در کـار مـا پـروائـی از طـعـن بـدانـدیـشـان مـکن

پــروانــه گــو در مــحــفــل ایـن شـمـع بـی پـروا بـیـا

استاد شهریار

اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

به بانگ چنگ مخور می که محتسب تیز است

صراحی ای و حریفی گرت به چنگ افتد

به عقل نوش که ایام فتنه انگیز است

تا گنج غمت در دل ویرانه مقیم است

همواره مرا کوی خرابات مقام است

در آستان جانان از آسمان میندیش

کز اوج سر بلندی افتی بخاک پستی

ده روزه مهر گردون افسانه است و افسون

نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا

در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل

هات الصبوح هبوا یا ایها السکارا

در خرابات طریقت ما به هم منزل شویم

کاین چنین رفته‌ست در عهد ازل تقدیر ما

عقل اگر داند که دل دربند زلفش چون خوش است

عاقلان دیوانه گردند از پی زنجیر ما