|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
#11
04-24-2008
|
||||
|
||||
شعر : " لاله زار" از کتاب : " پرنده بی پرنده" از لاله زار كه مي گذرم ، بغض ترانه مي شكنه تو عمقش سينه م يه نفر باز زير آواز مي زنه از لاله زار كه مي گذرم ، مي شم يه بچه ي بلا عاشق فيلم جفتي و عاشق سيباي طلا از لاله زار كه مي گذرم الك دولك يادم مياد محمود سياه نمايش مرد كلك يادم مياد فصه ي اون يكه بزن تو فيلماي سياه سفيد قصه ي اون كبوتري كه از رو بوم ما پريد لاله زار! كاش مي تونستيم ، هميشه بچه بمونيم عموزنجير باف رو بازم تو كوچه هات بخونيم ليموناد شيشه يي دوزار ، لواشك برگي يه شاهي بابا نون نداد نوشتن توي دفتراي كاهي دوباره هف ساله مي شم از لاله زار كه مي گذرم خاطره هاي خط خطي رژه مي رن توي سرم وقت فلك كردن عشق ، زار زدناي الكي مزه ي آبنبات كشي ،طعم آدامس بادكنكي بازي لي لي و سه قاپ ، بازي گرگم به هوا الاكلنگ سوار شدن ، چرخ و فلك توي كوچه ها دشنه ي لوطي محل كه زنگ زده توي غلاف چرخ كبوتراي جلد تو آسمون پاك و صاف لاله زار! كاش مي تونستيم ، هميشه بچه بمونيم عموزنجير باف رو بازم تو كوچه هات بخونيم ليموناد شيشه يي دوزار ، لواشك برگي يه شاهي بابا نون نداد نوشتن توي دفتراي كاهي
__________________
|
| جای تبلیغات شما اینجا خالیست با ما تماس بگیرید | |
|
|
|
|
#12
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
یکشنبه
در دیدار نخست آن همه خورشید دستادست تو بودم گفتی : سه قلب سر به زیر نشانی خانه ی اوست و باد بی قرار روسری سیاه تو را به نام من دزدید در زدیم صدای سرفه خبر از آمدنش می داد به نگاهی درد تمام ترکه ها را از خاطرم برد گفتم : آزادی ام ‚ آزادی ات ‚ آزادی مان صرف آرزو چه دشوار است پدر جوابش تلخ بود دردی هزار ساله جمجمه ی پدرانمان خشت مناره ی چنگیز است بهترین خاطراتمان از اسکندر به جا مانده در بهار بی بار و برگی زیسته ایم چگونه می خواهی چنارمان سبز باشد ؟ در پناه سه استکان حقیقت گریستیم پاسفت کرده بود
__________________
|
|
#13
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
دوشنبه
باد دلواپس آذرماه رابه یاد آر کوچه های عریض آشتی کنان همصدایی دف ها و دست ها را گفتم : آن چشم ها را از کدام آهوی رو به جاقو امانت گرفته یی ؟ گفتی : گواه گریه خدا داد است بعد از آن بود که معنی نمنکی آسمان را فهمیدم بعد از آن بود که ارتفاع علاقه ایمان آوردم بعد از آن بود که دستهای من موطن تمام ترانه های باران شد واپسین سط تمام نامه ها به هزار بوسه ی ساده می انجامید به دل دل دوباره ی دیدار به عبور سر نیزه ی نیاز از بناگوش گناه به نگاه رسواگر ماه از درز پرده ها به فاصله یی کوتاه و سوسوی سیگاری که فروغ زندگی می نالیدش چه قدر آرامش قبل بعد طوفان زیبا بود نه نیازی به رسیدن رویا نه میلی به خلاصی خواب تنها سرانگشت نوازش عطر آشنای علاقه و سکوت سکرآوری در حوالی خواب و بیداری کاش از آغوش آن همه آسودگی بیرون نمی آمدیم
__________________
|
|
#14
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
سه شنبه
از قدیم گریه در قبیله ی ما می گفتند وقتی که باد قاصدک سیاهی را با خود بیاورد گوشه ای از اینه آسمان می شکند من همیشه از زنگهای ناغافل تلفن ترسیده ام در عبور این همه زمستان زمهریر حتی یک خبر از بیداری باغ تولد تابستان به من نرسید غزال پا در گریز گریه ها پر بامداد نخستین آخرین پر اما کلاغ سیاه شب از بام ما پر نمی زند
__________________
|
|
#15
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
چهارشنبه
یادت هست می گفتی صدای من این من در سوگ سلام ستاره نشسته به آواز غمگنانه ی قنات خشکیده می ماند ؟ وقتی که اسبهای عرق کرده ی باد یالایال می تازند و چاه های تشنه عبورشان را های می کشند در برهوت شنپوش تو اما صدایت گواه بیداری بود پس چرا به دخمه پریدی ؟ خش نوا مرغ بی بی بهشت بابونه خاتون نور در گرماگرم آن شوریده سری تن به باد سپردنت چه بود ؟ به خدا نوشتن از بادبک باد برده ی بوسه دشوار است ساده نیست سوگ شمار شهامت شن ها بودن وقتی دریا با جاروی بلند موجش مدام دامنه ها را درو می کند بگو چه بگویم در تداوم تاراج این همه تبردار ؟ بگو چه بگویم در خاموشی خورشید ؟ __________________
__________________
|
|
#16
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
پنجشنبه
چراغش در بی چراغی این خانه می سوخت و دلش از بی خیالی این جماعت تنها در این خانه گربه ها شاخ می زدند تنها در این خانه سکوت علامت بیداری ترانه بود وقتی درخت را به جرم جوانه قرنطینه می کردند و طبیبان بی شرم شوکران تشخیصشان گشودن رگها بود وقتی سلاخان حرفه یی شمع را در شقاوت میدان گردن می زدند تنها در پناه سایه ی او ایمن بودیم حالا مرا ببین که در این غروب ممتد مترسک باغستانی را مانم کارگرانش گرسنه کلاغ ها دیگر نمی آ’ند بر افسانه هی بذرپاشان حلقه زنانند حلقه زنان
__________________
|
|
#17
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
جمعه
تنها برای تو می نویسم بی بی باران سیاه پوس دل سفید دل سفید مو سیاه مو سیاه رو سفید رو سفید آسمان و اینه گفتی ناقدان نادان این کرانه در علت اعتمادت به دریا خیالبافی خواهند کرد حق با تو بود پیشگوی شریف گریه ها بسیاری در جواب به دریا زدنت جفنگ می بافند بگذار که این راز تنها سر به مهر صندوق بغض های من باشد می دانم که در پس کرباس سفید به کلمه ی تالمات روحی دلقکان می خندیدی حالا مرا ببین در هجوم همهمه ی اینهمه هوچی تمام حرفهاشان زیر خط کمربند است مدام برایم از صفوف چپ و راست این کرانه می گویند من اما دست چپ راستم را هم نمی شناسم تنها می دانم که به قول فروغ روشنی خواب است می دانم که ماست به حرف هیچ سایه ای سیاه نخواهد شد می دانم که زیر طاقهای پل های سنگی این شهر هنوز خوابگاه کودکان گرسنه می دانم که به دستبوس هیچ سروری نخواهم رفت می دانم که هنوز رهایی عریان رویا میسر نیست جناح من نگاه تو بود بی بی باران تو را او بامداد را تا طنین واپسین ترانه ی نانوشته به یاد خواهم داشت هراسم نیست از شب و بیدلی اهالی خنیا و خرناسه که آنچه می نویسم آنچه خوانده می شود را کودکان عاشق فردا با چشمهای بیدار و عادلشان قضاوت خواهند کرد پس یک دقیقه فریاد به پاس صبوری ستاره ها هزار ترانه صدا به احترام آن همه خاطره ی زخمی تو به من آموختی که در مرگ نور نباید سکوت کرد
__________________
|
|
#18
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
قصّه ی باغ ِ پـِسّه
دیشب با چشم ِ بَسّه رفتم به باغ ِ پسّه دیدم گلای باغ ُ مُرشدْ باشی شکـَسّه با سبیلای خنجری گوشاش مِثِ نون بربری ترکه ی آلبالو به دست نِشَسّه ترک ِ یه خَری دور ُ ورِش هزار هزار بچّه نشسّه بی قرار مرشدم آروغ می زدُ قصّه می گف از یه سَوار بچّه های غم تو گَلو با لـُپّای مث ِ هلو نشسّه بودن کیپ ِ هم با دل های اسیر ِ غم مُرشد ِ هی می چرخید ُ جیباشونُ اَلک می کرد هر بچّه یی سکـّه نداش می بستش ُ فلک می کرد بچه ها از ترس ِ فلک سکـّه می ریختن پیش ِ پاش تا هی نیاد سراغشون آروم بشینه سر ِ جاش رفتم کنار ِ بچّه ها بچّ های شکسّه پا کنارشون نشسّمُ دَسُّ پام ُ کردم جا به جا گفتم :« - بگین ببینم! نـَذری پزونه این جا ؟ چرا گـُلا شکـَسّن ؟ فصل ِ خزون ِ این جا ؟ ای! بچه های خسّه! چرا دلاتون شکسّه؟ احوال ُ حال چطوره ؟ گردش ِ سال چطوره ؟ تازه خبر چی دارین ؟ خبر مَبَر چی دارین؟ مرشد باشی چی میگه ؟ هی قصّه از کی میگه ؟ واسه ی چی پول می گیره ؟ چرا نزول می گیره ؟ میون ِ باغ پسّه با این درای بسّه، شُماها چرا نِشسّین ؟ منتظرِ کی هـَسّین ؟ » لـُپْ گلیای غمگین با سینه های سنگین، گفتن که : « - چِش به راه ِ سر زدن ِ غباریم! منتظر ِ سوار ِ یه رَخش ِ بی قراریم! » گفتم : «- بگین کدوم مَرد ؟ کدوم سوار ِ پُر گرد ؟ » لُپّ گلیای غمگین، نگا به من دَووندن! دست ِ من ُ گرفتن، با چشم ِ بسّه خوندن : «- رستم خوب ِ قصه ها! گردن کـُلـُفت ِ با صفا! سوار ِ رخش ِ زین ْ طلا، میاد به سوی شهر ما ! رستم که تک سوار بیاد، خزون می ره ، بهار میاد، یه در تو اَبرا وا می شه، روز ِ ستاره دار میاد!» گفتم : «- یه دَم نخونین! گوش بکـُنین ! بدونین : رستم قصّه ها کیه ؟ رخش ِ یراقْ طلا کیه؟ سوار ِ شاهنومه کـُجاس ؟ پهلوون ِ خونه کجاس ؟ کلید ِ قـُفلِ آسمون ، فقط تو مُشتِ بچّه هاس! مُرشد اینا رُ گفته ؟ اینا همه حرف ِ مُـفته! مرشد میگه : «- غبار بیاد، بهار میاد، رستم تک سوار میاد»، انگار به بُزبُزک بگی: بُزک نمیر بهار میاد، کـُمبُزه و ُ خیار میاد! آخه مرشد آدمه شما بهش گوش می کنین؟ صفا یادتون می ره، فکر ُ فراموش می کنین؟ آخه بچّه ها! شما مرشد ِ پیر ُ نمی شناسین ؟ گوش بدین بِتون بگم تا دیگه سکـّه نندازین : قدیما مرشد با جِنـّا گـُلْ یا پوچ بازی می کرد ، هِی می بُردُ شیطون ُ با بُردنش راضی می کرد، بعدشم پولاشو جمع کرد ُ یه دونه خر خرید، خری که به غیر اون کسی رُ هم ْ صداش ندید! توی باغ قصّه می ساخ از یاعالـَم عربده زَن، همه حیرونش بودن، پیر ُ جوون ُ مرد ُ زن! قصّه از رستمی که بچّه ش ُ خنجر می زنه ، قصّه از دیو ِ سپید که با سپیدی دشمنه ، قصّه از سیاوَش ُ آتیش ُ عشق ِ آبکی ، قصّه از افراسیاب ُ رجزای الکی ، قصّه از زال ُ یه سیمرغ روی قلـّه های قاف، قصّه از جام ِ طلا و قشم ِ بدون ِ قاف ! شیطونم موقع ِ قصّه مردُما رُ خر می کرد، وقتِ مردن ِ سیاوش چشماشونُ تر می کرد! مردا هم تو زورخونه هِی زور ِ بی خود می زدن ، فکر می کردن که همه فوت ُ فنا رُ بلدن! کم ْ کمک هوا ورِش داش که شاید یک پُخی هَس، شیطونم گـُف که : «- پاشو برو ! نذار دس روی دس!» مرشدم کلاهشُ سرش گـُذاش پاشنه کشید، رف توی میدون ِ باغ، مردم ِ باغ ُ اون جا دید! رَف رو یه سکـّو و ُ داد زد که : «- من آقای شُمام! مالک جونتونم من، جلد ِ دوم ِ خدام! عزراییل رفته مرخصی ُ من جاش اومدم! واسه اَنجوم دادن ِ تموم ِ کاراش اومدم! رستم قصّه به من گفته بیام سراغتون! گفته آتیش بزنم به غنچه های باغتون! گفته هر چی پول دارین بدین به من برای اون! گفته من هر کاری خواستم بکنم به پای اون! هر کی اَم جیک بزنه دیوِ سپید می خوردش! وقتی اومد سر ِ راه هر نیققُ دید می خوردش! دیگه از امروز ُ حالا باغتون مال منه! هر کی از دیو نمی ترسه می تونه جیک بزنه! » آره ! بچه های قصّه ! مرشد ِ خیلی خره ! بعد از اون روز از تو باغ هر چی دِلِش خواس می بَره! زنای باغ صیغه شن ، مردا ر ُ زنجیر کشیده! روی باغ ِ سبزه مون رنگ ِ سیاهی پاشیده ! شماهام جلدی بـُلن شین ! انتظار نون نمیشه! واسه فاطی فکر ِ رُستم حتـّا تـُنبون نمیشه! اگه دس به دس بدین دیو ُ می شه فراری داد! می شه گوشش ر ُ بُرید به گربه یادگاری داد! اگه از جا بِپّرین ، مرشد ُ بیرون بکنین، سکـّه ها ر ُ بگیرین، خونه ش ُ ویرون بکنین، می بینین که هر کدوم یه پّا سوارین واسه باغ! هر کدومتون مث ِ باد بهارین واسه باغ! می بینین که هر کدوم همْ پای صد تا رُستمین! می تونین با یه اشاره شاخ ِ دیوُ بشکنین! دیگه حرفِ من تمومه ! موقع ِ کار ِ شُماس! موقع ِ وا شدن ِ چشمای بیدار ِ شماس! وقتشه بُـلن شین ُ مرشد ُ بیرون بکـُنین! سکـّه ها رُ بگیرین، خونه ش ُ ویرون بکنین!» بچه ها بـُلن شدن مرشد ُ بی صدا کنن! با کلید ِ فکرشون قفل ِ طلسم ُ وا کنن! مردشم اونا ر ُ‌دید خواس از تو باغ فرار کنه! بشینه ترک ِ خرش فرارُ برقرار کنه! بچه ها اینُ دیدن، دیگه دس رو دس نموندن، دسّای هم ُ‌گرفتن ، با صدای تازه خوندن: «- سواری ِ دولـّا دولـّا ، چاره نمیشه مرشد! ما همه مثل ِ سنگیم، تو مثل ِ شیشه مرشد! دستای ما یه سدّ ِ ! راه ِ فرار نداری! به جز خَرِت تو این باغ، رفیق ُ‌یار نداری! بونه گرفتی از ما، ترکه زدی به پامون! خیال می کردی لالیم، در نمیاد صدامون؟ فکر نمی کردی یک شب، زندونی ِ کلک شی؟ فکر نمی کردی آخر، یه شب خودت فلک شی؟» بچه ها تیز پریدن، مرشد ُ پایین کشیدن، سبیلای خنجریش ُ جلدی با قیچی چیدن! رو کول ِ اون نشستن، دس پای اون ُ بستن، قلم ُ دوات آوُردن، یه با سوات آوُردن، رو پیشونیش نوشتن :« - مرشد رفیق ِ شیطونه ! تو باغ ِ هر کس که بره، فکر می کنه مال اونه ! عاشق حبس ُ بندِ ! مخلص ِ بوی گندِ! کارش چاخان پاخانه! مرشد ِ خالی بندِ !» بچه ها شعر ُ خوندن، دماغِش ُ سوزوندن، چَپَنیققو خر نشوندن، تا دم ِ باغ دووندن، بعد یه کمی نِشادُر، اون جای خر چَپوندن! خرِ اُلاغ ِ مرشد، صاحب ِ هَش تا سُم شد! مرشد ِ باغ ُ وَرداش، تو دشت ُ صحرا گـُم شد! بچه ها جا نموندن، پشت ِ سرش می خوندن: « - آهای! آهای! مرشد باشی! دوباره این جا نباشی! هر جا خرت می خواد برو! پِی ِ نشون ِ باد برو! هر جا بری می دونن، از پیشونیت می خونن، که خیلی خالی بندی! عاشق ِ پول ِ نقدی!» تو باغ ِ سبز ِ پسّه، هلهله ها به پا شد! برگا شدن شکوفه، دسّای بسّه وا شد! بچه ها باز می خوندن، همْ پای ساز می خوندن : «- اتل متل چه حالیه! مرشد باشی فراریه! چپنیققو خر تلو تلو، مثل ِ فشنگ می ره جلو ! اتل متل هوار! هوار! اومد به باغمون بهار! داریه و ُ دمبک بزنین! تموم شد آخر انتظار! اتل متل توتوله شد! مرشد باشی روونه شد! قصه ی پیروزی ما، ورد ِ زبون ِ خونه شد! بچه ها شاد بودن ُ داریه وُ دُمبک می زدن! از خوشی می رقصیدن، وارو و ُ پُشتک می زدن! کم کمک روز می شد نور سفیدی سر می زد! خورشیدم اومده بود دم ِ در ِ باغ ُ در می زد! در ُ وکردم ُ خورشید رَف تو آسمون نشست! درای آفتاب ُ وکرد، در ِ تارینیققُ بست... □ یهو دنگ ُ دنگ ِ ساعت توی گوش ِ من صدا کرد! خواب ِ باغ ُ با خودِش برد، چشمای بسَّم ُ وا کرد! همه ی اینا یه خواب بود، خواب ِ مرشد با الاغش! اما باز صدای مرشد، توی بیداری میادش! آره ! باز تو میدون ِ باغ، مرشد عین خر نشسّه ! پای خورشید ُ بریده، دست ِ شاعرا رُ بسّه ! باز دوباره بچه ها رُ، اون نشونده پای قصه ، دوباره رستم دستان، دوباره پُل ِ شِکسّه! من باید برم بشینَم، پیش ِ بچه های خسّه، بهشون بگم که مرشد، واسه چی تو باغ نشسّه! بچه ها باید بدونن، قصه های اون دروغه! قصه ی شاهنومه خونا، قصه ی کشک و ُ دوغه! تا دوباره مثل ِ اون خواب، همه دس تو دس بذارن! همه هم صدا بلن شن، دخل ِ مرشد رُ بیارن! وقتشه که راه بیفتم، پیش بچه ها بشنم، خواب ِ هشیاری باغ ُ ، توی بیداری ببینم!
__________________
|
|
#19
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
دوباره به آفتاب سلامی دوباره دادم!
سلام می کنم به باد، به بادبادک و بوسه، به سکوت و سوال و به گلدانی، که خواب ِ گل ِ همیشه بهار می بیند! سلام می کنم به چراغ، به «چرا» های کودکی، به چالهای مهربان ِ گونه ی تو! سلام می کنم به پائیز ِ پسین ِ پروانه، به مسیر ِ مدرسه، به بالش ِ نمنک، به نامه های نرسیده! سلام می کنم به تصویر ِ زنی نِی زن، به نِی زنی تنها، به آفتاب و آرزوی آمدنت! سلام می کنم به کوچه، به کلمه، به چلچله های بی چهچه، به همین سر به هوایی ِ ساده! سلام می کنم به بی صبری، به بغض، به باران، به بیم ِ باز نیامدن ِ نگاه ِ تو... باورکن من به یک پاسخ کوتاه، به یک سلام ِ سر سری راضیم! آخر چرا سکوت می کنی؟
__________________
|
|
#20
04-24-2008
|
||||
|
||||
|
از دل برود هر آنکه از...
اگر سکوت ِ این گستره ی بی ستاره مجالی دهد، می خواهم بگویم : سلام! اگر دلواپسی ِ آن همه ترانه ی بی تعبیر مهلتی دهد، می خواهم از بی پناهی ِ پروانه ها برایت بگویم! از کوچه های بی چراغ! از این حصار ِ هر ور ِ دیوار! از این ترانه ی تار... مدتی بود که دست و دلم به تدارک ِ ترانه نمی رفت! کم کم این حکایت ِ دیده و دل، که ورد ِ زبان ِ کوچه نشینان است، باورم شده بود! باورم شده بود، که دیگر صدای تو را در سکوت ِ تنهایی نخواهم شنید! راستی در این هفته های بی ترانه کجا بودی؟ کجا بودی که صدای من و این دفتر ِ سفید، به گوشت نمی رسید؟ تمام دامنه ی دریا را گشتم تا پیدایت کردم! آخر این رسم و روال ِ رفاقت است، که دی نیمه راه ِ رؤیا رهایم کنی؟ می دانم! تمام اهالی این حوالی گهگاه عاشق می شوند! اما شمار ِ آنهایی که عاشق می مانند، از انگشتان ِ دستم بیشتر نیست! یکیشان همان شاعری که گمان می کرد، در دوردست ِ دریا امیدی نیست! می ترسیدم - خدای نکرده ! - آنقدر در غربت ِ گریه هایم بمانی، تا از سکوی سرودن ِ تصویرت سقوط کنم! اما آمدی! بانوی همیشه ی نجات و نجابت! حالا دستهایت را به عنوان امانت به من بده! این دل ِ بی درمان را که در شمار ِ عاشقان ِ‌همیشه می گنجانم، انگشتانم، برای شمردنشان کم می اید
__________________
|
 |
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت خطی
|
|
اکنون ساعت 01:37 AM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.