كوتاه داشت، و هم وزن داشت، هم قافيه و هم معنا. آن زمان چندين نفر از جمله نادر نادرپور، هوشنگ ابتهاج (سايه)، سياوش كسرايي، اخوان ثالث و محمد زهري بودند كه به همين سبك شعر مي‌گفتند و همه از شاعران نامدار شدند، زيرا به شعر گذشته ما بي‌اعتنا نبودند. اخوان ثالث، نادرپور و من به شعر قديم احاطه كامل داشتيم، يعني آثار سعدي، حافظ، رودكي، فردوسي و … را خوانده بوديم، در مورد آنها بحث مي‌كرديم و بر آن تكيه مي‌كرديم)) مشيری توجه خاصی به موسيقي ايراني داشت و در پي همين دلبستگي طی سالهای ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷ عضويت در شوراي موسيقي و شعر راديو را پذيرفت، و در كنار هوشنگ ابتهاج، سيمين بهبهاني و عماد خراساني سهمي بسزا در پيوند دادن شعر با موسيقي، و غني ساختن برنامه گلهاي تازه راديو ايران در آن سالها داشت. ” علاقه به موسيقي در مشيري به گونه‌اي بوده است كه هر بار سازي نواخته مي‌شده مايه آن را مي‌گفته، مايه‌شناسي‌اش را مي‌دانسته، بلكه مي‌گفته از چه رديفي است و چه گوشه‌اي، و آن گوشه را بسط مي‌داده و بارها شنيده شده كه تشخيص او در مورد برجسته‌ترين قطعات موسيقي ايران كاملاً درست و همراه با دقت تخصصي ويژه‌ای همراه بوده است. اين آشنايي از سالهاي خيلي دور از طريق خانواده مادري با موسيقي وتئاتر ايران مربوط بوده است. فضل‌الله بايگان دايي ايشان در تئاتر بازي مي‌كرد و منزل او در خيابان لاله‌زار (كوچه‌اي كه تماشاخانه تهران يا جامعه باربد در آن بود) قرار داشت و درآن سالهايي كه از مشهد به تهران مي‌آمدند هر شب موسيقي گوش مي‌كردند . مهرتاش، مؤسس جامعه باربد، و ابوالحسن صبا نيز با فضل‌الله بايگان دوست بودند و شبها به نواختن سه‌تار يا ويولون مي‌پرداختند، و مشيري كه در آن زمان ۱۵-۱۴ سال داشت مشتاقانه به شنيدن اين موسيقي دل مي‌داد.“ فريدون مشيری در سال ۱۳۷۷ به آلمان و امريکا سفر کرد، و مراسم شعرخوانی او در شهرهای کلن، ليمبورگ و فرانکفورت و همچنين در ۲۴ ايالت امريکا از جمله در دانشگاه‌های برکلی و نيوجرسی به طور بی‌سابقه‌ای مورد توجه دوستداران ادبيات ايران قرار گرفت. در سال ۱۳۷۸ طی سفری به سوئد در مراسم شعرخوانی در چندين شهر از جمله استکهلم و مالمو و گوتبرگ شرکت کرد. سرانجام وي در بامداد سوم آبان ماه ۱۳۷۹ در سن ۷۴ سالگي و بر اثر بيماري، چشم از جهان فرو بست . سال شمار زندگي فريدون مشيري ۱۳۰۵ :: تولد فريدون مشيري سي ام شهريور در تهران، خيابان عين الدوله (خيابان ايران) ۱۳۱۱ :: شروع تحصيل در دبستان اديب ، پشت مسجد سپه سالار ۱۳۱۳ :: حركت به مشهد و سكونت در آنجا و تحصيل در دبستان همت ۱۳۱۹ :: ادامه تحصيل در دبيرستان شاهرضا در مشهد ۱۳۲۰ :: بازگشت به تهران و ادامه تحصيل در دبيرستان اديب و دارالفنون ۱۳۲۳ :: چاپ شعر « فرداي ما » در روزنامه ايران ما ۱۳۲۴ :: درگذشت مادر در ۲۸ خرداد در ۳۹ سالگي :: ادامه تحصيل در آموزشگاه فني وزارت پست و تلگراف و تلفن( بعدها دانشكده مخابرات) ۱۳۲۷ :: انتقال به اداره تلگراف تجريش با سمت تلگرافچي مورس ۱۳۲۸ :: خبرنگار روزنامه « شاهد » جبهه ملي درمجلس شوراي ملي و آغاز فعاليت هاي مطبوعاتي ۱۳۳۳ :: ازدواج با اقبال اخوان دانشجوي رشته نقاشي دانشگاه تهران :: آغاز همكاري با مجله روشنفكر به مدت۱۸ سال ۱۳۳۴ :: انتشار كتاب « تشنه طوفان » در نوروز :: تولد دخترم بهار در آبان ماه ۱۳۳۵ :: انتشار كتاب « گناه دريا » ۱۳۳۶ :: انتشار چاپ دوم تشنه طوفان با افزوده هايي به نام « نايافته » ۱۳۳۸ :: تولد پسرم بابك در اسفند ماه :: دريافت نشان پيام از وزارت پست وتلگراف و تلفن ۱۳۳۹ :: اول ارديبهشت انتشار شعر كوچه ۱۳۴۰ :: انتشار كتاب « ابر »:: همكاري دائمي با مجله سخن به مديريت شادروان دكتر خانلري ۱۳۴۱ :: قبول عضويت شوراي نويسندگان راديو ايران ۱۳۴۴ :: دريافت ديپلم ششم ادبي و راه يافتن به دانشگاه تهران ۱۳۴۵ :: انتشار كتاب « يكسو نگريستن » ماجراهاي شيخ ابوسعيد ابوالخير ۱۳۴۶ :: انتشار چاپ دوم كتاب « ابر» با افزوده هايي به نام « ابر و كوچه» ۱۳۴۷ :: انتشار كتاب « بهار را باوركن » :: شعر خواني در شهر كرمان ۱۳۴۸ :: انتشار كتاب « پرواز با خورشيد» ۱۳۴۹ :: انتشار كتاب « برگزيده اشعار» در قطع جيبي ۱۳۵۰ :: همكاري با شوراي موسيقي راديو ايران ، واحد توليد :: سخنراني در رضاييه ، شيراز و مدرسه عالي دماوند :: مديركل روابط عمومي شركت مخابرات ۱۳۵۲ :: مسافرت به اروپا ، بازديد از شهرهاي هامبورگ ، پاريس ۱۳۵۳ :: شركت در سمينار شاهنامه فردوسي ۱۳۵۴ :: مسافرت به لندن براي بازديد از نمايشگاه هنر اسلامي ، :: مشاور مطبوعاتي مدير عامل شركت مخابرات ايران ۱۳۵۶ :: انتشار كتاب « از خاموشي » :: مسافرت به هندوستان، سخنراني دركشمير براي استادان زبان فارسي در سراسر هند ۱۳۵۷ :: دريافت حكم بازنشستگي پس از ۳۳ سال خدمت اداري در فروردين ماه :: استخدام در شركت عمران و نوسازي تهران تا بهمن ماه ۱۳۶۰ :: درگذشت پدر ۱۳۶۴ :: انتشار كتاب « گزينه اشعار » ( ريشه در خاك ) ۱۳۶۵ :: انتشار كتاب « مرواريد مهر » ۱۳۶۷ :: انتشار كتاب « آه ، باران » ۱۳۷۱ :: انتشار كتاب « از ديار آشتي » ۱۳۷۲ :: انتشار كتاب « با پنج سخن سرا » ۱۳۷۵ :: انتشار كتاب « لحظه ها واحساس » شب شعر در آلمان در شهريور ماه ۱۳۷۷ :: انتشار مجموعه « يك آسمان پرنده » در امريكا و سخنراني و شعرخواني در ۲۳ شهر و ايالت :: انتشار مجموعه « دلاويزترين » :: انتشار نوار شب شعر در آلمان و سخنراني در فرانكفورت ، برلين ، دوسلدرف :: انتشار مجموعه « زيباي جاودانه » با مقدمه عبدالحسين زرين كوب :: انتشار كتاب « آواز آن پرنده غمگين » ۱۳۷۸ :: انتشار چاپ هفدهم مجموعه پرواز با خورشيد :: برگزاري مراسم بزرگ و بي سابقه براي گرامي‌داشت فريدون مشيري به وسيله جوانان فرهنگ دوست در پارك نياوران در شهريور ماه و اهداي كتاب « جشن نامه » به فريدون مشيري :: انتشار كتاب جشن نامه فريدون مشيري با عنوان « به نرمي باران » ، :: سخنراني در بزرگداشت بزرگان موسيقي در جزيره كيش :: انتشار كتاب « شكفتن ها و رستن ها » مجموعه اشعار شعراي معاصر ايران ، ۱۳۷۹ :: انتشار كتاب « تا صبح تابناك اهورايي » ، بهار ۱۳۷۹ :: سخنراني در دانشگاه شيراز در خرداد ماه :: شركت در مراسم روز پزشك در همدان در شهريور ماه :: درگذشت در بامداد سوم آبان
__________________
مرا سر نهان گر شود زير سنگ -- از آن به كه نامم بر آيد به ننگ به نام نكو گر بميــرم رواست -- مرا نام بايد كه تن مرگ راست 
|
| جای تبلیغات شما اینجا خالیست با ما تماس بگیرید | |
|
|
|
|
#2
09-26-2007
|
||||
|
||||
|
دانلود ديوان گناه دريا از فريدون مشيري
حجم فايل:۳۲۰كيلو بايت
__________________
مرا سر نهان گر شود زير سنگ -- از آن به كه نامم بر آيد به ننگ به نام نكو گر بميــرم رواست -- مرا نام بايد كه تن مرگ راست
|
|
#3
09-26-2007
|
||||
|
||||
|
شعر زیبای کوچه
بي تو مهتاب شبي باز از آن كوچه گذشتم همه تن چشم شدم خيره به دنبال تو گشتم شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم، شدم آن عاشق ديوانه كه بودم در نهانخانه ي جانم گل ياد تو درخشيد باغ صد خاطره خنديد ،عطر صد خاطره پيچيد يادم آمد كه شبي با هم از آن كوچه گذشتيم پرگشوديم و در آن خلوت دلخواسته گشتيم ساعتي بر لب آن جوي نشستيم تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت من همه محو تماشاي نگاهت آسمان صاف و شب آرام بخت خندان و زمان رام خوشه ماه فرو ريخته در آب شاخه ها دست برآورده به مهتاب شب و صحرا و گل و سنگ همه دل داده به آواز شباهنگ يادم آيد : تو به من گفتي : از اين عشق حذر كن! لحظه اي چند بر اين آب نظر كن آب ، آئينه عشق گذران است تو كه امروز نگاهت به نگاهي نگران است باش فردا ، كه دلت با دگران است! تا فراموش كني، چندي از اين شهر سفر كن! با تو گفتم : حذر از عشق؟ ندانم! سفر از پيش تو؟ هرگز نتوانم! روز اول كه دل من به تمناي تو پر زد چون كبوتر لب بام تو نشستم، تو به من سنگ زدي من نه رميدم، نه گسستم باز گفتم كه: تو صيادي و من آهوي دشتم تا به دام تو درافتم، همه جا گشتم و گشتم حذر از عشق ندانم سفر از پيش تو هرگز نتوانم، نتوانم…! اشكي ازشاخه فرو ريخت مرغ شب ناله ي تلخي زد و بگريخت! اشك در چشم تو لرزيد ماه بر عشق تو خنديد، يادم آيد كه از تو جوابي نشنيدم پاي در دامن اندوه كشيدم نگسستم ، نرميدم رفت در ظلمت غم، آن شب و شب هاي دگر هم نه گرفتي دگر از عاشق آزرده خبر هم نه كني ديگر از آن كوچه گذر هم! بي تو اما به چه حالي من از آن كوچه گذشتم؟
__________________
مرا سر نهان گر شود زير سنگ -- از آن به كه نامم بر آيد به ننگ به نام نكو گر بميــرم رواست -- مرا نام بايد كه تن مرگ راست
|
|
#4
09-26-2007
|
||||
|
||||
|
__________________
مرا سر نهان گر شود زير سنگ -- از آن به كه نامم بر آيد به ننگ به نام نكو گر بميــرم رواست -- مرا نام بايد كه تن مرگ راست
|
|
#5
09-26-2007
|
||||
|
||||
|
2 عکس از جوانی های شهریار و مشیری
و اما 2 تا عکس دیدنی از فریدون مشیری و شهریار
__________________
مرا سر نهان گر شود زير سنگ -- از آن به كه نامم بر آيد به ننگ به نام نكو گر بميــرم رواست -- مرا نام بايد كه تن مرگ راست
|
|
#6
09-19-2009
|
|||
|
|||
یه شعر قشنگ از فریدون مشیری...گفت...
یه شعر قشنگ از فریدون مشیری...گفت...
گفت: « آنجا چشمة خورشيدهاست آسمان‌ها روشن از نور و صفاست موج اقيانوس جوشان فضاست. » باز من گفتم كه: «بالاتر كجاست؟» گفت:« بالاتر، جهاني ديگر است عالمي كز عالم خاكي جداست پهن دشت آسمان بي‌انتهاست» باز من گفتم كه: « بالاتر كجاست؟» گفت: « بالاتر از آنجا راه نيست زان كه آنجا بارگاه كبرياست آخرين معراج ما عرش خداست! » باز من گفتم كه: « بالاتر كجاست! » لحظه‌اي در ديدگانم خيره شد گفت:« اين انديشه‌ها بس نارساست! » گفتمش:« از چشم شاعر كن نگاه تا نپنداري كه گفتاري خطاست: دورتر از چشمة خورشيدها؛ برتر از اين عالم بي‌انتها؛ باز هم بالاتر از عرش خدا عرصة پرواز مرغ فكر ماست »
|
|
#7
04-13-2010
|
||||
|
||||
|
سبكباران ساحل ها
سبكباران ساحل ها
لب دريا، نسيم و آب و آهنگ، شكسته ناله هاي موج بر سنگ. مگر دريا دلي داند كه ما را، چه توفان ها ست در اين سينه تنگ ! تب و تابي ست در موسيقي آب كجا پنهان شده ست اين روح بي تاب فرازش، شوق هستي، شور پرواز، فرودش : غم؛ سكوتش : مرگ ومرداب ! سپردم سينه را بر سينه كوه غريق بهت جنگل هاي انبوه غروب بيشه زارانم در افكند به جنگل هاي بي پايان اندوه ! لب دريا، گل خورشيد پرپر ! به هر موجي، پري خونين شناور ! به كام خويش پيچاندند و بردند، مرا گرداب هاي سرد باور ! بخوان، اي مرغ مست بيشه دور، كه ريزد از صدايت شادي و نور، قفس تنگ است و دل تنگ است، ورنه هزاران نغمه دارم چون تو پر شور ! لب دريا، غريو موج و كولاك، فرو پيچده شب در باد نمناك، نگاه ماه، در آن ابر تاريك؛ نگاه ماهي افتاده بر خاك ! پريشان است امشب خاطر آب، چه راهي مي زند آن روح بي تاب ! « سبكباران ساحل ها » چه دانند، «شب تاريك و بيم موج و گرداب » ! لب دريا، شب از هنگامه لبريز، خروش موج ها: پرهيز ... پرهيز ... ، در آن توفان كه صد فرياد گم شد؛ چه بر مي آيد از واي شباويز ؟! چراغي دور، در ساحل شكفته من و دريا، دو همراز نخفته ! همه شب، گفت دريا قصه با ماه دريغا حرف من، حرف نگفته ! ...
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#8
04-13-2010
|
||||
|
||||
|
به هر موجي كه مي گفتم
به هر موجي كه مي گفتم
به دريا شكوه بردم از شب دشت، وز اين عمري كه تلخ تلخ بگذشت، به هر موجي كه مي گفتم غم خويش؛ سري ميزد به سنگ و باز مي گشت .! ....
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#9
04-13-2010
|
||||
|
||||
|
در بلنديهاي پرواز
زمان در خواب و دريا قصه پرداز، خيالم در بلندي هاي پرواز، ز تلخي هاي پايان، مي رسيدم به شيرين شگفتي هاي آغاز ..
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#10
04-13-2010
|
||||
|
||||
|
كوچ
كوچ
بشر، دوباره به جنگل پناه خواهد برد، به كوه خواهد زد! به غار خواهد رفت! *** تو، كودكانت را بر سينه مي فشاري گرم، و همسرت را چون كوليان خانه به دوش، ميان آتش و خون مي كشاني از دنبال، و پيش پاي تو از انفجارهاي مهيب دهان دوزخ وحشت گشوده خواهد شد و شهرهاي همه در دود و شعله خواهد سوخت و آشيان ها بر روي خاك خواهد ريخت و آرزوها در زير خاك خواهد مرد *** خيال نيست، عزيزم! صداي تير بلند است و ناله ها پيگير و برق اسلحه خورشيد را خجل كرده است چگونه اين همه بيداد را نمي بيني؟ چگونه اين همه فرياد را نمي شنوي؟ صداي ضجه ي خونين كودك (عدني) است، و بانگ مرتعش مادر ويتنامي كه در عزاي عزيزان خويش مي گريند و چند روز دگر نيز نوبت من و توست كه يا به ماتم فرزند خويش بنشينيم و يا به كشتن فرزند خلق برخيزيم و با به كوه به جنگل به غار، بگريزيم *** پدر، چگونه به نزد طبيب خواهي رفت كه ديدگان تو تاريك و راه باريك است تو يك قدم نتواني به اختيار گذاشت تو يك وجب نتواني به اختيار گذشت كه سيل آهن در راه ها خروشان است *** تو، اي نخفته شب و روز روي شانه ي اسب، به روزگار جواني، به كوه و دره و دشت تو اي بريده ره از لاي خار و خاراسنگ! كنون كنار خيابان در انتظار بسوز درون آتش بغضي كه در گلو داري كزين طرف نتواني به آن طرف رفتن حريم موي سپيد تو را كه دارد پاس؟ كسي كه دست تو را يك قدم بگيرد نيست و من - كه مي دونم اندر پي تو - خوشحالم كه ديدگان تو، در شهر بي ترحم ما به روي مردم نامهربان نمي افتد *** پدر! به خانه بيا با ملال خويش بساز اگر كه چشم تو بر روي زندگي بسته است چه غم كه گوش تو و پيچ راديو باز است: (هزار و ششصد و هفتاد و يك نفر) امروز به زير آتش خمپاره ها هلاك شدند و چند دهكده دوست را، هواپيما به جاي خانه دشمن گلوله باران كرد...! *** چه جاي گريه، كه كشتار بي دريغ حريف براي خاطر صلح است و حفظ آزادي و هر گلوله كه بر سينمه اي شرار افشاند غنيمتي است! كه دنيا بهشت خواهد شد *** پدر، غم تو مرا رنج مي دهد، اما غم بزرگ تري مي كند هلاك مرا: بيا به خاك بلا ديده اي بينديشيم كه ناله مي چكد از برق تازيانه در او به خانه هاي خراب، به كومه هاي خموش، به دشت هاي به آتش كشيده ي متروك كه سوخت يك جا برگ و گل و جوانه در او به خاك مزرعه هايي كه جاي گندم زرد لهيب شعله ي سرخ به چار سوي افق مي كشد زبانه در او به چشم هاي گرسنه به دست هاي دراز به نعش كودك دهقان، ميان شالي زار به زندگي، كه فرو مرده جاودانه در او *** بيا به حال بشرهاي هاي گريه كنيم كه با برادر خود هم نمي تواند زيست چنين خجسته وجودي، كجا تواند ماند؟ چنين گسسته عناني كجا تواند رفت؟ صداي غرش تيري دهد جواب مرا: - به كوه خواهد زد! به غار خواهد رفت بشر دوباره به جنگل پناه خواهد برد. ...
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن ویرایش توسط ساقي : 04-13-2010 در ساعت 10:04 PM
|
|
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت خطی
|
|
اکنون ساعت 08:48 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.