|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر در این بخش اشعار گوناگون و مباحث مربوط به شعر قرار دارد |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
|
|
#1
01-04-2010
|
||||
|
||||
صنما چنان لطیفی که به جان ما درآیی 
|
|
#2
01-04-2010
|
||||
|
||||
|
مولوی خطاب به خویش چنین سروده است هوسی است در سر من که سر بشر نداردمن از این هوس چنانم که ز خود خبر ندارم دو هزار ملک بخشد شه عشق هر زمانی من از او به جـز جمالش طلـبی دگــر ندارم و
عشق از ازل است و تاابد خواهدبود جـــو یـنـده عشـق بی‌عــدد خـواهـدبـود فــردا کــه قـیـامـت آشــکارا گــردد هرکس که نه عاشق است رد خواهد بود
|
|
#3
01-12-2010
|
||||
|
||||
__________________
|
|
#4
08-05-2009
|
||||
|
||||
|
گفتا كه كيست بر در؟ گفتم: كمين غلا‌مت
گفتا كه كيست بر در؟ گفتم: كمين غلا‌مت گفتا: چه كار داري؟ گفتم: مها سلا‌مت گفتا كه: چند راني؟ گفتم: كه تا بخواني گفتا كه: چند جوشي؟ گفتم كه: تا قيامت دعوي عشق كردم سوگندها بخوردم كز عشق ياوه كردم من ملكت و شهامت گفتا: براي دعوي قاضي گواه خواهد گفتم: گواه اشكم زردي رخ علا‌مت گفتا: گواه جرحست تر دامنست چشمت گفتم: به فر عدلت عدلند و بي غرامت گفتا: كه بود همره؟ گفتم خيالت‌اي شه گفتا: كه خواندت اينجا؟ گفتم كه: بوي جامت گفتا: چه عزم داري؟ گفتم: وفا و ياري گفتا: زمن چه خواهي؟ گفتم: كه لطف عامت گفتا: كجاست خوشتر؟ گفتم: كه قصر قيصر گفتا: چه ديدي آنجا؟ گفتم: كه صد كرامت گفتا: چرا خاليست؟ گفتم: ز بيم رهزن گفتا: كه كيست رهزن؟ گفتم: كه اين ملا‌مت گفتا: كجاست ايمن؟ گفتم: كه زهد وتقوي گفتا: كه زهد چه بود؟ گفتم: رو سلا‌مت گفتا: كجاست ايمن؟ گفتم: به كوي عشقت گفتا: كه چوني آنجا؟ گفتم: در استقامت خامش كه گر بگويم من نكته‌هاي او را از خويشتن بر آيي ني در بود نه بامت ....
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#5
09-04-2009
|
||||
|
||||
|
چــشــم تـو خــواب مـیـرود یـا كـه تو ناز میكنی
نـی بـه خــدا كــه از دغــل چشـم فراز میكنی چــشـم ببســته ای كه تا خواب كـنی حریف را چونـكــه بـخـفـت بــر زرش دســت دراز مـیكنی سـلســله ی گــشـــاده ی دام ابد نــهـاده ای بـنـد كــه سـخـت مـیـكـنـی بـنـد كه باز میكنی عاشــق بی گـــنـاه را بـهـر ثــواب می كــشی بر ســر كـــوی كـشتــگان بانـگ نماز می كنی گـــه بـه مـثــال ساقـیان عـقـل ز مغز می بری گــه به مـثـال مـطـربان نـغـنـغـه ساز می كنی طـــبـــل فـــراق مـی زنـی نـای عــراق مـیـزنی پـرده بــوسـلـیـك را جـفـت حــجــاز مـی كــنی عشق منی و عشق را صورت و شكل كی بود ایـنـكــه بـصــورتی شـدی ایـن به مـجـاز میكنی ...
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#6
09-12-2009
|
||||
|
||||
|
مولانا : خاموش پرگفتار
مولانا : خاموش پرگفتار  اگر کسی به شما از سخن اصلی‌مولانا گفت باور نکنید، مولانا یک سخن اصلی ندارد، هزاران سخن اصلی دارد. حرفها و نکته‌ها و... عبدالکریم سروش در باب این بزرگوار باید سخن گفت امّا نه از همه ابعاد او. اگر کسی به شما از سخن اصلی‌مولانا گفت باور نکنید، مولانا یک سخن اصلی ندارد، هزاران سخن اصلی دارد. حرفها و نکته‌ها و معارف بسیار است در این دریایی که از او برای ما به جا مانده و لذا هر کسی ازساحلی و از کرانه‌ای به او نزدیک می‌شود، سهم ما هم گرفتن جرعه‌ای از این دریای موّاج‌است. عنوان سخنرانی من «خاموش پُر گفتار» است، می‌خواهم در این باب قدری توضیح بدهم که‌این بزرگوار که حلّه گفتار به تعبیر خودش چاک می‌کرد و حرفهای بسیاری برای گفتن داشت باهمه این احوال خموشی را ترجیح می‌داد و حتّی بنابر بعضی از اقوال، خاموش یا خموش تخلّص شعری او بود. غزلهای بسیار از مولانا به دست ما رسیده است که در بیت پایانی آنها کلمه خاموش آمده است و تکرار این لفظ آن قدر هست که پاره‌ای از متتبعان آثار او را بر آن‌داشته است که بگویند در به کار بردن این لفظ عنایت ویژه‌ای داشته است و مولانا این تخلّص‌شعری را برای خود برگزیده است، برخلاف آنچه که بعضی شمس را تخلّص شعری اودانسته‌اند و گفته‌اند: همگان را بچشاند، بچشاند، بچشاند هله خاموش که شمس الحق تبریز از این می به که ماند؟ به که ماند؟ به که ماند؟ به که ماند؟ دل من گرد جهان گشت و نیابید مثالی این کلمه خاموش در کثیری از اشعار او دیده می‌شود و لذا تعبیر خاموش در آثار این بزرگوار، تعبیر آشنایی است. از یک طرف نطق می‌خواست که پوست را بشکافد و حرفهای ناگفتنی رادر میان بگذارد و از سوی دیگر البتّه خود را خموش می‌خواست و خموشی را می‌پسندید و بلکه با این همه گفتار به ما می‌گفت که در حقیقت خاموشی او بیش از گفتن اوست. این‌خاموشی چه بوده است؟ سرّ فضیلت خاموشی بر سخن گفتن نزد این بزرگوار چیست؟ ازخموشی او چه بهره می‌توان برد حالا که از گفته‌های او این همه بهره می‌بریم برسر این خوان‌یغما و این سفره سعادتمندانه و کریمانه نشسته‌ایم و قرنهاست که بهره می‌جوییم و آیندگان هم‌سهم خود را می‌برند. غزل بسیار مشهور مولانا که همه ابیاتی از آن را شنیده‌ایم من پاره‌ای از آن را می‌خوانم. مفتعلن، مفتعلن، مفتعلن، کشت مرا پوست بود، پوست بود، در خور مغز شعرا رستم از این بیت و غزل ای شه و سلطان ازل قافیه و مغلطه را گو همه سیلاب ببر و بعد این بیت که کمتر خوانده می‌شود به دنبال آن می‌آید: کمتر فضل خمشی کش نبود خوف و رجا ای خمشی مغز منی پرده آن نغز منی همه نکته در اینجاست: کمتر فضل خمشی کش نبود خوف و رجا ای خمشی مغز منی پرده آن نغز منی کسانی که با خزانه بی‌پایان تصاویری که در اشعارمولانا چه در حدّ تعلیمی او یعنی مثنوی و چه در مدح بسیار شاعرانه او یعنی غزلهای او آشناهستند می‌دانند که هرگز کسانی چون سعدی یا حافظ در این میدان با او همتاز نیستند و به پای‌او نمی‌رسند، با این همه چنین مردی با این توانائی عجیب حیرت‌انگیز اظهار می‌کند که زبان‌کافی نیست، اندیشه‌هایی دارد، که زبان به او مجال گفتن آنها را نمی‌دهد. دیگران هم این‌سخن را داشته‌اند، این حرف را بسیاری از ما، از عارفا‌نمان شنیده‌ایم که زبان را برای اظهارآنچه که می‌دانند و دریافته‌اند و تجربه کرده‌اند، نخواسته‌اند. جامه‌ای است که بر قامت‌اندیشه‌ها نارساست. هزار جامه معنا که من بپردازم و این تعبیر سعدی‌زبان حال همه بزرگان ماست. مولانا تمثیل زیباتری دارد. نیزه بازان را همی آرد به تنگ نیزه بازی اندر این گوهای تنگ نیزه بازی می‌کند امّا فضاو مجال چندان وسیع نیست که بتواند توانایی و مهارت خود راآنچنان که باید نشان بدهد. گله از تنگی زبان، گله عامی است، اما وقتی از مولوی این گله را می‌شنویم البتّه معنای مضاعفی پیدا می‌کند. کسی با چنان درجه از مهارت و توانایی این قدراظهار عجز بکند. آن هم شنیدنی و آموختنی است ولی از طرف دیگر مولوی اظهار می‌کند که‌من حرف برای زدن بسیار دارم. من زبسیاری گفتارم خموش من ز شیرینی نشستم روترش من چو لا گویم مراد الاّ بود من چو لب گویم لب دریا بود می‌گوید به اشاره سخن می‌گویم، حرفهای من آنقدر انبوه است، آن قدر پرمغز است که شما به عبارت نباید نظر کنید به اشارت باید نظر کنید از لب به لب دریا پی ببرید از لا، از نفس، شمااثبات را بجوئید و در او این معنا را بخوانید، همواره ما را به این نکته آگاهی می‌دهد و هشدارمی‌دهد که لزوماً به دنبال عبارت نروید بلکه اشارت را هم دریابید. دریا سخن نمی‌گوید، شأن او، پیشه او خاموشی است، امّا اشارت می‌کند و از اشارتهای دریا باید درس آموخت باید نکته آموخت در حقیقت، خود مولانا همان دریایی بود که سخنان او راباید اشارتهای دریا دانست و به دنبال این اشارتها روان شد و معانی بکر و عمیق را در آنها دید. 
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#7
09-12-2009
|
||||
|
||||
|
مولانا : خاموش پرگفتار
مثنوی با چه کلمه‌ای شروع می‌شود. می‌خواهم یک مقایسه‌ای بکنم و بعد ادامه بدهم با کلمه‌بشنو شروع می‌شود. قرآن با چه کلمه‌ای شروع می‌شود، با کلمه اقرأ: بخوان، بگو. مولاناشأنش این نبود که بگوید بگو! به آن درجه نرسیده بود، خاموشی را تلقین می‌کرد، حرف نزن‌بشنو، گوش‌دار تا برای تو بگویم آنچه نامد در زبان و در بیان دم مزن تا بشنوی از دم زنان آشنا بگذار در کشتی نوح دم مزن تا دم زند بهر تو روح از بشنو آغاز می‌کرد. مولانا البتّه گوش کرد، بعدها گفت که: تا که قرنی بعد ما آبی رسد ین بگو که ناطقه جو می‌کند لیک گفت سالکان یاری بود گر چه هر قرنی سخن آری بود بعدها این را گفت امّا از بشنو شروع کرد، از بگو شروع نکرد. از انصتوا را گوش کن خاموش باش/ چون زبان حق نکشتی گوش باش. از اینجا آغاز کرد، درس سکوت، درس خاموشی، درس‌هنر شنیدن را به ما داد. شکایتی را هم که در آنجا مولانا می‌گوید، واقعاً شکایت نیست این‌بیت باید این جور خوانده شود، من در کلام بعضی از بزرگان دیدم که گویا معنای دیگری رااراده و افاده می‌کردند. در پرانتز می‌خواهم عرض کنم در واقع این بیت یک نوع، ترقی است به‌قول عرفا، بشنو این نی چون شکایت می‌کند نه، شکایت نمی‌کند بلکه از جدایی حکایت‌می‌کند، مولانا اهل شکایت نبود. به دلیل شادمانی جاودانه‌ای که در خاطر او بود و این بیت‌قرینه‌ای دارد که در دفتر اول می‌گوید. من نیم شاکی روایت می‌کنم من زجان جان شکایت می‌کنم در ابتدای دفتر دوم هم‌همین نوید را دارد که مهلتی باید، مولوی خموشی گزید به خاطر اینکه حرفش تمام شده بود،کوششی که ابتدا داشت آن کوشش را دیگر نداشت. این خاموشی این سکوت موقت بر اوتحمیل شد. بعدها بود که مولوی فهمید که سرّ پرگفتار بودن چیست؟ چگونه می‌شود که آدمی‌بگوید و بسیار بگوید، امّا یاوه نگوید، بگوید و بسیار و بسیار بگوید، امّا کم نیاورد آنجا بود که‌فهمید و آنجاست که در دفتر پنجم این اشارت را به ما می‌دهد، می‌گوید که: خویش را بدخو و خالی می‌کنی تا کنی مر غیر را حبر و سنی هین بگو مَهْراس از خالی شدن متصل چون شد دلت با آن عدن کم نخواهد شد بگو دریاست این امرقل زین آمدش کاین راستین در واقع مولوی در اینجا، کم‌کم به حوزه تجربه نبوی نزدیک می‌شود. چگونه بود که پیامبر باقُل شروع می‌کرد. ولی من با بشنو شروع کردم، چرا من گفتم بنشین و ساکت باش و گوش بده‌امّا پیامبر می‌گفت بگو و به او می‌گفتند که تفاوت در کجاست؟ چرا من کم آوردم،خموشی بر من تحمیل شد. سکوت موقتی را می‌بایست تجربه می‌کردم، جوشش طبع‌افسرده شد. آب شعر از چاه طبع صافی بیرون نمی‌آمد. تفاوت من با آن دیگران چیست؟ که‌تفاوت را حالا برای ما بیان می‌کند: هین بگو مَهْراس از خالی شدن کم نخواهد شد بگو دریاست این متصل چون شد دلت با آن عدن امر قل زین آمدش کاین راستین امّا برویم به سطح‌بالاتری که مولانا در آن سطح سیر می‌کرد تا اینجا محدودیت‌هایی بود که از بیرون بر این مردبزرگ تحمیل می‌شد، سخنی داشت که گفتنی نبود، با همه در میان گذاشتنی نبود، نامحرمان وترش رویان و عبوسان و عشق ناشناسان و راز ناشناسانی در اطراف او بودند که مجال سخن‌گفتن را به او نمی‌دادند. اگر سخنگویی باشد که از خود شما بهتر بگوید، شما در حضور اوباشید آن موقع چطور؟ بازهم حرف می‌زنید، ولو اینکه هزار زبان داشته باشید، آیا آنجا ساکت‌می‌نشینید؟ آنجا که هزار زبان دارید، هزار منبع و مخزن دانش دارید، امّا کسی آنجا نشسته که‌شما پیش او قطره‌ای هم نیستید باید اینجا چه کار بکنید. خاموشی پیشه بکنید یا اینکه بازهم‌همین متاع اندک خودت را به نمایش بگذارید؟ حضور پرهیبت هستی و خدای هستی‌خاموشی را به این بزرگان تحمیل می‌کند. اندر آن حلقه مکن خود را نگین چون به صاحب دل رسی خاموش نشین با شهنشاهان تو مسکین وارگو ور بگویی شکل استفسار گو وقتی به کسی بزرگتر از خودت می‌رسی وقتی که در جایی هستی که کسی سخنان شنیدنی‌تری‌از تو دارد. وقتی که اصلاً تو بازگویش باشی، چون حرفهای اصلی آنجا زده می‌شود، به تو چه‌جای سخن گفتن. آن خاموشی در آن رفیع‌ترین سطح آن وقتی است که آدمی صدای هستی رامی‌شنود آن موقع حس می‌کند که بهتر است من خاموش باشم ما همه لاشیم باچندین تراش هم بگو تو هم تو بشنو هم تو باش این دیگر آن نهایت درجه است آن سخن که از آگوستین نقل می‌کنند که می‌گفت تضرع‌می‌کردم به درگاه خدا در اعترافاتش گفته و دارد که فریاد می‌کردم جزع می‌کردم، گویی که درضمیر من الهام کردند که ما به این داد و فریاد تو احتیاجی نداریم، اگر هم مرادی و مطلبی‌داری‌که می‌دانیم و می‌شنویم، ولی تو احتیاج‌داری که صدای ما را بشنوی و صدای ما را در سکوت‌خواهی شنید آن قدر داد و قال نکن، صدای ما را در سکوت خواهی شنید. ما همه احتیاج‌داریم آن صدا را بشنویم و آن صدا را در خموشی خواهیم شنید در سکوت خواهیم شنید.
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#8
12-20-2009
|
||||
|
||||
|
از رباعيات حضرت مولانا
در دیدهٔ ما نگر جمال حق بین کاین عین حقیقت است و انوار یقین حق نیز جمال خویش در ما بیند وین فاش مکن که خونت ریزد به زمین ............................................................ ..................
__________________
There's a fire starting in my heart Reaching a fever pitch and It's bringing me out the dark Finally I can see you crystal clear
|
|
#9
01-12-2010
|
||||
|
||||
|
البته نکته ای راباید به دوستان گوشزد کنم که عقایدی که مولانا داشته با عقاید ما شیعیان مخالف است وی حتی در کتاب فیه ما فیه خودش صریحا می گوید "چون به حقیقت رسیدی شریعت باطل گشت "!!! ودر جای دیگر می گوید نباز بشر به شریعت همچون نیاز او به طبیب است همچنانکه بیمار پس از علاج به طبیب نیازی ندارد عارف را هم به شریعت نیازی نیست!!!
حال اینکه سخن مولوی از ریشه باطل است امامام معصوم ما می گویند اول باید خدا راشناخت بعد او را عبادات کرد ولی مولانا وصوفیان هم مشرب او می گویند باید خدا را عبادت کرد سپس او به او رسید واو را شناخت!!! که سخنی باطل است مگر می شود خدایی را نشناخته عبادت کرد واین عبادت چه سودی خواهد داشت واز طرف دیگر باید گفت اتفاقا اگر کسی به خدا رسید بیشتر از قبل او را شایسته عبادت وپرستش می یابد نه اینکه عبادت را کنار بگذارد پیغمبر (ص) که مولانا به ایشان ارادت خاصی داشته در کجای تاریخ آمده است که عبادت را رها کرد آیا نعوذا با الله او به خدا نرسیدخه بود که او را عبادت کرد ؟؟ پس دوستان توجه کنند که از زیباییها ونکات سودمند اشعار مولانا استفاده کنند ولی مانند بعضی از روشنفکران غرق در اعتقادات او نشوند
|
|
#10
03-27-2010
|
||||
|
||||
|
نقل قول:
نيازي به پاسخ بيشتر نداري...... نه پیامم نه کلامم نه سلامم نه علیکم نه سپیدم نه سیاهم نه چنانم که تو گویی نه چنینم که تو خوانی و نه آنگونه که گفتند و شنیدی نه سمائم نه زمینم نه به زنجیر کسی بسته‌ام و بردۀ دینم نه سرابم نه برای دل تنهایی تو جام شرابم نه گرفتار و اسیرم نه حقیرم نه فرستادۀ پیرم نه به هر خانقه و مسجد و میخانه فقیرم نه جهنم نه بهشتم چُنین است سرشتم این سخن را من از امروز نه گفتم، نه نوشتم بلکه از صبح ازل با قلم نور نوشتم... گر به این نقطه رسیدی به تو سر بسته و در پرده بگویــم تا کســی نشنـود این راز گهــربـار جـهان را آنچـه گفتند و سُرودنـد تو آنـی خودِ تو جان جهانی گر نهانـی و عیانـی تـو همانی که همه عمر بدنبال خودت نعره زنانی تو ندانی که خود آن نقطۀ عشقی تو خود اسرار نهانی تو خود باغ بهشتی تو بخود آمده از فلسفۀ چون و چرایی به تو سوگند که این راز شنیدی و نترسیدی و بیدار شدی در همه افلاک بزرگی نه که جُزئی نه که چون آب در اندام سَبوئی تو خود اویی بخود آی تا در خانه متروکۀ هرکس ننشـــینی و بجز روشنــی شعشـعۀ پرتـو خود هیچ نبـینـی و گلِ وصل بـچیـنی.... "مولانا جلال الدین رومی بلخی "
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت ترکیبی
|
|
اکنون ساعت 08:43 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.