|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر در این بخش اشعار گوناگون و مباحث مربوط به شعر قرار دارد |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
#41
12-25-2007
|
||||
|
||||
سرگذشت
براي ِ سرور و ناصر مقبل سايه‌ي ِ ابري شدم بر دشت‌ها دامن کشاندم: خارکَن با پُشته‌ي ِ خارش به راه افتاد عابري خاموش، در راه ِ غبارآلوده با خود گفت: «ــ هه! چه خاصيت که آدم سايه‌ي ِ يک ابر باشد!» کفتر ِ چاهي شدم از بُرج ِ ويران پَرکشيدم: برزگر پيراهني بر چوب، روي ِ خرمن‌اش آويخت دشت‌بان، بيرون ِ کلبه، سايبان ِ چشم‌هاي‌اش کرد دست‌اش را و با خود گفت: «ــ هه! چه خاصيت که آدم کفتر ِ تنهاي ِ بُرج ِ کهنه‌ئي باشد؟» آهوي ِ وحشي شدم از کوه تا صحرا دويدم: کودکان در دشت بانگي شادمان کردند گاري‌ي ِ خُردي گذشت، ارابه‌ران ِ پير با خود گفت: «ــ هه! چه خاصيت که آدم آهوي ِ بي‌جفت ِ دشتي دور باشد؟» ماهي‌ي ِ دريا شدم ني‌زار ِ غوکان ِ غمين را تا خليج ِ دور پيمودم. مرغ ِ دريائي غريوي سخت کرد از ساحل ِ متروک مرد ِ قايق‌چي کنار ِ قايق‌اش بر ماسه‌ي ِ مرطوب با خود گفت: «ــ هه! چه خاصيت که آدم ماهي‌ي ِ ول‌گرد ِ دريائي خموش و سرد باشد؟» □ کفتر ِ چاهي شدم از بُرج ِ ويران پَرکشيدم سايه‌ي ِ ابري شدم بر دشت‌ها دامن کشاندم آهوي ِ وحشي شدم از کوه تا صحرا دويدم ماهي‌ي ِ دريا شدم بر آب‌هاي ِ تيره راندم. دلق ِ درويشان به دوش افکندم و اوراد خواندم يار ِ خاموشان شدم بيغوله‌هاي ِ راز، گشتم. هفت کفش ِ آهنين پوشيدم و تا قاف رفتم مرغ ِ قاف افسانه بود، افسانه خواندم بازگشتم. خاک ِ هفت اقليم را افتان و خيزان درنوشتم خانه‌ي ِ جادوگران را در زدم، طرفي نبستم. مرغ ِ آبي را به کوه و دشت و صحرا جُستم و بي‌هوده جُستم پس سمندر گشتم و بر آتش ِ مردم نشستم.
__________________
|
| جای تبلیغات شما اینجا خالیست با ما تماس بگیرید | |
|
|
|
|
#42
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
پريا
به فاطي‌ي ِ ابطحي‌ي ِ کوچک و رقص ِ معصومانه‌ي ِ عروسک‌هاي ِ شعرش يکي بود يکي نبود زير ِ گنبد ِ کبود لُخت و عور تنگ ِ غروب سه تا پري نشسّه بود زار و زار گريه مي‌کردن پريا مث ِ ابراي ِ باهار گريه مي‌کردن پريا. گيس ِشون قد ِ کمون رنگ ِ شبق از کمون بُلَن تَرَک از شبق مشکي تَرَک. روبه‌روشون تو افق شهر ِ غلاماي ِ اسير پُشت ِشون سرد و سيا قلعه‌ي ِ افسانه‌ي ِ پير. از افق جيرينگ‌جيرينگ صداي ِ زنجير مي‌اومد از عقب از توي ِ بُرج ناله‌ي ِ شب‌گير مي‌اومد... «ــ پريا! گشنه‌تونه؟ پريا! تشنه‌تونه؟ پريا! خَسّه شدين؟ مرغ ِ پر بَسّه شدين؟ چيه اين‌هاي‌هاي ِتون گريه‌تون واي‌واي ِتون؟» پريا هيچ‌چي نگفتن، زار و زار گريه مي‌کردن پريا مث ِ ابراي ِ باهار گريه مي‌کردن پريا... □ «ــ پرياي ِ نازنين چه‌تونه زار مي‌زنين؟ توي ِ اين صحراي ِ دور توي ِ اين تنگ ِ غروب نمي‌گين برف مياد؟ نمي‌گين بارون مياد؟ نمي‌گين گُرگِه مياد مي‌خورد ِتون؟ نمي‌گين ديبه مياد يه لقمه خام مي‌کند ِتون؟ نمي‌ترسين پريا؟ نمياين به شهر ِ ما؟ شهر ِ ما صداش مياد، صداي ِ زنجيراش مياد ــ پريا! قد ِ رشيدم ببينين اسب ِ سفيدم ببينين اسب ِ سفيد ِ نقره‌نَل يال و دُم‌ا ِش رنگ ِ عسل، مرکب ِ صرصرتک ِ من! آهوي ِ آهن‌رگ ِ من! گردن و ساق‌ا ِش ببينين! باد ِ دماغ‌ا ِش ببينين! امشب تو شهر چراغونه خونه‌ي ِ ديبا داغونه مردم ِ ده مهمون ِ مان با دامب و دومب به شهر ميان داريه و دمبک مي‌زنن مي‌رقصن و مي‌رقصونن غنچه‌ي ِ خندون مي‌ريزن نُقل ِ بيابون مي‌ريزن هاي مي‌کشن هوي مي‌کشن: «ــ شهر جاي ِ ما شد! عيد ِ مردماس، ديب گله داره دنيا مال ِ ماس، ديب گله داره سفيدي پادشاس، ديب گله داره سياهي رو سياس، ديب گله داره»... پريا! ديگه توک ِ روز شيکسّه دَراي ِ قلعه بسّه اگه تا زوده بُلَن شين سوار ِ اسب ِ من شين مي‌رسيم به شهر ِ مردم، ببينين: صداش مياد جينگ و جينگ ِ ريختن ِ زنجير ِ برده‌هاش مياد. آره! زنجيراي ِ گرون، حلقه به حلقه، لابه‌لا مي‌ريزن ز دست و پا. پوسيده‌ن، پاره مي‌شن، ديبا بي‌چاره مي‌شن: سر به جنگل بذارن، جنگلو خارزار مي‌بينن سر به صحرا بذارن، کويرو نمک‌زار مي‌بينن عوضش تو شهر ِ ما... ]آخ! نمي‌دونين پريا
حالت خطی
|
|
اکنون ساعت 12:11 AM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.