|
وزن لبخند ادرک کم شد
{پپوله} شاخه مو به انگور مبتلا بود کودک آمد جیب هایش پر از شور چیدن ای بهار جسارت امتداد در سایه کاج های تامل پک شد کودک از پشت الفاظ تا علف های نرم تمایل دوید رفت تا ماهیان همیشه روی پاشویه حوض خون کودک پر از فلس تنهایی زندگی شد بعد خاری پای او را خراشید سوزش جسم روی علف ها فنا شد ای مصب سلامت شور تن در تو شیرین فرو می نشیند جیک جیک پریروز گنجشک های حیاط روی پیشانی فکر او ریخت جوی آبی که از پای شمشاد ها تا تخیل روان بود جهل مطلوب تن را به همراه می برد کودک از سهم شاداب خود دور می شد زیر بارانم تعمیدی فصل حرمت رشد از سر شاخه های هلو روی پیراهنش ریخت در مسیر غم صورتی رنگ اشیا ریگ های فراغت هنوز برق می زد پشت تبخیر تدریجی موهبت ها شکل پرپرچه ها محو می شد کودک از باطن حزن پرسید تا غروب عروسک چه اندازه راه است ؟ هجرت برگی از شاخه او را تکان داد پشت گلهای دیگر صورتش کوچ می کرد صبحگاهی در آن روزهای تماشا کوچ بازیچه ها را زیر شمشاد های جنوبی شنیدم بعد در زیر گرما مشتم از کاهش حجم انگور پر شد بعد بیماری آب در حوض های قدیمی فکر های مرا تا ملالت کشانید بعد ها در تب حصبه دستم به ابعاد پنهان گل ها رسید گرته دلپذیر تغافل روی شنهای محسوس خاموش می شد من روبرو می شدم با عروج درخت با شیوع پر یک کلاغ بهاره با افول وزغ در سجایای ناروشن آب با صمیمیت گیج فواره حوض با طلوع تر سطل از پشت ابهام یک چاه کودک آمد میان هیاهوی ارقام ای بهشت پریشانی پک پیش از تناسب خیس حسرت پی رخت آن روزها می شتابم کودک از پله های خطا رفت بالا ارتعاشی به سطح فراغت دوید وزن لبخند ادرک کم شد {پپوله} سهراب سپهری {پپوله} |
از ساقي ممنونم كه زيبا توضيح داده
به نظر من سهراب كلام رو به اوج لطافت رسونده و اوج شعر سهراب در نداي آغاز ديده ميشه |
عکسی از سنگ قبر فروغ فرخ زاد
http://www.takmahfel.com/uploaded/pc...lro0oa8bao.jpg زندگی آه ای زندگی منم که هنوز با همه پوچی از تو لبریزم نه به فکرم که رشته پاره کنم نه بر آنم که از تو بگریزم همه ذرات جسم خاکی من از تو، ای شعر گرم، در سوزند آسمانهای صاف را مانند که لبالب ز بادهء روزند با هزاران جوانه می خواند بوتهء نسترن سرود ترا هر نسیمی که می وزد در باغ می رساند به او درود ترا من ترا در تو جستجو کردم نه در آن خوابهای رویایی در دو دست تو سخت کاویدم پر شدم، پر شدم، ز زیبائی پر شدم از ترانه های سیاه پر شدم از ترانه های سپید از هزاران شراره های نیاز از هزاران جرقه های امید حیف از آن روزها که من با خشم به تو چون دشمنی نظر کردم پوچ پنداشتم فریب ترا ز تو ماندم، ترا هدر کردم غافل از آن که تو بجائی و من همچو آبی روان که در گذرم گمشده در غبار شوم زوال ره تاریک مرگ می سپرم آه، ای زندگی من آینه ام از تو چشمم پر از نگاه شود ورنه گر مرگ من بنگرد در من روی آئینه ام سیاه شود عاشقم، عاشق ستارهء صبح عاشق ابرهای سرگردان عاشق روزهای بارانی عاشق هر چه نام تست بر آن می مکم با وجود تشنهء خویش خون سوزان لحظه های ترا آنچنان از تو کام می گیرم تا بخشم آورم خدای ترا! |
بعدها(فروغ فرخ زاد)
مرگ من روزی فرا خواهد رسید : در بهاری روشن از امواج نور در زمستانی غبارآلود و دور یا خزانی خالی از فریاد و شور مرگ من روزی فرا خواهد رسید: روزی از این تلخ و شیرین روزها روز پوچی همچو روزان دگر سایه ی زامروزها، دیروزها دیدگانم همچو دالانهای تار گونه هایم همچو مرمرهای سرد ناگهان خوابی مرا خواهد ربود من تهی خواهم شد از فریاد درد می خزند آرام روی دفترم دستهایم فارغ از افسون شعر یاد می آرم که در دستان من روزگاری شعله می زد خون شعر خاک می خواند مرا هر دم به خویش می رسند از ره که در خاکم نهند آه شاید عاشقانم نیمه شب گل بروی گور غمناکم نهند بعد من ناگه به یکسو می روند پرده های تیرهء دنیای من چشمهای ناشناسی می خزند روی کاغذها و دفترهای من در اتاق کوچکم پا می نهد بعد من، با یاد من بیگانه ای در بر آئینه می ماند بجای تارموئی، نقش دستی، شانه ای می رهم از خویش و می مانم ز خویش هر چه بر جا مانده ویران می شود روح من چون بادبان قایقی در افقها دور و پیدا می شود می شتابند از پی هم بی شکیب روزها و هفته ها و ماه ها چشم تو در انتظار نامه ای خیره می ماند بچشم راهها لیک دیگر پیکر سرد مرا می فشارد خاک دامنگیر خاک! بی تو، دور از ضربه های قلب تو قلب من می پوسد آنجا زیر خاک بعدها نام مرا باران و باد نرم می شویند از رخسار سنگ گور من گمنام می ماند به راه فارغ از افسانه های نام و ننگ |
شعر «نا آشنا» فروغ فرخ زاد – دیوان اسیر
نا آشنا باز هم قلبی به پایم اوفتاد باز هم چشمی به رویم خیره شد باز هم در گیر و دار یک نبرد عشق من بر قلب سردی چیره شد باز هم از چشمه لب های من تشنه ای سیراب شد ‚ سیراب شد باز هم در بستر آغوش من رهرویی در خواب شد ‚ در خواب شد بر دو چشمش دیده می دوزم به ناز خود نمی دانم چه می جویم در او عاشقی دیوانه می خواهم که زود بگذرد از جاه و مال وآبرو او شراب بوسه می خواهد ز من من چه گویم قلب پر امید را او به فکر لذت و غافل که من طالبم آن لذت جاوید را من صفای عشق می خواهم از او تا فدا سازم وجود خویش را او تنی می خواهد از من آتشین تا بسوزاند در او تشویش را او به من می گوید ای آغوش گرم مست نازم کن که من دیوانه ام من به او می گویم ای نا آشنا بگذر از من ، من ترا بیگانه ام آه از این دل ، آه از این جام امید عاقبت بشکست و کس رازش نخواند چنگ شد در دست هر بیگانه ای ای دریغا ، کس به آوازش نخواند |
شعر «افسانه تلخ» فروغ فرخ زاد – دیوان اسیر
افسانه تلخ نه امیدی که بر آن خوش کنم دل نه پیغامی نه پیک آشنایی نه در چشمی نگاه فتنه سازی نه آهنگ پر از موج صدایی ز شهر نور و عشق و درد و ظلمت سحر گاهی زنی دامن کشان رفت پریشان مرغ ره گم کرده ای بود که زار و خسته سوی آشیان رفت کجا کس در قفایش اشک غم ریخت کجا کس با زبانش آشنا بود ندانستند این بیگانه مردم که بانگ او طنین ناله ها بود به چشمی خیره شد شاید بیابد نهانگاه امید و آرزو را دریغا ، آن دو چشم آتش افروز به دامان گناه افکند او را به او جز از هوس چیزی نگفتند در او جز جلوه ی ظاهر ندیدند به هرجا رفت ، در گوشش سرودند که زن را بهر عشرت آفریدند شبی در دامنی افتاد و نالید مرو ! بگذار در این واپسین دم ز دیدارت دلم سیراب گردد شبح پنهان شد و در خورد بر هم چرا امید بر عشقی عبث بست ؟ چرا در بستر آغوش او خفت ؟ چرا راز دل دیوانه اش را به گوش عاشقی بیگانه خو گفت ؟ چرا؟… او شبنم پاکیزه ای بود که در دام گل خورشید افتاد سحرگاهی چو خورشیدش بر آمد به کام تشنه اش لغزید و جان داد به جامی باده ی شور افکنی بود که در عشق لبانی تشنه می سوخت چو می آمد ز ره پیمانه نوشی به قلب جام از شادی می افروخت شبی ، نا گه سر آمد انتظارش لبش در کام سوزانی هوس ریخت چرا آن مرد بر جانش غضب کرد ؟ چرا بر ذره های جامش آویخت ؟ کنون ، این او و این خاموشی سرد نه پیغامی ، نه پیک آشنایی نه در چشمی نگاه فتنه سازی نه آهنگ پر از موج صدایی |
فروغ فرخ زاد
در کوچه باد می آید کلاغهای منفرد انزوا در باغ های پیر کسالت می چرخند و نردبام چه ارتفاعی حقیری دارد |
گناه
گنه کردم گناهی پر ز لذت در آغوشی که گرم و آتشین بود گنه کردم میان بازوانی که داغ و کینه جوی آهنین بود در آن خلوتگه تاریک و خاموش نگه کردم به چشم پر ز رازش دلم در سینه بی تابانه لرزید ز خواهش های چشم پر نیازش در آن خلوتگه تاریکح و خاموش پریشان در کنار او نشستم لبش بر روی لبهایم هوس ریخت ز اندوه دل دیوانه رستم فرو خواندم به گوشش قصه عشق ترا میخواهم ای جانانه ی من ترا میخواهم ای آغوش جانبخش ترا ای عاشق دیوانه ی من هوس در دیدگانش شعله افروخت شراب سرخ در پیمانه رقصید تن من در میان بستر نرم به روی سینه اش مستانه لرزید گنه کردم گناهی پر ز لذت کنار پیکری لرزان و مدهوش خداوندا چه میداند چه کردم در آن خلوتگه تاریکح و خاموش http://blogfa.com/images/smileys/24.gif http://blogfa.com/images/smileys/24.gif http://blogfa.com/images/smileys/24.gif http://blogfa.com/images/smileys/24.gif شعری از فروغ فرخزاد |
عاشقانه
اي شب از روياي تو رنگين شده سينه از عطر توام سنگين شده اي به روي چشم من گسترده خويش شاديم بخشنده از اندوه خويش همچو باراني كه شويد جسم خاك هستيم زآلودگي ها كرده پاك اي تپش هاي تن سوزان من آتشي در سايه مژگان من اي زگندم زارها سرشاتر اي ززرين شاخه ها پربارتر اي بگشوده بر خورشيدها در هجوم ظلمت ترديدها با توام ديگر زدردي بيم نيست هست اگر، جز درد خوشبختيم نيست اي دل تنم من و اين بار نور؟ هاي هوي زندگي در قعر گور؟ اي دو چشمانت چمنزاران من داغ چشمت خورده بر چشمان من پيش از اينت گر كه در خود داشتم هر كسي را تو نمي انگاشتم درد تاريكي ست درد خواستن رفتن و بيهوده خود را كاستن سرنهادن برسينه دل سينه ها سينه آلودن به چرك كينه ها در نوازش، نيش ماران يافتن زهر در لبخند ياران بافتن زر نهادن در كف طرارها گم شدن در پهنه بازارها آه، اي با جان من آميخته اي مرا از گور من انگيخته چون ستاره، با دو بال زرشان آمده از دور دست آسمانها از تو تنها بيم خاموشي گرفت پيكرم بوي هم آغوشي گرفت جوي خشك سينه ام را آب تو بستر رگهام را سيلاب تو در جهاني اينچنين سرد و سياه با قدم هايت هدم هايم به راه فروغ.... |
از دوست داشتن
امشب از اسمان ديده ي تو روي شعرم ستاره مي بارد در سکوت سپيد کاغذها پنجه هايم جرقه مي کارد شعر ديوانه ي تب الودم شرمگين از شيار حواهش ها پيکرش دوباره مي سوزد عطش جاودان اتش ها اري اغاز دوست داشتن است گرچه پايان کار نا پيداست من به پايان دگر نينديشم که همين دوست داشتن زيباست از سياهي چرا حذر کردن شب پر از قطره هاي الماس است انچه از شب بجاي مي ماند عطر سکر اور گل ياس است اه بگذار گم شوم در تو کس نيابد زمن نشانه ي من روح سوزان اه مرطوبت بوزد بر تن ترانه ي من اه بگذار زين دريچه ي باز خفته در پرنيان روياها با پر روشني سفر گيرم بگذرم از حصار دنياها داني از زندگي چه مي خواهم من تو باشم تو پاي تا سر تو زندگي گر هزار باره بود بار ديگر تو بار ديگر تو انچه در من نهفته دريايي ست کي توان نهفتنم باشد با تو زين سهمگين طوفاني کاش ياراي گفتنم باشد بس که لبريزم از تو مي خواهم بدوم در ميان صحرا ها سر بکوبم به سنگ کوهستان تن بکوبم به موج درياها بس که لبريزم از تو مي خواهم چون غباري ز خود فرو ريزم زير پاي تو سر نهم ارام به سبک سايه ي تو اويزم اري اغاز دوست داشتن است گرچه پايان راه نا پيداست من به پايان دگر نينديشم که همين دوست داشتن زيباست |
| اکنون ساعت 10:28 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)