قند آمیخته با گل نه علاج دل ماست
بوسه ای نیز بیامیز به دشنامی چند

( حافظ)

کو باده، تا به شیشه گردون زنیم سنگ
تا کِی زمانه سنگ زند بر سبوی ما؟

( شرف قزوینی)

عضوی ز تو گر دوست شود با دشمن
دشمن تو شِمُر، تیغ دو کِش ، زخم دو زَن

( ابوالفرج رونی)

داشتم خوش حالتی امشب میان کفر و دین
دیده مشغول بت و، دل گرم استغفار بود

( ملک قمی)

دانی که چرا کنند نهان گنج زیر خاک؟
یعنی که خاک بر سر اسباب دنیوی

ای ماهتاب آهسته رو اندر حریم یار من
ترسم صدای پای تو از خواب بیدارش کند

( ترب جهرمی)

تکرار لحظه ها به جنونم کشانده است
دیگر بهانه ای که بماند نمانده است

( صابر همدانی)

طوفان نوح زنده شد از اشک چشم من
با آنکه در غمت به مدارا گریستم

( واقف هندی)

یک جفت قلب ساده، درختی کنار راه
اینها فقط نشانه ما بود پیش از این

(سهیل محمودی)

هرچند یار جانب اهل هوس گرفت
ما داده ایم دل نتوانیم پَس گرفت

(قطره اصفهانی)

ای دوست، دزد حاجب و دربان نمی شود
گرگ سیه درون، سگ چوپان نمی شود

(اعتصامی)

گریبان چاک، بر سر خاک و، بر دل دست و، بر گِل پا
میان عاشقان، احوال من دارد تماشایی

( رفعت نهاوندی)

نعمت روی زمین قسمت پررویان است
خون دل می خورد آنکس که حیایی دارد

ای دوست بر جنازه دشمن چو بگذری
شادی مکن که بر تو همین ماجرا رود

( سعدی)

گر بگویم که مرا حال پریشانی نیست
رنگ رخسار خبر می دهد از سرِّ درون

(فروغی)

ای دوست به کام دشمنانم کردی

بودم چو بهار چون خزانم کردی

(حافظ)

ای فلک اندوه شیرین بر دل خسرو منه
کاین بضاعت را خریداری به از فرهاد نیست

(جامی)

ای گل تازه که بویی ز وفا نیست تو را
خبر از سرزنش خارجفا نیست تو را؟

(وحشی بافقی)

بهوش باش دلی را ز قهر نخراشی
به ناخنی که توانی گره گشایی کرد

( غارت)

فریاد ما، به ناله ی آهسته شد بدل

از آه بی اثر، نفس آرمیده بِه

(قهرمان)

صاحبدلی کجاست؟ که بخواند به یک نگاه

در اشک ما، حکایت گویای زندگی

( معین کرمانشاهی)

ذوق وصال اگر نشناسیم دور نیست
اوقات ما همیشه به هجران گذشته است

(بغدادی)

در کوی تو معروفم و از روی تو محروم
گرگ دهن آلوده یِ یوسف نَدَریده

(سعدی)

تا بوده چشم عاشق در راه یار بوده
بی آنکه وعده باشد در انتظار بوده

(ضمیری)

پدرم گفت و چه خوش گفت که در مکتب عشق
هر کسی لایق آن نیست که بردار شود

(شالبافان)

از آنچه پیش دوست بود در خور نثار
تنها مرا دلی بُود اما شکسته است

(رنجی)

پیری به رخ ما خط از آن روی کشیده است
تا خوانی از این خط که ز دنیا چه کشیدیم

(فیروزکوهی)

از تو وفا نخیزد، دانی که نیک دانم
از من جفا نیاید دانم که نیک دانی

(خاقانی)

از دل تنگ اسیران قفس یاد کنید
ای که دارید نشیمن به لب بامی چند

( عاشق اصفهانی)

از گلوی خود بریدن وقت حاجت همت است
ورنه هرکس وقت سیری پیش سگ نان افکند

( صائب)

تا به فراق خو کنم صبر من و قرار کو؟
وعده وصل اگر دهد طاقت انتظار کو؟

(کلجاری)

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو
تا تو به داد من رسی، من به خدا رسیده ام

( معیری)

تا دلی آتش نگیرد حرف جانسوزی نگوید
حال ما خواهی اگر از گفته ما جستجو کن

(نظام وفا)

از منست این غم که بر جان منست

دیگر این خود کرده را تدبیر نیست

( فروغ)

چو می بینم کسی از کوی او دلشاد می آید
فریبی کز وی اول خورده بودم یاد می آید

( ضمیری اصفهانی)