کلیسای کرملین و سنت باسیل "روسیه"
گنبدهای طللایی این کلیسا که با دیوارهای آجر قرمز محاصره شده اند، درست در وسط کرملین مسکو قرار گرفته دارند. در مجاورت کاخ، در میدان سرخ کلیسای "سنت باسیل" قرار دارد که با نه برج در رنگ های مختلف مشخص شده است. .
http://imageup.ir/images/g0km0fts1tsz8dhvfo8.jpg

ماچوپیچو "پرو"
ماچوپیچو" در قرن پانزدهم توسط امپراتوری اینکا بنا گردید. دیوارها، کاخ ها،معابد و خانه های این مکان در ارتفاعی هشت هزار متر بالاتر از سطح دریا در رشته کوه آند و در میان ابرها واقع شده است.
http://imageup.ir/images/wmo3ogzktkruuw1tj3i.jpg

قلعه نیوس کوانستین "آلمان"
قصر نیوس کوانستین که قصر زيباي خفته در ديسنيلند از روي آن الهام گرفته شده، توسط لودويگ دوم شاه ديوانه باواريا ساخته شده است. جاي گرفته بر نوک قله ای در آلپ، این قصر گرانيت خاکستري با برجها،برجکها و مناره ها سر به آسمان کشیده است
http://imageup.ir/images/inkfefoi3voqolb7a1.jpg

شهر پترا "اردن"
این شهر باستانی که در محلی به نام وادی موسی یا دره موسی در جنوب غربی اردن بنا شده است، پایتخت حکومت پادشاهی نبطیان بوده است و بخاطر قناتها و سازه هایی که در دل سنگها و صخره ها تراشیده شده اند،شهرت دارد
http://imageup.ir/images/ivugx2mfv8nvvt2fga9c.jpg

هرم چیچن ایتزا "مکزیک"
این هرم بخشی از مکان مقدسی در یک مرکز مهم مایایی در شبه جزیره مکزیکو بوده است و بنابر تقویم خورشیدی ساخته شده است و گفته میشود که در زمان تعادل پاییزی و بهاری (که روز و شب برابر میشوند) سایه های آن مانند مارهایی -شبیه به مار کنده کاری شده بر بالای آن- به نظر میرسند که از پله ها به پایین میخزند
http://imageup.ir/images/y70yhxzygsaa58rvv8a.jpg

عجایب هفتگانه دنیای مدرن


همشهری آنلاین: عجایب هفت‌گانه دنیای جدید سازه‌های دست‌ساز بشر هستند و دلیل اعجاب‌انگیز بودن آن‌ها مهندسی خارق‌العاده بشری در ساختشان بوده است.

لیست‌های متعددی از عجایب هفتگانه در دنیا وجود دارد که یکی از معتبر‌ترین آن‌ها را انجمن مهندسی عمران آمریکا ارائه کرده است. یکی از لیست‌های دیگری که در آن عجایب هفتگانه دنیای مدرن انتخاب شده است را مردم از سراسر جهان در یک نظرسنجی انتخاب کردند.
معرفي عجايب جديد جهان به انتخاب مردم

در لیست عجایب هفت‌گانه این انجمن این سازه‌‌ها به چشم می‌خورد:
[COLOR="rgb(255, 0, 255)"]
سد ایتایپو[/COLOR]

سد ایتایپو که بر روی رودخانه پارانا در مرز پاراگوئه و برزیل زده شده است طولانی‌ترین سد جهان است.

سد ایتایپو در سال 1994 از سوی انجمت مهندسی عمران آمریکا به عنوان یکی از عجیب هفت‌گانه دنیای مدرن انتخاب شد. نام این سد به معنای صدای سنگ است. ایتایپو در قالب يك پروژه دوجانبه و بر رودخانه پارانا ميان دو كشور برزيل و پاراگوئه ساخته شد. 18 واحد مولد برق اين سد قادر به تولید 14گیگا وات برق است.
با مشاهده آمارهايي كه اخيراً از ميزان انرژي توليدي اين سد به دست آمده اند، مي توان به عظمت سد ايتايپو پي برد. نيروگاه ايتايپو در واقع 20 درصد از كل انرژي مورد نياز صنايع برزيل و 93 درصد انرژي پاراگوئه را تامين مي‌كند.

اين نيروگاه همچنين محل بزرگي براي جذب توريسم محسوب مي شود. تاكنون بیش از 10 میلیون نفر از 162 كشور جهان از اين سد نيروگاه بازديد کرده‌اند.

لازم به ذكر است كه برزيل صنعتي ترين كشور آمريكاي لاتين است و براي كسب انرژي لازم براي صنايع خود به انرژي و منابع آن شدیدا به نیرویی که این سد تولید می‌کندنيازمند است. پاراگوئه نيز به عنوان يكي از كم درآمدترين كشورهاي آمريكاي جنوبي براي تحقق اهداف خود در راستاي توسعه اقتصادي به انرژي به مثابه يك نيروي محركه نياز دارد.


[COLOR="rgb(255, 0, 255)"] پل گلدن‌گیت[/COLOR]

گلدن گيت پلی معلق است که در سانفرانسیسکو آمریکا قرار دارد.
این پل در دهانه خلیج سانفرانسیسکو قرار دارد . گلدن گیت سانفرانسیسکو را از بخش شمالی‌ به مارین کاونتی متصل می‌کند. گلدن گیت هنگامی که در اواخر دهه 30 میلادی به بهره‌برداری رسید تا سال‌ها با 2737 متر طول بلندترین پل معلق جهان بود.

تاریخچه پل

اين پل در واقع ميراث عصر مناقشه، اختلاف و درگيري است. گلدن گيت در دهه‌ای ساخته شد که هنوز رکود اقتصادی آمریکا در آن احساس می‌شد.
پيش از پايان مراحل ساخت اين پروژه عظيم در سال 1937 همگان احداث آن را غيرممكن مي دانستند، بويژه آن كه در زمان ساخت اين پل مه غليظ و بادهايي با سرعت 60 مايل، عمليات احداث را با مشكل مواجه كرده بودند. همين امر سبب شده تا بسياري اين پل را غيرقابل ساخت بدانند.

به رغم اين شرايط جوي و طبيعي وحشتناك گلدن گيت طي چهار سال و اندي ساخته شد. در اين مدت نسبتاً طولاني 35 ميليون دلار صرف احداث اين پل شد.
طي دوران ساخت اين پل حوادث دلخراشي نيز اتفاق افتاد كه از جمله آنها مي توان به مرگ 11 نفر از كارگران اشاره كرد.


[COLOR="rgb(255, 0, 255)"] برج ملی کانادا[/COLOR]

برج ملی کانادا يا همان Canadian National tower که به آن برج CN گفته می‌شود، یکی از بلندترين سازه‌های آزاد جهان است.

این برج که 553.33 متر ارتفاع دارد دارد در 12 سپتامبر سال 2007 عنوان بلندترین سازه جهان را که 31 سال از آن خود کرده بود به برج دوبی که هنوز در حال ساخت بود داد. برج سی ان یکی از سمبل‌های کشور کانادا است.

تاریخچه ساخت

ايده اوليه ساخت اين برج به اواخر دهه 1960 باز مي‌گردد كه امواج راديو تلويزيوني در تورنتو دچار مشكل شدند، به گونه‌اي كه در صفحه تلويزيون تصوير دو كانال در آن واحد مشاهده مي‌شد.
بالاخره پس از رايزني هاي فراوان راه آهن ملي كانادا مسئول ساخت برجي شد كه از همه ساختمان‌هاي تورنتو بلندتر باشد.

عملیات عمرانی

عمليات ساختماني برج سي ان در سال 1973 آغاز شد. براي بخش پي اين بنا، چند سوراخ بسيار بزرگ در كنار ساحل اونتاريو كنده و حدود 62 هزار تن خاكبرداري شد.
سپس اين سوراخ ها توسط بتن و فولاد پر شد تا پايه سازه، مطمئن ترين در نوع خود باشد. چهار ماه طول كشيد تا اين پي كاملاً ساخته شود. اين برج 553.33 متري بالاخره در اكتبر 1976 رسما پس از 40 ماه عمليات عمراني افتتاح شد و نام خود را در كتاب گينس ثبت كرد.
1527 نفر روي اين سازه 130 هزار تني كار كرده‌اند و مبلغي نزديك به 260 ميليون دلار براي آن هزينه شده است. در اين سازه عظيم 6 آسانسور تعبيه شده است كه سرعت هر كدام از آنها 6 متر بر ثانيه است. هر ساله حدود دو ميليون نفر از اين برج بلند بازديد مي كنند و از اين محل درآمد خوبي نصيب شهر تورنتو مي شود.

در سال 1994 كف پايين ترين طبقه رأس سازه با شيشه عوض شد تا مردم بتوانند از فاصله 500 متري زير پاي خود را ببينند. رستوران گردان بالاي برج هم 400 نفر گنجايش دارد و هر 72 دقيقه يك بار به دور خود مي چرخد. این برج یکی از مهم‌ترین جاذبه‌های گردشگري كانادا به شمار مي رود.


[COLOR="rgb(255, 0, 255)"] مجموعه دلتاورکز هلند[/COLOR]

دلتاورکز مجموعه‌ای از اقدامات ساختمانی است که بین سال‌های 1950 و 1997 در جنوب غرب هلند برای جلوگیری از پیشروی دریا در دلتای راین-مویزه -شلت انجام شده است.
این مجموعه کارهای ساختمانی از سوی انجمن مهندسان عمران آمریکا به عنوان یکی از عجایب هفت‌گانه دنیای مدرن معرفی شده‌اند.

این مجموعه شامل سدها، کانال‌های آب، اهرم‌های کنترل جریان آب، خاک‌ریز‌ها و چندین سیل‌گیر است. هدف از ساخت چنین سازه‌هایی کوتاه کردن خطوط ساحلی هلند و در نتیجه کم‌کردن تعداد خاک‌ریزهایی است که باید برای جلوگیری از نفوذ آب دریا در خشکی ساخته شود.

تاریخچه ساخت

دهانه‌های رودهای راین، مویزه و شلت قرن‌ها عامل بروز سیل‌های مخرب در هلند بوده است و از قرن‌ها پیش جلوگیری از این سیل‌های در ذهن هلندی‌ها بوده است. در طرح هلندی‌ها برای ساخت مجموعه دلتاورکز، تبدیل دهانه‌ها رودخانه‌ها به دریاچه‌ موضوع اصلی پروژه بود.
طرح ساخت این پروژه در دهه 30 میلادی مطرح شد اما با وقوع جنگ‌ جهانی دوم تا دهه 1950 به تعویق افتاد. پس از سیل دریای شمال در سال 1953 کمیسونی برای بررسی طرح‌های پیشین تشکیل شد و در نهایت پروژه دلتا دوباره مطرح شد.

با شروع کار چندین سد بزرگ در دلتا ساخته شد و در کنار آن عملیات راه‌سازی و ایجاد راه‌های دریایی برای این که زندگی اقتصادی مردم دچار مشکل نشود پیش برده شد. این طرح در نهایت در سال 1997 به پایان رسید.
دولت هلند این طرح را بزرگ‌ترین عملیات عمرانی برای مقاله با سیل در جهان معرفی کرده است. در این طرح 16 هزار و 500 کیلومتر خاکریز و 300 سازه عمرانی ساخته شده است. در حال حاضر هم خاکریز‌های این طرح هر ساله برای مقابله با افزایش سطح آب بلند‌تر می‌شوند وا نتظار می‌رود این اقدام تا سال 2015 ادامه داشته باشد.
ساختمان امپایر استیت

امپایر استیت ساختمانی 103 طبقه در نیویورک و سمبلی از آمریکا است.
این ساختمان به مدت چهل سال بلندترین ساختمان طبقاتی در دنیا بود و از سوی انجمن مهندسان عمران آمریکا به عنوان یکی از عجایب هفتگانه دنیای مدرن لقب گرفته است. امپایر استیت بخشی از هویت شهر نیویورک است و در سراسر جهان به عنوان یکی از سمبل‌های آمریکا شناخته می‌شود.

تاریخچه ساخت

عمليات ساختماني امپایر استیت در ماه مارس 1930 در زميني كه پيشتر هتل والدورف آستوريا در آن واقع بود آغاز شد و 14 ماه بعد اتمام يافت. اين ساختمان تا پيش از آنكه برج‌هاي دوقلو در نيويورك ساخته شوند، بلندترين برج طبقاتي دنيا به شمار مي رفت.

امپاير استيت 448 متر ارتفاع دارد كه البته آخرين طبقه آن (صد و دومين طبقه) در ارتفاع 391 متري واقع شده است. بقيه ارتفاع اين ساختمان به آنتن تلويزيوني بالاي آن مربوط مي‌شود. كل هزينه ساخت امپاير استيت به انضمام زمين آن در حدود 41 ميليون دلار بوده است كه از اين ميزان 24 ميليون دلار هزينه‌اي است كه خرج سازه ساختمان شده است.
اين ساختمان سال 1931 (اول ماه مه) توسط رئيس جمهور وقت آمريكا هربرت هوور افتتاح شد، به اين صورت كه رئيس جمهور با فشار دادن دكمه اي در واشنگتن چراغ هاي اين ساختمان را در نيويورك روشن كرد.

امپایر استیت از این سال به بعد به مدت چهل سال بلندترین ساختمان طبقاتی جهان و نیویورک بود تا این که ساختمان‌های دوقلوی مرکز تجارت جهانی ساخته شدند. پس از ماجرای یازده سپتامبر امپایر استیت دوباره لقب بلندترین ساختمان نیویورک را به خود اختصاص داد.

امپاير استيت سال 1986 از سوي دولت آمريكا به عنوان بخشي از ميراث تاريخي و فرهنگي كشور شناخته شد و پلاك مخصوصي به همين خاطر دريافت كرد.


[COLOR="rgb(255, 0, 255)"]تونل کانال[/COLOR]

تونل کانال، تونلی 50.5 کیلومتری است که زیر بستر دریای مانش حفر شده و کنت در انگلیس را به کاله در فرانسه متصل می‌کند.

این تونل که انجمن مهندسان عمران آمریکا آن را یکی از عجایب هفتگانه دنیای مدرن نامیده است دارای دو خط ریلی و یک تونل جانبی برای خودروها است.

تاریخچه

انگلستان جزيره‌اي در غرب اروپاست و مابين اين جزيره و سرزمين ماد اروپا كانال مانش قرار دارد. اين فاصله، انگليسي‌ها را هزاران سال است كه از اروپا جدا نگه داشته است، به گونه‌اي كه انگليسي‌ها هر بار كه از اروپا ياد مي كنند به آن قاره (continent) مي گويند.
تنها راه مواصلاتي انگليسي‌ها به قاره هم همين كانال مانش است اما مانش كه امواج مهوع آن زبانزد خاص و عام است مسير مطمئني براي رسيدن به اروپا نبوده و نيست. همين مسير مهوع هم از نظر دريانوردان مكاني ناامن به شمار مي رود چون عمق آب در اكثر مناطق بسيار كم است و نمي‌توان از كشتي‌هاي بزرگ در آن استفاده كرد. قايق‌هاي كوچك هم براي عبور از اين مسير مواج نامطمئن هستند. اين مسائل در طول قرن‌ها، روياي اتصال به قاره را در ذهن انگليسي‌ها پروراند تا اينكه در قرن نوزدهم، مهندسي فرانسوي به نام آلبرت متيوفابر ايجاد تونلي بين انگليس و فرانسه را پيشنهاد كرد. در طرح او مسافران مي‌توانستند در طول تونل از درشكه‌ها براي حمل ونقل استفاده كنند.

تونل با چراغ هاي نفتي روشن مي‌شد و براي استراحت اسب‌ها جزيره‌اي مصنوعي در وسط تونل در دريا در نظر گرفته شده بود. اين طرح در آن زمان عملي نبود، اما ايده جديدي براي حل عبور و مرور در كانال مطرح مي‌كرد. پس از فابر چندين طرح ديگر از سوي مهندسان ارائه شد اما آنها هم همگي غيرعملي بودند تا اينكه در قرن بيستم و پس از پايان جنگ جهاني دوم، مهندسان به اين باور رسيدند كه فناوري‌هاي جديد دنيا آنها را قادر خواهد ساخت تا بالاخره انگليس را به قاره متصل كنند.

طرح اوليه

در سال 1960 گروه تحقيقات كانال مانش طرحي ارائه كرد كه تونل فعلي كانال مانش- كه به آن چانل مي گويند (چانل تركيب دو اسم channel Tunnel است)- برمبناي آن طراحي و ساخته شده است. اين طرح هم در سال 1975 به دليل مشكلات مالي عملي نشد. در سال 1984 دولت‌هاي فرانسه و انگليس از تمام شركت‌هاي مهندسي دو كشور درخواست كردند طرح‌هاي خود براي ايجاد تونل را ارائه دهند و بالاخره در سال 1986 يكي از طرح‌هاي پيشنهادي كه به طرح سال 1960 بسيار نزديك بود از سوي دو دولت پذيرفته شد.
در طرح نهايي، تونل، کاله در فرانسه را به فولكستون در انگلستان متصل مي‌كرد و 40 متر زير سطح دريا ايجاد مي‌شد.

ساخت و ساز

پانزده هزار نفر طي 7 سال، كار كندن تونل را انجام دادند و تمام مراحل ساخت بر عهده كنسرسيومي بين المللي متشكل از ده شركت مهندسي و پنج بانك بود. براي حفر چنين تونل عظيمي، مهندسان از ماشين هاي حفر تونل (TBM) بسيار عظيمي استفاده مي‌كردند و پس از آن ديواره‌هاي نرم آن را با بتوني مخصوص مي‌پوشاندند. در حدود 4 ميليون مترمكعب خاك استحصال شده كه از جنس گچ بود در بخش انگليسي استخراج شد. اين خاك در ساحل فولكستون انگلستان در دريا ريخته شد و تقريبا زميني به مساحت 360 هزار متر مربع در دل دريا ايجاد كرد. امروزه روي اين شبه جزيره، پاركي احداث شده است. به طور كلي مي‌توان گفت 8 ميليون متر مكعب خاك از تونل با سرعت ميانگين 2400 تن در ساعت استخراج شده است.

تونل كانال در واقع از سه تونل موازي متشكل شده است؛ دو تونل ريلي كه قطارها در امتداد آنها از شمال به جنوب و بالعكس حركت مي‌كنند و يك تونل كوچك به عنوان تونل دسترسي. تونل دسترسي كه خودروهاي باريك تايردار در آن حركت مي‌كنند، در هر 375 متر به دو تونل اصلي متصل شده است. هدف از ايجاد اين تونل استفاده از آن به عنوان راه خروج اضطراري است. در فواصل معيني هم ترن‌ها مي‌توانند مسير خود را تغيير دهند و به تونل ديگر بروند.

تداخل مرزها

تونل كانال علاوه بر مشكلات فني، مشكلات حقوقي زيادي هم به همراه داشت. يكي از اين مشكلات كنترل عبور از مرزهاي مشترك بود. مرز انگليس و فرانسه به صورت خطي در وسط تونل مشخص شده است. (اين خط به فرانسه نزديك تر است) اما كنترل مرزي در اين نقطه انجام نمي‌شود بلكه دو دولت به توافق رسيده اند مسافران در اولين ايستگاه در ساحل كنترل شوند. دو دولت همچنين در اقدامي عجيب توافق كرده‌اند مراكز پذيرش مهاجر خود را در دو طرف تونل تأسيس كنند؛ به اين شكل كه پايگاه فرانسوي‌ها در انتهاي تونل در انگليس قرار گرفته است و برعكس. با اين وجود، پناه جويان غيرقانوني‌اي كه سعي مي‌كنند با استفاده از تونل خود را به انگليس برسانند مشكلات زيادي را براي نيروهاي مرزي انگليس ايجاد كرده‌اند. برخي از اين پناه جويان طول تونل را با پاي پياده طي مي‌كنند اما بيشتر آنها خود را در كانتينرها و محفظه‌هاي باري كه توسط قطار حمل مي شوند پنهان مي كنند.
افزايش شمار اين پناه جويان بالاخره در سال 2002 دولت انگليس را مجبور كرد تا براي مقابله با مهاجرت غيرقانوني آنها تدابيري بيانديشد. مسئولان امنيتي از اين رو تجهيزات بسيار پيشرفته صدابرداري و تصويربرداري را در گلوگاه فولكستون نصب كردند تا ضربان قلب و صداي تنفس افرادي كه در ميان بارها پنهان شده‌اند شناسايي و دستگير كنند.

پايان كار

احداث تونل از دو سوي كانال به صورت همزمان شروع شد و قرار بود انگليسی‌ها و فرانسوي‌ها در نقطه‌اي خاص و در زمان معيني به يكديگر برسند اما اينكه آنها چگونه به نقطه معين خواهند رسيد، مسئله بسيار مهمي بود و در واقع بزرگ ترين چالش مهندسي طرح به شمار مي‌رفت. چون در اعماق زمين به هيچ وجه نمي توان مسير تونل را با استفاده از نشانه هاي جغرافيايي مشخص كرد.

از اين رو مهندسان پروژه مجبور به استفاده از سيستم‌هاي بسيار پيشرفته ناوبري شدند؛ سيستم هايي نظير جي پي اس (سيستم مكان ياب جهاني)، سيستم هدايت ليزري و البته دركنار آنها سيستم‌هاي يكپارچه رايانه‌اي. با اين حال خط مركز تونل‌ها در جايي كه بايد، به هم نرسيدند و 358 ميلي متر اختلاف افقي و 58 ميلي متر اختلاف عمودي داشتند. به هر حال اين دو تونل در تاريخ اول دسامبر 1990 به يكديگر رسيدند و براي اولين بار پس از عصر يخبندان (8500 سال پيش) اين امكان به وجود آمد كه انسان بر روي دو پا از انگليس به قاره مادر برود.

پس از پايان تمام مراحل ساخت تونل، فرانسوا ميتران -رئيس جمهور وقت فرانسه- و اليزابت ملكه انگليس در تاريخ 6 مي 1994 در کاله فرانسه تونل را رسماً افتتاح كردند. مراسم افتتاح بدين صورت بود كه كوئين اليزابت از ايستگاه واترلو لندن و همزمان با او، فرانسوا ميتران از ايستگاهي در ليل به سوي کاله به حركت درآمدند. اين دو قطار با قطع سيستم كنترل رايانه‌اي تونل در يك لحظه به كالائيس رسيدند و رودرروي يكديگر قرار گرفتند.
پس از انجام مراسم افتتاح در كالائيس، ميتران و ملکه اليزابت دوباره از طريق تونل به خاك انگلستان رفتند تا مراسم مشابهي را در آنجا برگزار كنند.

نكته قابل توجه، حضور دو نفر از كارگران در مراسم بود كه براي اولين بار با فروريختن آخرين لايه خاك، دو تونل را به هم متصل كردند.

نكات پيراموني

نكات پيراموني اين پروژه كه از سوي جامعه مهندسان شهري آمريكا به عنوان يكي از عجايب هفت گانه دنياي مدرن لقب گرفته است، بسيار جالب و خواندني هستند. اين پروژه هنگام اجراي آن با صرف 21 ميليارد پوند پرهزينه‌ترين طرح مهندسي تاريخ به شمار مي‌رفت به گونه‌اي كه هزينه اجراي آن 7 بار بيشتر از هزينه اجرايي پل گلدن گيت (يكي از عجايب هفته گانه دنياي مدرن) بيشتر بود.

بيشتر ماشين‌هاي حفر تونلي كه در اين پروژه مورد استفاده قرار گرفتند دو برابر يك زمين فوتبال درازا داشتند و قادر بودند روزي 250 فوت تونل حفر كنند. با اين حال حفر تونل 6 سال طول كشيد و قرار بود انگليسي‌ها و فرانسوي‌ها در نقطه‌اي مشترك به هم برسند كه انگليسي‌ها موفق شدند سريع تر به نقطه موردنظر برسند. اما مهم‌ترين نكته اي كه مي‌توان به آن اشاره كرد اين است كه تونل كانال پس از حدود 8 هزار و 500 سال، يعني پس از عصر يخبندان كه انگليس به قاره ما در اروپا متصل بود، دوباره اين جزيره را به قاره متصل كرد و بشر بار ديگر توانست با پاي خود از قاره به انگليس سفر كند.


کانال پاناما

کانال پاناما آبراهه‌ای مصنوعی است که در پاناما قرار دارد و دو اقیانوس اطلس و آرام را به یکدیگر متصل می‌کند

ساخت این کانال که از آن به عنوان یکی از پیچیده‌ترین و بزرگ‌ترین پروژه‌های مهندسی تاریخ یاد می‌شود تاثیر به سزایی بر صنعت کشتیرانی میان دو اقیانوس داشته است. انجمن مهندسان عمران آمریکا این آبراهه را یکی از عجایب هفتگانه دنیای مدرن نام‌گذاری کرده است.

از زمان افتتاح کانال پاناما، این آبراهه بسیار موفق بوده است و ترانزیت کشتی‌ها در آن ادامه دارد. این کانال می‌تواند شناور‌های مختلفی را در خود جای دهد؛ از قایق‌های بادبانی کوچک گرفته تا کشتی‌ها عظیم اقیانوس‌پیما.

به بزرگ‌ترین اندازه کشتی‌هایی که از این کانال می‌توانند عبور کنند پاناماکس گفته می‌شود، این اندازه کشتی‌های به استانداردی در صنعت کشی‌سازی تبدیل شده است و امروزه کشتی‌های به عصر پیش از پاناما و قبل از آن تقسم می‌شوند.

یک سفر معمولی با یک کشتی اقیانوس‌پیما در طول پاناما، حدود 9 ساعت طول می‌کشد. با این که پانما اقیانوس‌ اطلس را به اقیانوس آرام در شرق زمین متصل می‌کند، عبور کشتی‌ها در طول کانال از جنوب به شمال است.

تاریخچه ساخت

در سال 1534، كارلوس اول پادشاه اسپانيا دستور داد تا اولين طرح ساخت كانال و امكان تحقق آن بررسي شود، البته سه قرن گذشت تا ساخت كانال آغاز شود. از سال 1880، فرانسوي ها حدود 20 سال رنج كشيدند، اما كمبودها و مشكلات مالي كار آنها را متوقف كرد. سال 1903 پاناما و آمریکا قراردادی منعقد كردند تا طبق آن كانال قابل كشتيراني پاناما ساخته شود. سال بعد آمريكا حقوق و دارايي هاي شركت كانال سازي فرانسه را به قيمت 40 ميليون دلار خريد و كار ساخت را آغاز كرد. 10 سال بعد پروژه با صرف هزينه اي معادل 387 ميليون دلار به اتمام رسيد.

ساخت این آبراه 77 کیلومتری با مشکلات زیادی همراه بود که از مهم‌ترین آن‌ها شیوع بیماری‌هایی مانند مالاریا و تب‌زرد و رانش‌های شدید زمین بود. در زمانی که کار ساخت کانال به پایان رسید حدودا 27 هزار و پانصد کارگر جان خود را در حین اجرای این پروژه از دست دادند.

معرفی عجایب هفتگانه جدید جهان
دیوار بزرگ چین ، آرامگاه تاج محل (هند) ، شهر باستانی پترا (اردن) ، مجسمه حضرت مسیح ریودوژانیرو (برزیل) ، ویرانه های ماچو پیکچو متعلق به تمدن اینکا (پرو) ، هرم و بقایای شهر چیچن ایتزا متعلق به تمدن مایا (مکزیک) و کولوسئو رم (ایتالیا) به عنوان عجایب هفتگانه جدید جهان انتخاب شدند.

مجسمه حضرت مسیح برزیل
مجسمه مشهوری که در برزیل در شهر Rio de Janeiro قرار دارد و بسیاری از مردم آن را در تلویزیون دیده اند در حقیقت مجسمه مسیح منجی است. این مجسمه با 125 فوت ارتفاع در سال 1926 و در ارتفاع ۷۱۰ متری نوک کوه Corcovado ساخته شده است. مجسمه مذکور حالت ایستاده عیسی مسیح را در حالیکه دستان خود را کاملاً باز کرده است نشان می دهد که این حالت نشان دهنده پذیرش همه انسانها در آغوشش است. مجسمه عیسی مسیح نشانه برزیل است که امروزه شهرتی جهانی پیدا کرده است.

توریستهایی که از برزیل دیدن می کنند حتماً به دیدن این مجسمه نیز می روند. دست چپ این مجسمه به سمت شمال شهر Rio de Janeiro و دست راست آن به سمت جنوب شهر اشاره می کند. مناظر بسیار جذابی را می توان از آنجا مشاهده کرد که نفس را در سینه تماشاچی حبس می کند. این مناظر شامل شهر Rio، خلیج، کوه Sugarloaf و ساحل رودخانه های Copacabana و Ipanema می شود. علاقمندان به فوتبال نیز می توانند منظره ای از استادیوم را مشاهده نمایند.

کولوسئوم

Coliseum معروفترین آمفی تئاتر دایره وار(بیضی) عظیم تاریخی که تعداد ردیف‌های صندلی آن به تعداد پنجاه هزار ودارای ۸۰ در ورودی است. واژه کلوسئوم به معنی «جایگاه بزرگ» نام دیگر آن آمفی تئاتر فلاویوسی(amphitheaterum flaviusi) است. ساخت کولوسئوم توسط Vespasian (وسپاسین)امپراطور سالهای ۶۹ تا ۷۰ روم پایه گذاری شد، پس از آن پسرش Titus (تیتوس)در سال ۸۰ بعد از میلاد آنرا بنا کرد، که نهایتا توسط Domitian (دومتین)برادر Titus که در سال ۸۱ بر وی غلبه کرد و بر جایگاه امپراطور روم نشست، کامل شد و به پایان رسید. کولوسئوم به عنوان اولین آمفی تئاتر دائمی و ماندگار ساخته شده در روم، در زمین‌های باتلاقی ما بین تپه‌های Esquiline(اسکوئیلین) و Caelian(کائلین) واقع شده بود.

در این مجموعه امپراطور روم شاهد فجیع ترین جنایات به شکل کشتار بردگان و مسیحیان بوده‌است نبرد‌های خونین بر سر مرگ و زندگی گلادیاتور‌ها یکی از سرگرمی‌های روزانه امپراطوران و اشرافیان روم بوده‌است قدمت تاریخی و شکوه و جلال این عمارت از یک سو و کارامدی آن برای اجرای نمایش و امکان کنترل جمعیت، از سوی دیگر، باعث شد این سالن یکی از بزرگترین بناهای معماری روم باستان به شمار می‌رفت.

پلان این مجموعه به شکل بیضی به قطر‌های ۱۸۸ و ۱۵۶ متر زیر بنای آن حدود ۶ جریب می‌باشد ارتفاع آن تقریبا به اندازه یک ساختمان۱۵ طبقه می‌رسد(حدود۴۸متر) کف صحنه چوبی است و در زیر آن مجموعه‌ای از اتاقها و گذرگاهها برای عبور حیوانات وحشی و سایر تدارکات لازم جهت راه اندازی و اجرای نمایش قرار گرفته‌است. تعداد ۸۰ دیوار به عنوان تکیه گاه برای طاق‌های گنبدی شکل، گذرگاهها، پلکان و ردیف‌های صندلی، روی صحنه قرار گرفته‌است. لبه بیرونی طاق‌های متوالی باعث اتصال طبقات مختلف و پلکان بین آنها به یکدیگر شده‌است. نمای داخلی Coliseum از بالا سه ردیف طاق‌های گنبدی شکل رو در روی ستون‌ها و سر ستون‌ها قرار گرفته‌اند،

در ستون‌های طبقه اول سبک معماری دوریک (Doric)، در طبقه دوم سبک ایونیک (Ionic)، و در طبقه سوم سبک قرنتی (Corinthian) که نزدیک به سبک کلاسیک یونان بود، به کار رفته‌است.این بنا به دلیل عبور و مرور آسان جمعیت به داخل و خارج میدان یکی از شاهکار‌های مهندسی است در بالای این سه طبقه اصلی، طبقه زیرشیروانی شامل ستون‌های مستطیل شکل سبک قرنتی قرار دارد، فضای بین ستون‌ها با ۴۰ عدد پنجره کوچک مستطیل شکل پر شده‌است.

در قسمت بالا، دیوارکوب‌ها و بندگاههایی وجود دارد که تیرک‌هایی را که سایه بان‌ها به آنها آویزان است، نگه داشته‌اند. در ساخت عمارت با دقت بسیاری از انواع ترکیبات ساختمانی استفاده شده، برای فونداسیون از بتون و برای ستون‌ها و طاق‌ها از سنگ آهک (تراورتن) استفاده شده، در ستون‌های به کار رفته برای دیوار دو طبقه زیرین، از نوعی سنگ متخلخل به نام توفا (Tufa) استفاده شده‌است. برای طبقات فوقانی و اکثر طاق‌ها از آجر بتونی استفاده شده‌است.

دیوار چین
دیوار چین که یکی از هفت اعجاز جهان شمرده می شود، در جهان به لحاظ زمان ساخت طولانی ترین و بزرگترین مهندسی تدافعی نظامی در قدیم است .

این دیوار در نقشه جغرافیایی چین ۷۰۰۰ کیلومتر امتداد یافته است. این اثر سال ۱۹۸۷ در "فهرست میراث جهانی " ثبت شد. تاریخ ساخت دیوار چین به قرن ۹ قبل از میلاد باز می گردد.

حکومت وقت چین برای جلوگیری از حملات ملیت های شمالی ، برجهای آتش برای خبر رسانی و یا قلعه‌های مرزی برای حصول اطلاعات دشمن را در ارتباط با دیوار و بر روی آن ایجاد کرد .

در دوره حکمرانی سلسله‌های بهار وپاییز و کشورهای جنگجو ،میان دوک ها جنگ بر پا شد و کشورها با استفاده از کوه‌های مرزی به ساخت دیوار پرداختند تا سال ۲۲۱ قبل از میلاد ،امپراتور چین شی خوان پس از به وحدت رساندن چین ، دیوارهای دوک ها را به هم متصل کرد که به صورت دیوار بزرگ در مرزهای شمالی بر روی کوه‌ها در آمد . او می خواست با این کار از حملات دشمن به مراتع شمالی جلوگیری کند.

در این زمان طول دیوار چین به ۵۰۰۰ کیلومتر می رسید. در سلسله خان پس از سلسله چین طول دیوار به ۱۰ هزار کیلومتر رسید. در تاریخ دو هزار و اندی ساله چین، حکمرانان دوران مختلف به ساخت دیوار چین پرداختند . تا اینکه طول دیوار به ۵۰ هزار کیلومتر رسید. این میزان معادل گردش به دور کره زمین است .

دیواری که اکنون مردم مشاهده می کنند ، دیوار متعلق به سلسله مینگ (سال ۱۳۶۸ – سال ۱۶۴۴ ) است از غرب به دروازه " جایو گوان " در استان گان سو چین و از شر ق به ساحل رود یالو جیان در استان لیائو نینگ در شمال شرقی چین منتهی می شود و درمیان آن ۹ استان- شهر و ناحیه خود مختار به طول ۷۳۰۰ کیلومتر وجود دارد و مردم انرا دیوار طولانی می نامند.

دیوار چین به عنوان پروژه تدافعی بر روی کوه‌ها ساخته می شد از بیابان ها مراتع و لجنزارها عبور می کرد . کارگران طبق عوارض زمینی ،ساختار متفاوتی برای ایجاد دیوار در نظر گرفتند که درایت و عقل نیاکان چین را نشان می دهد. دیوار بر مسیر کوه‌های پر فراز و نشیب امتداد یافته است . در بیرون دیوار پرتگاه‌های بلند دیده می شود . در واقع کوه و دیوار به یکدیگر پیوند خورده اند . لذا دشمن به هیچوجه قادر به نفوذ به این دیوار نبود . دیوار چین معمولا با آجرهای بزرگ و سنگ مستطیل ساخته شده و در وسط ان خاک و خرده سنگ ریخته شده و ارتفاع ان ۱۰ متر است در پهنای دیوار برای عبور چهار اسب کافی است و در یک ردیف عرض آن ۴ -۵ متر است تا در زمان انتقال غلات و سلاحها مشکلی ایجاد نشود .

طرف درونی دیوار، نرده سنگی و در وجود دارد که به آسانی حرکت می کند . در فاصله معیینی سکوی دیواری ویا برج آتش برای خبررسانی ساخته شده است . سکوی دیواری برای ذخیره سلاحها و غلات و استراحت سربازان است و در جنگ مخفیگاه بوده است . هنگامی که دشمن دست به حمله می زد برج های آتش روشن می کردند و سراسر کشور از حمله آگاه می شدند .

اکنون مقاومت دیوار چین به عنوان یک مانع نظامی از بین رفته است. اما زیبایی معماری مخصوص آن دیدنی است . زیبایی دیوار چین پر ابهت ، و باعظمت است. از دور دیواری بلند و پر پیچ و خم بر روی کوه‌ها همانند اژدهایی در حال حرکت به چشم می خورد و صحنه‌ای شکوهمند ایجاد شده است . از نزدیک ، دروازه‌های پر ابهت ، دیوار ها ، سکوهای دیوار ی،برج های دیده بانی، برج های آتش هماهنگ با عوارض زمینی آکنده از دلربایی هنری است. دیوار چین دارای اهمیت تاریخی و فرهنگی و ارزش دیدنی است.
چینی ها می گویند : " کسی که به دیوار چین صعود نکرده باشد ، قهرمان نیست ".
گردشگران چینی و خارجی از پیمودن دیوار احساس افتخار می کنند . حتی سران بسیاری کشورهای خارجی نیز فرصت دیدار از این اثر بزرگ را از دست نمی دهند .

برخی از بخش های دیوار چین بخوبی حفظ شده است از جمله دیوار "بادلینگ " در نزدیکی بیجنیگ دیوار " سی ما تای " ، دیوار " موتیان یو " ، دروازه شان حای گوان در انتهای شرقی دیوار چین است که نخستین دروازه چین نامیده می شود و دروازه "جایوگوان" در انتهای غرب در گان سو ،این بخش ها همچنین از مکان های بسیار مشهور و دیدنی دیوار است و گردشگران زیادی در تمام سال از آنها بازدید می کنند .

دیوار چین تجسم درایت و رنج و زحمت میلیونها چینی در دوره باستان چین است . این اثر پس ازهزاران سال از بین نرفته و دارای دلربایی فناناپذیر و سمبل روحیه ملیت چین است . سال ۱۹۸۷ میلادی دیوار چین به عنوان "سمبل ملیت چین در فهرست میراث جهانی ثبت شد.

ماچو پیچو (به اسپانیایی: Machu Picchu)،
ماچو پیچو (به اسپانیایی: Machu Picchu)، به معنی قلهٔ قدیمی، از آثار دورهٔ اینکاها می‌باشد که در ارتفاع ۲٬۴۳۰ متری از سطح دریا در دامنهٔ کوه در بالای درهٔ اوروباما در کشور پرو و در ۷۰ کیلومتری شمال کوسکو قرار گرفته‌است. اغلب اوقات از آن به‌عنوان «شهر گمشدهٔ اینکاها» یاد می‌شود. ماچو پیچو احتمالأ شناخته شده‌ترین نماد امپراتوری اینکاها می‌باشد.

این شهر در حدود سال ۱۴۵۰ میلادی ساخته‌شده‌ و صدها سال پیش در زمان فتح اینکاها توسط اسپانیایی‌ها متروک شده‌است. برای قرن‌ها فراموش شده‌بود و به جز عده‌ای از مردم محلی کسی از آن نامی به خاطر نداشته است. این اثر در سال ۱۹۱۱ میلادی توسط هیرام بینگهام، تاریخ‌شناس آمریکایی به جهانیان معرفی‌شد. پس از آن، ماچو پیچو به یکی از مناطق جذب توریست تبدیل ‌شد و در سال ۱۹۸۱ میلادی در فهرست آثار کشور پرو و در سال ۱۹۸۳ میلادی در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید. این اثر هم اکنون به عنوان یکی از عجایب هفتگانه جدید شناخته می‌شود.

ماچو پیچو با دیوارهای سنگی جلا داده‌شده مطابق با معماری کلاسیک اینکاها ساخته شده‌است. اولین بنای این مجموعه این‌تی‌هوآتانا (به اسپانیایی: Intihuatana)، معبد خورشید که اطاقی با ۳ پنجره و در منطقه‌ای از ماچو پیچو که باستانشناسان آن را منطقهٔ مقدس می‌نامند، می‌باشد. در سال ۲۰۰۳ میلادی تعداد توریست‌های این شهر باستانی ۴۰۰٬۰۰۰ نفر بوده‌است. در سپتامبر ۲۰۰۷ میلادی، پرو و دانشگاه ییل به توافقی مبنی بر استرداد صنایع دستی برداشته‌شده از ماچو پیچو در اوایل قرن بیستم میلادی توسط هیرام بینگهام دست یافتند
.
تاریخچه

این‌تی‌هوآتانا (به انگلیسی: ‎Intihuatanais ‏)، تصور می‌شود یک ساعت نجومی است که توسط اینکاها طراحی و ساخته شده‌است.

ماچو پیچو در حدود سال ۱۴۵۰ میلادی در ارتفاعات امپراتوری اینکاها ساخته شده‌است. این شهر در حدود ۱۰۰ سال بعد در پی پیروزی امپراتوری اسپانیا متروک شد.

این دژ در ۵۰ مایلی کوسکو، پایتخت اینکاها قرار دارد و به همین دلیل هرگز مانند سایر شهرهای اینکاها پیدا و ویران نشده‌است. در طول قرنها، جنگل‌های اطراف این مجموعه رشد کرده و آن را پوشانده است و به همین دلیل از نظرها پنهان مانده‌است و تنها عدهٔ معدودی از وجود آن اطلاع داشته‌اند. در بیست و چهارم ژوئیهٔ سال ۱۹۱۱ میلادی، ماچو پیچو به‌وسیلهٔ هیرام بینگهام، تاریخ‌شناس آمریکایی در یک سخنرانی‌ در دانشگاه ییل به دنیای غرب معرفی شد. او به‌وسیلهٔ راهنمایی محلیانی که گهگاه به سایت مراجعه می‌کردند به آنجا هدایت شد. بینگهام مطالعات باستان‌شناسی را انجام داد و تحقیقاتش را دربارهٔ آن محل کامل کرد و آن را «شهر گمشدهٔ اینکاها» که نام اولین کتابش نیز بود، نامید. او هرگز اعتباری برای کسانی که او را به آن محل راهنمایی کردنند قائل نشد و آن را یک شایعهٔ محلی نامید.

بینگهام در حال جستجو برای یافتن شهر ویکتوس، آخرین پناهگاه و موضع ایستادگی اینکاها در دوران تسلط اسپانیا بر پرو بود. در سال ۱۹۱۱ میلادی، بعد از سال‌ها کاوش و سفر در حوالی منطقه، او توسط کو‌اِن‌چو‌آنز (به اسپانیایی: Quechuans) که در ماچو پیچو و در زیرساخت‌های اصلی شهر زندگی می‌کرد به دژ هدایت شد. او چندین سفر دیگر انجام داد و حفاری‌هایی را نیز در سایت در حوالی سال ۱۹۱۵ میلادی هدایت کرد. او کتاب‌ها و مقالاتی دربارهٔ کشف ماچو پیچو نوشت.

سیمون ویسبارد، کاوشگر قدیمی کوسکو، مدعی می‌باشد که انریک پالما، گابینو سانچز و آگوستین لیزاراگا که اسمامی‌شان بر روی یکی از صخره‌ها در آنجا در تاریخ ۱۴ ژوئیه سال ۱۹۰۱ میلادی حک شده‌است قبل از بینگهام آنجا را کشف کرده‌بودند. همچنین، در سال ۱۹۰۴ میلادی یک مهندس به نام فرانکلین ظاهراً اشاره‌ای به خرابه‌ها از فاصلهٔ دور داشته‌است. بنا بر ادعای خانوادهٔ پِین، او به توماس پِین، مبلغ مذهبی که در آن مکان زندگی می‌کرده است، دربارهٔ این محل گفته است. در سال ۱۹۰۶ میلادی، پین و مبلغی دیگر به نام استوارت ای مک نارین (۱۸۶۷ تا ۱۹۶۵ میلادی) ظاهراً به محل خرابه‌ها صعود کرده‌اند.

در سال ۱۹۱۳، این مکان بعد از اینکه انجمن جغرافیای ملی (به انگلیسی: ‎National Geographic Society ‏) بحث‌های ماه آوریل را بطور کامل به آن اختصاص داد شهرت بسیاری پیدا کرد. در سال ۱۹۸۱ میلادی منطقه‌ای به وسعت ۳۲۵.۹۲ کیلومتر مربع که ماچو پیچو را احاطه کرده‌بود جزء میراث تاریخی پرو به ثبت رسید. این منطقه تنها به این خرابه‌ها محدود نمی‌شد بلکه شامل مناظر طبیعی منطقه‌ای نیز می‌شود.

ماچو پیچو به‌عنوان میراث جهانی یونسکو در سال ۱۹۸۳ میلادی به ثبت رسید. و این منطقه «یک شاهکار خالص معماری و نشانه‌ای منحصر به فرد از تمدن اینکاها» نامیده شد. این اثر هم اکنون به عنوان یکی از عجایب هفتگانه جدید شناخته می‌شود.
منطقهٔ جغرافیایی

ماچو پیچو در ۷۰ کیلومتری شمال غربی کوسکو، در بالاترین نقطهٔ کوه ماچو پیچو، ۲٬۳۵۰ متر بالاتر از سطح دریا واقع شده‌است. این اثر از مهم‌ترین آثار باستانشناسی در آمریکای جنوبی و پربیننده‌ترین جاذبهٔ توریستی کشور پرو می‌باشد.
از سمت بالا، در صخرهٔ ماچو پیچو، یک صفحهٔ سنگی عمودی ۶۰۰ متری قرار دارد که در انتها به رودخانهٔ اوروباما می‌رسد. مکان این شهر جزء اسرار نظامی بوده‌است.

توریسم

ماچو پیچو که جزء میراث ثبت شدهٔ یونسکو می‌باشد به‌عنوان پر بازدیدترین مکان توریستی کشور پرو و مهم‌ترین منبع درآمد، بطور پیوسته در معرض خطرهای اقتصادی و تجاری قراردارد. در اواخر ۱۹۹۰ میلادی، دولت پرو اجازهٔ ساخت ماشین کابلی و یک هتل لوکس همراه با رستوران و مجموعهٔ توریستی را در خرابه‌های سایت صادرکرد. این تصمیم با مخالفت دانشمندان و عموم مردم پرو روبرو شد. آنها معتقد بودند که تعداد زیاد توریست در سایت امکان اعمال خطر را بر آن افزایش می‌دهد.
توریست‌های ماچو پیچو همه ساله در حال افزایش می‌باشد و در سال ۲۰۰۳ میلادی معادل ۴۰۰٬۰۰۰ نفر بوده‌است. به این منظور، اعتراض‌های شدیدی برای ساختن پل جدید در این سایت صورت گرفته است و یونسکو این سایت را در لیست آثار در معرض خطر قرار داده‌است.

در هنگام استفاده از این سایت صدماتی به آن وارد شده‌است. در سپتامبر سال ۲۰۰۰ میلادی، ساعت آفتابی این‌تی‌هوآتانا به علت سقوط یک جرثقیل ۴۵۰ کیلوگرمی به شدت صدمه دید. این جرثقیل توسط یک شرکت تبلیغاتی که آگهی برای یک مدل آبجو می‌ساخت استفاده می‌شد.

پترا به عربی ( البتراء ) شهری تاریخی در کشور پادشاهی اردن
این شهر باستانی در ۲۶۲ کیلومتری جنوب شهر عمّان پایتخت اردن ودر غرب راه اصلی بین شهر عمّان وشهر عقبه واقع شده‌است. شهری است به کمال که همهٔ آن در کوه و در تخته سنگهایی به رنگ گل سرخ یا رنگ صورتی تراشیده شده‌است. از اینجاست که نام این شهر زیبا پترا نهاده شده‌است. کلمه (پترا) به زبان یونانی به معنی (صخره) است وچون این شهر باستانی تماماً در سنگ (صخره) کنده شده‌است آنرا پترا نامیده‌اند. همچنین این شهر تاریخی وزیبا را به خاطر گل سرخ گون بودنش بنام ( المدینة الوردیة ) نیز نامیده شده‌است، در سال ۱۹۷۸ میلادی کتابی در این مورد نوشته شده‌است که از تاریخ بنای این شهر باستانی سخن می‌گوید ، مؤلف نام کتاب را (الأسرار المَدینَة الوَردِیَة) نامگذاری نموده‌است. نام قدیم این شهر سلع بود، یعنی (صخره) رومیان نامش را به زبان خودشان ترجمه نموده‌اند. ، درقرن اول قبل از میلاد ودر عهد شاه غسانی حارث سوم درخشید.

حدود کشور نَبَطی‌ها
حدود کشور نَبَطی‌ها از ساحل شهر عسقلان در غرب فلسطین و در امتداد صحرای شام در سمت مشرق ادامه می‌یافت. شهر پترا حلقهٔ اتصال بین تمدن سرزمین میان‌رودان (یا بین‌النهرین) و سرزمین شام و شبه‌جزیره عربستان و مصر بوده‌است. این شهر که پایتخت کشور نَبَطی‌ها بود توانسته‌بود کنترل و زمام راه‌های تجارتی مناطق اطراف خود بدست گیرد، کاروانهای تجارتی از جنوب شبه‌جزیره عربستان و غزه و عسقلان و صور و دمشق از راه پترا پایتخت کشور نَبَطی‌ها می‌گذشته‌اند و این شهر از رونق خاصی برخوردار بوده‌اند.

پایان حکومت نَبَطی‌ها
پایان حکومت نَبَطی‌ها و خرابی پایتخت شهر پترا بدست رومیان در سال ۱۰۵ میلادی بوده‌است، قشون رومیان در سال ۱۰۵ میلادی سرزمین نَبَطی‌ها را محاصره می‌کنند وآب را به روی ساکنان شهر می‌بندند و سرانجام بعد از مدتی آن شهر را اشغال می‌کنند و به حکومت نَبَطی‌ها خاتمه می‌دهند.

بیرون آمدن پترا از دست رومیان
در سال ۶۳۶ میلادی عربها توانستند شهر پترا را از نفود رومی‌ها برهانند. ساکنان پترا پس از آن به کشاورزی اشتغال ورزیدند. اما زلزله‌ای که درسالهای ۷۴۶ و ۷۴۸ به این شهر وارد آمد، ساکنان پترا را وادار نمود تا به مناطق اطراف کوچ کنند. آثار این شهر باستانی همچون دُّری در کوه می‌درخشد و یادگاری از دوران نَبَطی‌ها بجا مانده‌است که بسیار تماشایی است.