سایه آرمیده



لاله داغدیده را مانم
کشت آفت رسیده را مانم
دست تقدیر از تو دورم کرد
گل از شاخ چیده را مانم
نتوان بر گرفتنم از خاک
اشک از رخ چکیده را مانم
پیش خوبانم اعتباری نیست
جنس ارزان خریده را مانم
برق آفت در انتظار من است
سبزه نو دمیده را مانم
تو غزال رمیده را مانی
من کمان خمیده را مانم
به من افتادگی صفا بخشید
سایه آرمیده را مانم

آخر ای دوست كجایی ؟
كه دگر خسته ترینم
به خدا بی تو پریشان شده دنیای حزینم
خانه بی عطر نفس های تو پژمرده و خسته است .
و از اینجا دل من سیر گرفته است
لحظه ای از پس احساس غریبت تو ببینم .
تو نگاهم كن و یك بار صدایم بزن ای دوست .
شعله ای هم تو به فانوس نگاهم بزن ای دوست .
<< التماس >> از در و دیوار دلم می بارد


بال در حال و هوایم بزن ای دوست .

دیر گاهیست نیایی به سراغ دل خسته نكنی یادی از این قاصدك بال شكسته .
كه دگر دیر زمانیست سر یك بوته ی خشكیده نشسته
تو چه دانی كه غم نامدنت .
سوخت وجودم.

دست نامردمیان شعله زده بود و نبودم
خنجر از پشت به ناحق خوردن .
بحر نامردی مردان مردن.
خون دل را به قصاص بی گناهی خوردن .
تو چه دانی كه چه دردی دارد !!
و چسان « بغض » به دیوار گلو بگذارد.
و چه شبها ای دوست نم نم درد ز چشمان تر بی گنهی می بارد .

تو كه از آه سحر خون هیچ ندانی .
تو ز پروانه ی افروخته پر هیچ ندانی .
به خدا بی تو هوا دودی و در هاله گرد است .
« مرغ عشقی » كه به دیوار قفس كز كرده
دلش اینجا چه گرفته است و تنش خسته ی درد است
و ببین باغچه ی غرق شقایق
امروز مثل این سینه پاییزی من بی حس و زرد است .

قمُری از نامدنت میگوید .
كوچه جا پای قدم های تو را می بوید .
اشك در چشم قناری جاریست .
بی تو دنیا همه شب رویاییست.
تنم این جا تنهاست و دلم پر ز غم است.
لحظه ها مبهوتند و هوا بحر تنفس چه كم است .
یاس در بهت سكوت عطرشب بو جاریست .
دست من خسته و محتاج حضور یاریست .
غصه ها آزادند خنده ها در بندند .
دل من محو سكوت همه غم ها به دلم می خندند .
سینه از شعله غم لبریز است .
لحظه ی صبح بهار دل من پاییز است .

باغچه خسته و خواب آلود است .
بلبل از این همه خاموشی گل غمگین است .
بی تو اما اینجا پلك گل غمگین است .

لحظه ها میگذرد بی تو اما در خواب !
می تپد این سینه هنوز بی تو اما بی تاب .
تو خودت می دانی .
بی تو چون می گذرد و خودت می دانی
ورنه هر لحظه ی
تنهایی من بی تو در جاده ی سر سبز جنون می گذرد .
« « تو سراپای وجودت ز صفایی تو فقط زاده ی لبخند خدایی » »

و بدان دوست زمانی كه بیایی :
نه دگر از نی غم ساز ببینی
نه اثر از غم پرواز ببینی
تو چه دانی ؟
چون روی این دلم از سوز بمیرد .

http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:m...6rfv64.jpg&t=1

وقتی باران می بارد همه ی پرنده ها .. به فکر پناهگاهی هستند برای محفوظ ماندن از باران
اما عقاب ...
اما عقاب باران را دور می زند
باران را رد می کند
از باران عبور می کند
جرا که او بالای ابرها پرواز می کند !
این اتفاقی نیست که برای همه رخ دهد
باید عقاب بود تا از باران عبور کرد
باید به فراتر از آنچه می پندارند رفت به بالای ابرها !
تا هیچ بارانی پر پرواز تو را خیس نکند و سنگین !

چرا یه سری میان ویه رد پا روی دل می ذارن ومیرن
چرا وبه کدامین گناه همیشه عاشق ها باید مجازات شوند
چرا هر کس ونا کسی عشق رو به بازی میگیره
چرا عاشق بازنده و ومعشوق برندست
چرا؟ چرا؟ چرا؟

سلام ای غم

سلام ای خفته ی مغرور در قلبم
تو تنها ساکن روح سرکشم هستی
تو تنها عابری در مغز بیمارم
به شبهای عمیق پر ز اندوهم
به درد بی علاج خفته در روحم
تو همچون قطره ی اشکی
که می جوشی درون چشم بیمارم
تو تنها مرحمی
تنها علاجی
تو خون منی و جاری به رگهایم
گهی دردی
گهی مرحم به تبهایم
عجب زیبا غمی دارم
چه زیبا عالمی دارم
چه شیرین مرحمی دارم
سلام ای غم
ای همراز دیرینم
تو را من عاشقانه دوست می دارم