تقصیر من که نیست !
این بغض های سمج عادتشان شده است که مدام سر از کار دلم دربیاورند …

هنگاميکه مهرباني زينت نگاهت مي شود
مهرباني را از آنها دريغ مکن
سهم من آسماني نيست که با آويختن
پرده اي آن را از من بتوان گرفت
سهم من رسيدن به نگاهي است
که از حادثه عشق تر است!

-----------------

انگار سالهاست که از آن روزها میگذرد
سالهای سال است که از خنده های شاد من
نگاه شاد تو
و لبخند های درهم آمیخته مان میگذرد
این روزها دارمت و ندارمت
این روزها که هستی و نیستم نیستی و هستم
این روزها خسته ام
از تو از خودم از تمام روزهای نداشتنت
این روزها ترس همرنگ چشمانم شده
و چشمانم چون سیاهی های ترس خالی و پوچ
این روزهای غریبی و دوری
موهایم را به دست باد سپرده ام تا شاید ب
ه سر انگشتان عشق
نوازشگر خستگی هایم شود مهربانی بی پایانت

کاش یکی پیدا میشد وقتی گلوت ابر داره و چشمات بارون

به جای این که بپرسه چته؟چی شده؟بغلت کنه و بگه گریه کن......

بعضی وقتا مجبوری تو فضای بغضت بخندی …
دلت بگیره ولی دلگیری نکنی …
شاکی بشی ولی شکایت نکنی …
گریه کنی اما نزاری اشکات پیدا بشن …
خیلی چیزارو ببینی ولی ندیدش بگیری …
خیلی ها دلتو بشکنن و تو فقط سکوت کنی …