حـــــــالیــا مصلحت وقت در آن مــــی بینــــم
که کشــم رخت به میخــــانه و خوش بنشینم

جــــــام مـــــی گیرم و از اهـــل ریا دور شوم
یعنی از اهـــــــل جهـــان پاک دلــــی بگزینم

جز صراحـــــــــی و کتــــابم نبود یار و ندیـــم
تا حریفان دغـــــــــــا را به جهــــان کــم بینم

سر به آزادگــــی از خلق برآرم چون ســـرو
گر دهـــــد دست که دامن ز جهـــان بر چینم

بسکه در خـــــــــرقه آلوده زدم لاف صلــــاح
شرمســــــار از رخ ســـــاقی و مـی رنگینم

سینه تنگ من و بار غـــــــــــــــم او ؟ هیهات
مرد این بار گـــــــران نیست دل مسکینــــم

بر دلم گرد ستمهاست خـــــــــــــدایا مپسند
که مکدر شود آئینه مهــــــــــــــــــــــــر آیینم

من اگر رند خــــــــراباتم و گر حــــــافظ شهر
این متاعـــــــــم که همی بینی و کمتــر زینم

حافظ

تا از تو جدا شده ست آغوش مــرا
از گریه کسی ندیده خاموش مرا

در جان و دل و دید فراموش نه ای
از بهر خــــــدا مکن فراموش مرا

**********
آمد بر من چو در کفم زر پنداشت
چون دید که زر نیست وفــــا را بگذاشت

از حــــــلقه گوش او چنین پندارم
کانجـا که زر است گوش می باید داشت

***********
دلتنگم و دیدار تو درمـــان من است
بی رنگ رخت زمـــانه زندان من است

بر هیچ دلی مبـــــــاد و بر هیچ تنی
آنچ از غم هجران تو بر جان من است

************
اندر دل بی وفا غــــــــم و ماتم باد
آن را که وفا نیست ز عالم کم باد

دیدی که مـرا هیچ کسی یاد نکرد
جز غــــم که هزار آفرین بر غم باد

*************
ای نرگس پر خواب ربودی خوابم
وی لاله سیـــــــراب ببردی آبم

ای سنبـــــــــل پرتاپ ز تو در تابم
ای گوهر کمیاب تو را کی یابم؟

مولانا

امشب تو را به خوبی نسبت به ماه کردم
تو خوبتــــــــــــر ز ماهی من اشتباه کردم

دوشینه پیش رویت آئینه را نهادم
روز سفید خود را آخـر سیاه کردم

هر صبح یاد رویت تا شــامگه نمودم
هر شام فکر مویت تا صبحگاه کردم

تو آنچه دوش کردی از نوک غمزه کردی
من هر چه کردم امشب از تیر آه کــردم

صد گوشمال دیدم تا یک سخن شنیدم
صد ره به خون تپیدم تا یک نگــاه کردم

چون خواجه روز محشر جرم مرا ببخشد ؟
کز وعده عطایش عمری گنــــــــــاه کردم

فروغی بسطامی

معرفت نیست در این معرفت آموختگان
ای خوشـــــا دولت دیدار دل افروختگان

دلـــــــم از صحبت این چرب زبانان بگرفت
بعد از این دست من و دامن لب دوختگان

عاقبت بر سر بازار فــریبم بفروخت
ناجوانمردی این عاقبت اندوختگان

شرمشان باد ز هنگامه رسوایی خویش
این متـــاع شرف از وسوسه بفروختگان

یار دیرینه چنان خاطرم از کینه بسوخت
که بنــــــــالید به حالم دل کین توختگان

خوش بخندید رفیقان ک درین صبح مراد
کهنه شد قصه ما تا به سحر سوختگان

فریدون توللی

هر چه کنی بکن مکن ترک من ای نگار من
هر چه بری ببر مـــــبر سنگدلی به کار من

هر چه هلی بهل مهل پرده به روی چون قمر
هر چه دری بدر مدر پرده اعتبــــــــــــــــار من

هر چه کشــی بکش مکش باده به بزم مدعی
هر چه خوری بخور مخور خون من ای نگار من

هر چه دهی بده مده زلف به باد ای صنم
هر چه نهی بنه منه پای به رهگــــذار من

هر چه کشی بکش مکش صید حرم که نیست خوش
هــــــــــر چه شوی بشو مشو تشنه به خون زار من

هر چه بری ببر مبر رشته الفت مـــــــــــرا
هر چه کنی بکن مکن خـــــــانه اختیار من

هر چه روی برو مرو راه خــــلاف دوستی
هر چه زنی بزن مزن طعنه به روزگار من

شوریده شیرازی