ياد داري كه ز من خنده كنان پرسيدي
چه ره آورد سفر دارم از اين راه دراز؟
چهره ام را بنگر تا به تو پاسخ گويد
اشک شوقي كه فرو خفته به چشمان نياز

چه ره آورد سفر دارم اي مايه عمر؟
سينه اي سوخته در حسرت يک عشق محال
نگهي گمشده در پرده رؤيایي دور
پيكري ملتهب از خواهش سوزان وصال

چه ره آورد سفر دارم ... اي مايه عمر؟
ديدگانی همه از شوق درون پر آشوب
لب گرمي كه بر آن خفته به اميد و نياز
بوسه اي داغتر از بوسه خورشيد جنوب

اي بسا در پي آن هديه كه زيبنده تست
در دل كوچه و بازار شدم سرگردان
عاقبت رفتم و گفتم كه ترا هديه كنم
پيكري را كه در آن شعله كشد شوق نهان

چو در آئينه نگه كردم ، ديدم افسوس
جلوه روي مرا هجر تو كاهش بخشيد
دست بر دامن خورشيد زدم تا بر من
عطش و روشني و سوزش و تابش بخشيد

حاليا ... اين منم اين آتش جانسوز منم
اي اميد دل ديوانه اندوه نواز
بازوان را بگشا تا كه عيانت سازم
چه ره آورد سفر دارم از اين راه دراز

اگر دیدار هر روزه ی تو ،
عادتی باشد ، عادت،
به شولای جانسوز جدایی
به آتش میکشم
تمامی روزهای آفت زده ی دیدار را ؛
تا از میان خاکستر ها بروید
از تو ،
"عشق، تنها عشق"
برای تمامی لخظه های دیدارها ...

نیوفر ثانی

چشم در چشم هم

آخرین بوسه ، آخرین نگاه

آخرین شعر ترم ، آخرین قطره اشک

شعرم از چشم تو می جوشد

راه بر گونه ی تو می جوید

و نهایت به لبت می ریزد

آغوش آخر در تب و تاب

دست من سرد ، بی تاب

لب من می لرزد

از لبت می پرسد :

بازگشت را آیا ، امید هست ؟

من در این نقطه دور

در بلا تکلیفی

در کش و قوسی خیالی جانکاه

به افق چشم بدوزم تا کی؟

بی سبب منتظر معجزه ام

بی ثمر دیده بر این راه کبود

می روم در پی ِ تو

سالها آمد و رفت

بارها من دیدم

کوچ مرغان غزل خوان چمن

سفر چلچله ها

کوچ برف از دل کوهسار بلند

کوچ هر فصلی را

لیک یاد تو ز دل کوچ نکرد

هنوز در به در کوچه های خاطره ام
هنوز اسم تو مانده گوشه ی حتجره ام
هنوز مثل نخستین نگاه عاشق تو
در انحصار غم عشق در محاصره ام

سیگاری نیستم ...
اما به تو که فکر میکنم ...
مزرعه ی بزرگی از توتون ...
در سرم آتش می گیرد !!

دیشب تو را می ساختم ...
از پاره های تنم ...
تو را ...
واژه به واژه ...
از اندوه دلم می ساختم ...
تو ...
ذره ... ذره
ظهور می کردی ...
من ...
تکه ... تکه
زوال می رفتم ...
نگرانم ...
می شود اینقدر چشم هایت را ...
روی کتاب و دفتر و اشیا نریزی ...
بگذار با آسودگی ...
خرده ریزه های دلم را ...
از زیر دست و پای نگاهت ...
جمع کنم !!

وزنم را زمین نمی پذیرد

دائماً بی تو در هوا معلقم

میبینی؟؟

حرفهایت بی محابا مرا به سویت میکشد

افکارت ... حتی لرزش قلبت را می فهمم

من آماده ام ... همیشه ... هر لحظه

برای به تو رسیدن

هر سدی را رد خواهم کرد

کافیست در گوشم زمزمه کنی

با تو خواهم ماند !!