ما آدما هميشه رسيدن به مطلوب رو(در اينجا شخص بگيم بهتره) هدفمون قرار ميديم.تمام سعي و تلاشمون رو ميكنيم تا بهش برسيم.فقط براي رسيدن برنامه داريم، براي بودنش و داشتنش برنامه ايي نداريم.همين كه تونستيم از دست بقيه درش بياريم به نظرمون كافيه.
يه مثال دارم بر خودم كه:
رسيدن به يه نفر جهاد اصغره و حفظ كردنش جهاد اكبر.

دوستان عزيز!
به نظرتون چرا بيشتر خانواده ها با ازدواجهايي كه قبلش دختر و پسر بيرون از خونه همديگه رو پيدا كردن، مخالفن؟
حق با كيه؟

اون دورو زمونه گذشت که مامانی چادر سرش کنه از این خونه به اون خونه دنباله یه دختر خوب و سنگین واسه شازدش باشه.

الان همه چیز فرق کرده حتما یه آشنایی قبل از ازدواج لازمه تا همو بیشتر بشناسن البته این هم وجود داره که طرف خودشو بهتر از اون چیزی که هست نشون بده

کلا ازدواج کردن یه ریسک بزرگه تو زندگی

دلتنگ جون كاملا با نظرت موافقم
و بدا به حال اون كسايي كه با هزار اميد ميرن تو خونشون و بعدا مي فهمن چه اشتباهي كردن و طرف چقدر به اون نارو ميزنه و خيانت ميكنه و ديگه هم راه بازگشتي ندارن پس جونا علاوه بر نظر خودشون بايد به نظر بزرگتراهم اهميت بدن كه بعد نگن خودم كردم كه ....

خوب حالا يه سوال اساسي
اگر قرار باشه به هم نگن اين وسط يه تضاد اجتماعي مذهبي بوجود مياد
اون وقت تداخل بين اين عقيده با نوع برخورد در جامعه چي ميشه فكر كنيد و اساسي جواب بدين

خوب بعضيها بازيگرهاي خوبي ميتونند باشند من اصلن موافق نيستم چون ادمهائي كه فكر ميكنند بعد از سالها همديگر را بطور كامل ميشناسند باز ميفهمند كه هنوز غربيه اند پس با يه سلام و عليكو و... نميشه شناخت موافق نيستي بعضيها ظاهر و باطنشون يكي نيست