مسوولیت اولیه ای در قبال خود دارم
این که بهترین فردی باشم که میتوانم

"هیچ گاه"
به خاطر "هیچ کس"
دست از "ارزشها "یت نکش
چون ...زمانی که آن فرد از تو دست بکشد ؛
تو می مانی و یک ..."من " بی ارزش ...!

شاید کس را که با تو خندیده فراموش کنی
اما هر گز کسی را که با او گریسته ای
از یاد نخواهی برد

تا کوچ اینهمه رخوت و تنهایی
به شانه ی کدام مهری میتوان آویخت ؟
و دست کدامین مهتاب را
تا پیوند طلوعی دیگر
میتوان گرفت؟
پرسه ی بیهوده ایست
این حوالی
رخوت و تنهایی
درد مشترک آدمهاست ...

نگرانی هرگز نمیتواند افسوس فردا را از بین ببرد
بلکه از توان امروز می کاهد
و آن را تضعیف میکند

هیچگاه نمی توانید یک اشتباه را دو بار مرتکب شوید ...
چرا که بار دوم دیگر آن یک اشتباه نیست بلکه یک "انتخاب" است ...

با طلوع هر صبح فکر کن تازه به دنیا آمدی
و مهربان باش و دوست بدار،
شاید فردایی نباشد...!

پرسید چون دوستم داری بهم نیاز داری
یا چون بهم نیاز داری دوستم داری
گفتم چون دوستت دارم بی نیاز ترینم

دنیای قشنگی نیست
آدم ها مثل رود خانه ای جاریند
زلال که باشی سنگ هایت را می بینند
بر می دارند و نشانه می روند
درست به سمت خودت ...

فرق نمیکند گودال آب باشی
یا دریای بیکران
اگر زلال باشی
آسمان از آن توست