وصف حال خودتان با زبان شعر

[ماهین]

در فراسوی شکستن
صحبت از حد نگاه بود...
حد نگاه تو به من !
یاد از کوچه ی سرد
شب و تنهایی و کفش
هر قدم نقش وفا بود و صدا پای نفس
در سرازیری تقدیر _اثر از ترس نبود
جرات رفتن من بود و نگاه تو سراب
تو به من فرصت اصرار
من به تو حلقه تصویر
این خطاها همه از جرم تو بود و صحبت از حد نگاه بود
حد نگاه تو به من !!!

[مستور]

کسی به فکر گلها نیست
کسی به فکر ماهیها نیست
کسی نمیخواهد
باور کند که باغچه دارد میمیرد
برادرم به باغچه می گوید قبرستان
و به اغتشاش علفها می خندد
حیاط خانه ی ما تنهاست
حاط خانه ما گیج است

[افسون 13]

شبیه کسی شده ام
که پشت دود سیگارش
با خود می گوید :
باید تـَرکـــــ کنم !
ســیگار را ...
خانــــه را ...
زندگـــی را ...
و باز پُــکــی دیگــــر می زند ...

[ماهین]

گاهی حجم دلتنگی هایم
آن قدر زیاد می شود
که دنیا
با تمام وسعتش
برایم تنگ می شود ...
دلتنگم
دلتنگ خودم...
خودی که مدت هاست گم کرده ام
گذشت دیگر آن زمان که فقط یک بار از دنیا می رفتیم !
حالا یکبار از شهر می رویم
یک بار از دیار ...
یک بار از یاد ...
یک بار از دل ...
و یک بار از دست ...

[مستور]

زاده ی پایان روزم ، زین سبب

راه من یک سرگذشت از شهر شب

چون ره از آغاز شب آغاز گشت

لاجرم راهم همه در شب گذشت

[ماهین]

باز من به دلتنگی های عریضم می اندیشم ،
به صحبت های ملول باغ
که مست از حضور ناپیدای اوست
می اندیشم،
به فانوسی
که پیوند چشمی با دریا بسته
می اندیشم ،
من به "معجزه ی عشق "
کبوتر با کبوتر ، باز با باز
می اندیشم ...!

[ساقي]

شبی مهتابگرد و خوابگرد ِ خلوتی دورند
دو دلجو مهربان با هم
که از چشم دو عالم نیز مستورند

پری های نهان از دیگران ِ قصه، یا حتی
نهان از چشم پیر ِ قصه گوشان نیز،
که یا رفته ز یادش باقی ِ افسانه، یا اکنون

نداند در کجای ِ داستان گم کرده ایشان را –
و اکنون این دو از چشم دو عالم دور و مستورند.

و در مهتاب
شبی بیدار بختان خوابگرد ِ خلوتی دورند

شبی اما به از عمری –
و شاید هم به این تنهایی ِ دلخواه مجبورند
که اینک قصه گو گفته ست:

« بس ست امشب ، بیایید این دو عاشق را زمانی چند
در ین مهتاب شب ، تنها به حال خویش بگذاریم...



مهدي اخوان ثالث‎

[ماهین]

تقدیر کور
مهدی اخوان ثالث

مسوز اینچنین گرم در خود مسوز
مپیچ اینچنین تلخ بر خود مپیچ
که گر دست بیداد تقدیر کور
تو را می دواند به دنبال باد
مرا می دواند به دنبال هیچ

نه نغمه نمی خواهم و نه طرف چمن
نه یار جوان نه باده صاف کهن
خواهم که به خلوتکده ای از همه دور
"من باشم و من باشم و من باشم و من "

[مستور]

به جستجوی تو
بر درگاه کوه می گریم
در آستانه ی دریا و علف
به جستجوی تو
در معبر بادها می گریم
در چهار راه فصول
در چارچوب شکسته ی پنجره ای
که آسمان آبر آلوده
قابی کهنه میگیرد
به انتظار تصویر تو
این دفتر خالی
تا چند
تا چند
ورق خواهد خورد

[hossein]

دوباره آسمان این دل ابری شده .
دوباره این چشمهای خسته بارانی شده .
دوباره دلم گرفته است و شعر دلتنگی را برای این دل میخوانم.
میخوانم و اشک میریزم ، آنقدر اشک میریزم تا این اشکها تبدیل به گریه شوند.
در گوشه ای ، تنهای تنها و خسته از این دنیا .
دوباره این دل بهانه میگیرد و درد دلتنگی را در دلم بیشتر میکند.
خیلی دلم گرفته است ، مثل همان لحظه ای که آسمان ابری می شود.
خیلی دلم گرفته است ، مثل همان لحظه ای که پرنده در قفس اسیر است و با نگاه معصومانه خود به پرنده هایی که در آسمان آزادانه پرواز میکنند چشم دوخته است.
دلم گرفته است مثل لحظه تلخ غروب ، مثل لحظه سوختن پروانه ،
مثل لحظه شکستن یک قلب تنها .
دوباره خورشید می رود و یک آسمان بی ستاره می آید و دوباره این دل بهانه میگیرد.
به کنار پنجره میروم ، نگاه به آسمان بی ستاره .
آسمانی دلگیرتر از این دل خسته .
یک شب سرد و بی روح ، سردتر از این وجود یخ زده.
خیلی دلم گرفته است ، احساس تنهایی در وجودم بیشتر از همیشه است.
تنهایی مرا می سوزاند ، دلم هوای تو را کرده است.
دوباره این دل مثل چشمانم در حسرت طلوعی دیگر است.
آسمان چشمانم پر از ابرهای سیاه سرگردان است ، قناری پر بسته در گوشه ای از قفس این دل نشسته و بی آواز است.
هوا ، هوای ابریست ، هوای دلگیریست.
میخواهم گریه کنم ، میخواهم ببارم .
دلم میخواهد از این غم تلخ و نفسگیر رها شوم .
اما نمی توانم…
دوباره دلم گرفته است ، خیلی دلم گرفته است،
اما کسی نیست تا با من درد دل کند ، کسی نیست سرم را بر روی شانه هایش بگذارم
و آرام شوم… هیچکس نیست!