|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر در این بخش اشعار گوناگون و مباحث مربوط به شعر قرار دارد |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
#11
06-07-2010
|
||||
|
||||
من با بطالت پدر هرگز بیعت نمیکنم
من با بطالت پدر هرگز بیعت نمیکنم سفر دوم هنگام هنگامه سفر بود اینک توهمی کالوده می کند سرچشمه زلال تفاهم را ای آفتاب پاک صداقت در من غروب کن ای لفظ ها چگونه چنین ساده و صریح مفهوم دیگری را با واژه های کاذب مغشوش تفسیر می کنید ؟ دیگر به آن تفاهم مطلق هرگز نمی رسیم و دست آرزو با این سموم سرد تنفر که می وزد دیگر شکوفه های عشق و شهامت را ازشاخسار شوق نمی چیند افزون شوید بین من و او گرد غبارهای کدورت فرسنگها ی فاصله افزونتر کنون لبخند خنجری ست آغشته زهرنک و اشک اشک دانه تزویر زندگی ست ایا هنگام نیست که دیگر دلاله وقیح هیزم کش نفاق این پیر زال رانده وامانده در دادگاه عشق به قصد اعتراف نشیند ؟ یا این جغد شوم سوی عدم بال و پر زند در عمق اعتکاف نشیند من شاهد فنای غرور رود در ژرفنای تشنه مردار و ناظر وقاحت کفتار بوده ام کفتار پیر مانده ز تدبیری و شاهد شهادت شیری در بند و خسته زنجیری دیدم تهدید شور شعله های شهامت را مرعوب می کند و همچنان که سم گرازان تیزرو رویای پاک بکرگی را به ذهن برف منکوب می کند ای کاش آن حقیقت عریان محض را هرگز ندیده بودم دیدم که بی دریغ با رشته فریب این رقعه زندگیم کوک می خورد داناییم به ناتوانی من افزود دیدم که آن حقیقتت عریان ز چشم من مکتوم مانده بود در زیر چشم باز من اما همیشه کور در شهرهای پاک مقدس در شهرهای دور دیو و فرشته وعده دیدار داشتند دیدم که رود رود که یک روز پاک بود اینک در استحاله سیال خویش تسلیم محض پهنه مرداب می نمود کو یک خنده یک تبسم زیبا یک صوت صادقانه یک آوای بی ریا ؟ آری چه کرد باید با دسته های خنجر پیدا از آستین لبخندها فریب و مهربان صدایی اگر هست در زمین سوز نوای زمزمه جویبارهاست ایینه را به خلوت خود بردم ایینه روشنایی خود را در بازتاب صادق این روح خسته دید اما تو در درون اینه می بینی نقش خطوط خسته پیشانی پیری شکستگی و پریشانی ایینه ها دروغ نمی گویند و من آن قدر صادقم که صداقت را چون آبهای سرد گوارا با شوق در پیاله مسگون صبح نوشیدم و بیم من همه این بود که مباد تندیس دستپرور من در هم شکسته گردد و بیم من همه این بود که مباد روزی به ناگه از سرانگشت پرسشی عریان شود حقیقت تلخی که هیچگاه پنهان نمانده بود و بیم داشتم ویران کند تمامی ایمان به عشق را که روزی آن مترسک جالیز در من نشانده بود و من افسوس می خورم که چرا و چگونه چون آن آفتاب روشن آن نور جاری جوشان عشق من در شط خون نشست در لجه جنون ...
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن 
|
| جای تبلیغات شما اینجا خالیست با ما تماس بگیرید | |
|
|
|
|
#12
06-07-2010
|
||||
|
||||
|
من با بطالت پدر هرگز بیعت نمیکنم
سفر سوم من با بطالت پدرم هرگز هنگام هنگامه سفر بود من در جنوب نقش جنون دیدم آمیزه های آتش و خون دیدم و میل به جنایت و میل به جنایت تنها در جان جانیان خطرنک نیست از چشم من زبانه کشید آتش این خشم شعله ور هنگامه سفر گهواره فلزی دریایی می بردم آن زمان تا ساحل جزیره آغشته با جنون آنجا برای من پنداشتی جزیره ممنوع بوده است نه نامسکون در آن جزیره که آنجا شاید که سیب سرخ هشیواری ست گویا که گاه فرصت بیداری ست دیدم که آن جزیره آبشخور شگرف هیولای آهنی ست آن شب من مست مست بودم و میل به جنایت در عمق جان مضطربم شعله می کشید ای کاش کور بودم دیدم شگرف هیولاها دریای پاک را آلوده می کنند گهواره فلزی دریا ها می برد این مسافر غمگین خسته را هنگام بازگشت آنک جزیره بی من تنهاست اینک در انحصار هیولاهاست ای کاش گهواره گور می شد آنجا طنین خنده و پچ پچ بود می سخوت جان خسته این عاشق این حسود دیدم نهنگ را کامش گشوده طعمه طلب کن گهواره فلزی ما را تعقیب می کند گفتم در کام این نهنگ شاید که ایمنی ست ایا این ترس ذاتی من بود که آن نهنگ گرسنه دریا از لقمه لذیذ تنم بی نصیب ماند ؟ می سوختم در شعله های خشم خروشان خویشتن دلاله محبت عفریته پلید به پیری نشسته می دانست در من توان نماند و شکیبایی می برد دیو را تا حجله گاه پاک اهورا آه ای جانیان لحظه عصیان رفاقتی در من نمانده است نه صبری نه طاقتی دیدم که دیو بود و فرشته کز حجله شکسته قانون برون شدند اینک نه جلوه ای ز اهورا اهریمنند هر دو عفریته پلید به پیری نشسته می خندید من می گریستم دیدم پرنده را که ز ساحل پریده بود دریا تمام شد آغاز خشکسالی خشکی رسیده بود در من جنوب یاد آور جنون و جهالت یاد آور شکوفه هشیاری ست بیعت نمی کنم
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن ویرایش توسط ساقي : 06-07-2010 در ساعت 02:20 PM
|
|
#13
06-07-2010
|
||||
|
||||
|
من با بطالت پدر هرگز بیعت نمیکنم
سفر چهارم
هنگام هنگامه سفر من لول لول بودم آری ملول بودم آن مرغ آهنین در هم شکاف سینه شب با غرشی شگرف مرا می برد این لول یا این ملول رانده ز هر جا را از شهر زرق و برق تا شرق تا سرزمین غربت و نکامی تا انهدام ویرانی این لول یا این ملول رانده تنها را که در درون سینه سردش آوار دردهای گرانبار است شب بود آن موکب سریع که سبقت را از بادها گرفته مرا می برد همراه راهیان سفر بودم با پر گشوده موکب در اوج آسمان رفتم به سوی شرق و باچه سرعتی پنداشتی سریعتر از برق رفتم سوی مراسم اعدام خویشتن تا شاهد شهادت خود باشم شب بود و باز بارش باران نور بود از چلچراغها در چلچراغها دیدم باغی که سبز بود به زردی نشست در پاییز شب بی آفتاب روشن نورانی بود تا صبحگاه تا سپیده دمان مهمانی بود و خنده بود پچ پچ بود تکرار وعده های نهانی بود دیدم که دوی وحشت با توطئه گران به فکر تبانی بود آن گونه ای که نیز تو دانی بود شب بود پاییز بود و سوز سحزگاهان بود من بودم و سکوت خیابان بود و روح روح ساده معصومی که آخرین دم از نفسش را در صولت سپیده دمان زد و هیچ کس بر مرگ این شهید که من باشم یک قطره هم سرشک نیفشاند جز من که بهت حتی حال این سخن نگفته بماند بهتر تا صولت سپیده دمان در شرق شب چون مرغ نیم جانی پرپر زد تا خورشید بامدادی سرزد غرنده و خزنده آن اژدهای ز آهن و پولاد با سرعتی سریعتر از باد از شرق تا شهر زرق و برق مرا می برد من می گریختم چون بادها از پیش بیدهای معلق از پیش آن حقیقت مطلق حقیقت مطرود از آن شبی که روح آن روح ساده را در مشهد مقدس در صولت سپیده دمان با دستهای خونین در تیره خاک سپردم من می گریختم اما من در خواب رفته بود در خواب خوف و خفت خواب همیشگی آن اژدهای ز آهن پولاد غرنده و خزنده و توفان وش از شرق می گذشت و صفیرش در شهرهای دیگر درایستگاهها در قریه در بیابان می پیچید با طبل بازگشت من بازگشته بودم با توطئه گران که همه تک تک در پاکی و اصالتشان بی شک من هیچ شک و شبهه نمی بردم و با تمامشان سر یک میز سوپ می خوردم بدرود این آخرین سفر بود ...
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#14
06-14-2010
|
||||
|
||||
|
درفش کاویان
درفش کاویانی کلاغان سیه این فوج پیش آهنگ شام تار فراز شهر با آواز ناهنجار رسیدند آن زمان چون ابر ظلمت بار زمین رخت عزای خویش می پوشید زمان ته مانده های نور را در جام خاک خسته می نوشید فرو افتاده در طشت افق خورشید میان طشت خون خورشید می جوشید سیاهی برگ و پر بگشوده پیچک وار بر دیوار می پیچید شبانگاهان به گلمیخ زمان شولای شوم خویش می آویخت و بر رخسار گیتی رنگهای قیرگون می ریخت در این تاریکی مرموز شهر بی تپش مدهوش چراغ کلبه ها خاموش در این خاموش شب اما درون کوره آهنگری یک شعله سوزان بود لب هر در به روی کوچه ها آهسته وا می شد و از دهلیز قلب خانه ها با خوف سراپا واژه انسان رها می شد هزاران سایه کمرنگ در یک کوچه با هم آشنا می شد طنین می شد صدا می شد صدای بی صدایی بود و فرمان اهورایی درون کوره آهنگری آتش فروزان بود و بررخسار کاوه سایه های شعله می رقصید غبار راه سال و ماه نشسته در میان جنگل گیسوی مشگین فام خطوط چین پیشانیش نشان از کاروان رفته ایام نهاده پای بر سندان دژم پژمان پریشان بود ستمها بر تن و بر جان او رفته دلش چون آهنی در کوره بیداد ها تفته از آن رو کان سیه کردار گجسته اژدهاک پیر دژ رفتار آن خونخوار هماره خون گلگون جوانان وطن می خورد روان کاوه زاین اندوه می آزرد اگرچه پیکرش را حسرتی جانکاه می کاهید درون سینه اش دل ؟ نه که خورشید محبت گرم می تابید به قلبش گرچه اندوه فراوان بود هنوزش با شکست از گشت سال و ماه فروغ روشنی بخش امید و شوق در چشمش نمایان بود در آن میدان کنار کارگاه کاوه جنگجو جانباز فزونی می گرفت آن جمع را هر چند در آنجا کاوه بر آن جمع جانبازان جنگاور نگاهی مهربان افکند اگر چه بیمناک افکند اگر چه بیمناک از جان یاران بود همه یاران او بودند همه یاران با ایمان او بودند همه در انتظار لحظه فرمان او بودند و کاوه مرد آزاده سکوت خویش را بشکست و اینسان گفت گذشته سالهای سال که دلهامان تهی گشته است از آمال اجاق آرزو ها کور چراغ عمرمان بی نور تن و جانمان اسیر بند به رغم خویشتن تا چند دهیم از بهر ماران دو کتف اژدهاک پیر سر فرزند مرا جز قارن این دلبند نمانده دیگرم فرزند اگر در جنگ با دشمن روان او رود از تن از آن به تا سر او طعمه ماران دوش اژدهاک دیوخو گردد شما را تا به چند آخر نشستن روز و شب اندوه و غم خوردن شما را تا به کی باید در این ظلمت سرا عمری به سربردن بپا خیزید کف دستانتان را قبضه شمشیر می باید کماندارانتان را در کمانها تیر می باید شما را عزمی اکنون راسخ و پیگیر می باید شما را این زمان باید دلی آگاه همه با همدگر همراه نترسیدن ز جان خویش روان گشتن به سوی دشمن بد کیش نهادن رو به سوی این دژ دیوان جان آزار شکستن شیشه نیرنگ بریدن رشته تزویر دریدن پرده پندار اگر مردانه روی آرید و بردارید از روی زمین از دمشنان آثار شود بی شک تن و جانتان ز بند بندگی آزاد دلها شاد تن از سستی رها سازید روانها را به مهر اورمزدا آشنا سایزد از آن ماست پیروزی درنگی کاوه کرد آنگاه با لبخند نگاهی گرم وگیرا بر گروه مردمان افکند لبش را پرسشی بشکفت به گرمی گفت با یاران دراینجا هست آیا کس که با ما نیست هم پیمان ؟ گروهی عزمشان راسخ که اکنون جنگ باید کرد به خون اهرمن شمشیر را گلرنگ باید کرد و دامان شرف را پاک از هر ننگ باید کرد گروهی گرچه اندک در نگهشان ترس و نومیدی هویدا بود و در رخسارشان اندیشه تردید پیدا بود زبانشان زهر می پاشید زهر یاس و بدبینی بد اندیشی تهی از مهر میهن قلب ناپاکش صدا سر داد ای یاران قضای آسما ست این همانا نیست جز این سرنوشت ما در این کشور چه خواهد کرد با گفتار خود کاوه گروهی را به کشتن می دهد این مرد آهنگر و تو ای کاوه ای بی دانش و تدبیر نمی دانی مگر کادین اژدهاک پیر به جان پیمان یاری تا ابد با اهرمن دارد نگیرد حلقه این بندگی از گوش تا جان در بدن دارد نمی دانی مگر کاو آرزومند است زمین هفت کشور را ز خون مردمان هفت کشور لعلگون سازد روان در هفت کشور رود خون سازد تو را که نیست غیر از انتقام خون فرزندان نه دردل آرزویی نی هوای دیگری درسر چه می گویی دگر اندیشه ات خام است تو رااینک سزا لعن است و دشنام است من اینجا درمیان زیج غمها می نشینم در شبان تار که آخر دیر پاشام سیه را هم سرانجام است در این ماندن اگر ننگ است اگر نام است نمی پویم من این ره را که آرامش نه در رزم است در بزم است و با جام است سخنها کار خود می کرد میان جمع موج افتاد شدند اندیشه ها سرگشته در گردابی از تردید سپاه یاس در کار تسلط بود بر امید چه باید کرد ؟ گروهی گرم این نجوا که اکنون نیکتر مردن از اینسان زندگی با ننگ و بدنامی به سربردن گروهی بر سر ایمان خود لرزان که آری نیک می گوید کنون این اژدها ی فتنه در خواب است نشاید خوابش آشفتن گروهی که به کیش آیند و با فیشی روند آماده رفتن که ناگه بانگ گردی از میان انجمن برخاست جبان خاموش شرمت باد صدای گرم و گیرایش شکست اندیشه تردید کلامش دلپذیر افتاد سکونی و سکوتی جمع را بگرفت نفس در تنگنای سینه ها واماند که این آوای مردانه ز نو بر آسمان برخاست جبان خاموش شرمت باد تو ای خو کرده با بیداد سحر با خود پیام صبح می آرد لبان یاوه گو بر بند که پیکان نفاق از چاه لبهات می بارد اگر صد لشکر از دیو و ددان اژدهاک بد کنش با حیله و ترفند به قصد ما کمین سازند من و تو ما اگر گردند بنیادش براندازند هراسی در دل ما نیست ستمهایی که بر ما رفت از این افزون نخواهد شد دگر کی به شود کشور اگر اکنون نخواهد شد اگر می ترسی از پیکار اگر می ترسی از دیوان جان آزار را بر جنگ دشمن نیست گر آهنگ تو واین راه تنهایی که آلوده ست با هر ننگ نوید ما امید ماست امید ماست که چون صبح بهاری دلکش و زیباست اگر پیمان گجسته اژدهاک دیوخو با اهرمن دارد برای مردم آزاده گر بند و رسن دارد دلیران را از این دیوان کجا پرواست نگهدار دلیران وطن مزداست میان آن گروه خشمگین این گفتگو افتاد بلی مزداست نگهدار دلیران وطن مزدای بی همتاست نفاق افکن ز شرم و بیم رسوایی گریزان شد و در خیل سیاهیهای شب از پیش چشم خشمگین خلق پنهان شد و مردم باز با ایمان راسختر ز جان و دل به هم پیوسته با هم یار می گشتند به جان آماده پیکار می گشتند کنار کوره آهنگری کاوه به سرانگشت خود بستر اشک شوق آنگه گفت فری باد و همایون باد شما را عزم جزم ای مردم آزاد به سوی مهر بازآیید و از آیینه دلها غبار تیره تردید بزدایید روانها پاک گردانید و از جانها نفوذ اهرمن رانید که می گوید قضای آسمان است این و دیگرگون نخواهد شد ؟ قضای آسمانی نیست اگر مردانه برخیزید و با دیو ستم جانانه بستیزید ستمگر خوار و بی مقدار به پیش عزم مردان و دلیران چون نخواهد شد ؟ نگاه کاوه آنگه چون عقابی بیکران دور را پیمود دل و جانش در آن دم با اهورا بود به سوی آسمان دستان فرا آورد یاران هم چنین کردند نیایش با خدای عهد و پیمان میترا آورد خدای عهد و پیمان میترا پشت و پناهم باش بر این عهد و براین میثاق گواهم باش در این تاریک پر خوف و خطر خورشید راهم باش خدای عهد و پیمان میترا دیراست اما زود مگر سازیم بنیاد ستم نابود به نیروی خرد از جای برخیزیم و با دیو ستم آن سان در ویزیم و بستیزیم که تا از بن بنای اژدهاکی را براندازیم به دست دوستان از پیکر دشمن سراندازیم و طرحی نو دراندازیم پس آنگه کاوه رویش را به سوی کوره آهنگری گرداند زمین با زانوانش آشنا شد کاوه با مجوا نیایش را دگر باره چنین برخواند به دادار خردمندی که بی مثل است و بی مانند به نور این روشنی بخش دل و جان و جهان سوگند که می بندیم امشب از دل و از جان همه پیمان که چون مهر فروزان از گریبان افق سر بر کشد تابان جهانی را ز بند ظلم برهانیم ز لوث اژدهاک پیر زمین را پاک گردانیم سپس برخاست به نیزه پیش بند چرمی اش افراشت نگاه او فروغ و فر فرمان داشت کنون یاران به پا خیزید و بر پیمان بسته ارج بگزارید عقاب آسا و بی پروا به سوی خصم روی آرید به سوی فتح و پیروزی به سوی روز بهروزی زمین و آسمان لرزید و آن جمعیت انبوه ز جا جنبید چونان شیر خشم آگین یه سان کوره آتشفشان از خشم جوشان شد چنان توفان بنیان کن خروشان شد روانشان شاد ز بند بندگی آزاد به سوی بارگاه اژدهاک پیر با فریاد غضبشان شیر به مشت اندر فشرده قبضه شمشیر و در دلشان شرار عقده های سالیان دیر و د ر بازویشان نیرو و در چشمانشان آتش همه بی تاب و بس سر کش روان گشتند به سوی فتح و آزادی به سوی روز بهروز ی و بر لبها سرود افتخار آمیز پیروزی به روی سنگفرش کوچه سیل خشم در قلب شب تاری چو تندآب بهاری پیش می لغزید و موج خشم برمی کند و از روی زمین می برد بنای اژدهاکی را و می آورد طربناکی و پاکی را در آن شب از دل و ازجان به فرمان سپهسالار کاوه مردم ایران ز دل راندند نفاق و بندگی و خسته جانی را و بنشاندند صفا و صلح و عیش وشادمانی را نوازش داد باد صبحدم بر قله البرز درفش کاویانی را 
|
|
#15
06-14-2010
|
||||
|
||||
|
مرا چشم خرد خفته است در خواب گرانباری
گل خورشید وا می شد شعاع مهر از خاور نوید صبحدم میداد شب تیره سفر می کرد جهان ازخواب بر می خاست و خورشید جهان افروز شکوهش می شکست آنگه خموشی شبانگاه دژم رفتار و می آراست عروس صبح رازیبا وی می پیراست جهان را از سیاهیهای زشت اهرمن رخسار زمین را بوسه زد لبهای مهر آسمان آرا و برق شادمانیها به هر بوم و بری رخشید جهان آن روز می خندید میان شعله های روشن خورشدی پیام فتح را با خود از آن ناورد نسیم صبح می آورد سمند خستهپای خاطراتم باز می گردید می دیدم در آن رویا و بیداری هنوز آرام کنار بستر من مام مگر چشم خرد بگشاید و چشم سرم بندد برایم داستان می گفت برایم دساتان از روزگار باستان می گفت سرکشی می فشانم من به یاد مادر ناکام دریغی دارم از آن روزگاران خوش آغاز سیه فرجام هنوز اما مرا چشم خرد خفته است در خواب گرانباری دریغا صبح هشیاری دریغا روز بیداری .. .. .
|
|
#16
06-14-2010
|
||||
|
||||
|
مجموعه اشعار حميد مصدق
گفتم بهار
خنده زد و گفت.. ای دریغ دیگر بهار رفته نمی آید گفتم پرنده ؟ گفت اینجال پرنده نیست اینجا گلی که باز کند لب به خنده نیست گفتم درون چشم تو دیگر ؟ گفت دیگر نشان ز باده مستی دهنده نیست اینجا به جز سکوت سکوتی گزنده نیست.. ..
|
|
#17
06-14-2010
|
||||
|
||||
|
با خویشتن نشستن در خود شکستن
اندک نسیمی از سر افسوس
چندان که برگ برگ درختان باغ را با سوزناک زمزمه ای آشنا کند خاموشی شگرف ابهام پر ابهت دریا را مغشوش کرده است ما چون م اهیان فتاده به دریا بر آبها رها با ضربه های موج ز هم دور می شویم با بازوان باز امواج آب را تسخیر می کنیم مغرور می شویم اما ناگه اگر دوباره به هذیان شود دچار دریای نیلگون بر ما چه می رود چونماهیان فتاده به دریا بر موجها رها ؟
|
|
#18
06-14-2010
|
||||
|
||||
|
با خویشتن نشستن در خود شکستن
بعد از تو در شبان تیره و تار من
دیگر چگونه ماه آوازهای طرح جاری نورش را تکرار می کند بعد از تو من چگونه این آتش نهفته به جان را خاموش میکنم ؟ این سینه سوز درد نهان را بعد از تو من چگونه فراموش می کنم؟ من با امید مهر تو پیوسته زیستم بعد از تو ؟ این مباد که بعد از تو نیستم بعد از تو آفتاب سیاه است دیگر مرا به خلوت خاص تو راه نیست بعد از تو در آسمان زندگیم مهر و ماه نیست بعد از من آسمان آبی است آبی مثل همیشه آبی
|
|
#19
06-14-2010
|
||||
|
||||
|
با خویشتن نشستن در خود شکستن
دیگر تبار تیره انسان برای زیست
محتاج قصه های دروغین خویش نیست ما ذهن پاک کودک معصوم را با قصه های جن و پری و قصرهای نور آلوده می کنیم آیا هنوز هم دلبسته کالسکه زرینی ؟ آیا هنوز هم در خواب ناز قصر های طلایی را می بینی ؟
|
|
#20
06-14-2010
|
||||
|
||||
|
با خویشتن نشستن در خود شکستن
شب مثل شب شریر و سیاه است و پر ز درد
در شب شرارتی است که من گریه می کنم و صبح بر صداقت من رشک می برد با خوابهای خاطره خوش بودم هر چند خواب خاطره ام تلخ دیگر تو را به خواب نمی بینم حتی خیال من رخساره تو را از یاد برده است دیروز طفل خواهرم از روی میز من تصویر یادبود تو را ای داد برده است.. ...
|
|
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت خطی
|
|
اکنون ساعت 06:45 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.