سپس خداوند از قسمتهای سخت و نرم زمین و از خاکهای مستعد شیرین و شوره زار ان -خاکی جمع کرد و بر ان ابی افزود تا گل خالص و اماده مرطوب و چسبناک شد .و از ان صورتی با اعضاء و جوارح وبندها و پیوندها افرید.انها را چنان جامد کرد تا محکم شود و صاف و خشک ساخت تا وقتی معلوم و انجامی مشخص -و انگاه از روح خود در ان دمیدو به صورت انسانی درامد که نیروی عقل وی را به تکاپو می اندازد و نیروی تفکری که با ان در موجودات تصرف نماید.

به او اعضاء و جوارحی بخشید که به خدمتش پردازد و ابزاری که او را به حرکت در اورد و معرفتی که میان حق و باطل تمییز دهد.

و چشیدنی ها و بوییدنی ها و رنگها و جنس ها را از یکدیگر تشخیص دهد .افرینش او به رنگهای گوناگون امیخته گردیده و موادی موافق و حالاتی ناموافق برای او قرار داد و او را معجونی از اخلاطی جدا از هم و متضاد چون گرمی و سردی و تری و خشکی (صفرا بلغم خون سودا)ساخت .سپس از فرشتگان خواست تا انچه در عهده دارند ادا کنند و عهدی را که پذیرفته اند با سجده به ادم و فروتنی در برابر عظمت و بزرگی ا. وفا نمایند.

با این انسان که پروردگار او را در تیرگی زاهدانها و پرده های تاریک به صورت نطفه ای جهنده و سپس خونی لخته و ناتمام و بعد جنینی و سپس شیرخواری و انگاه کودکی و نوجوانی افرید.سپس به او دلی فراگیر و زبانی گویا و دیده ای نگرنده بخشید تا به عبرت بیندیشد و از نافرمانی باز ایستاده دوری کند.تا این که وقتی به اعتدال جوانی رسید و قامتش راست گردید -با گردنکشی از حق رمید و بی باکانه به گمراهی افتاد.

در لذتهای خوشی خود و نیازهایش با سطل بزرگ هوا و هوس اب کشاد و تمام سعی خود را برای دنیایش بکار برد -نه حساب ناکامی می کرد و نه پرهیز کرده از خدا ترسید-.پس فریب خورده در ازمایش ان جان سپرد و اندک زمانی در لغزش خویش به سر برد.نه عوضی به دست اوردهو نه واجبی را ادا کرده -و در اواخر سرکشی و هنگام راحتی اش رنجهای مرگ او را فرا گرفت.

سختی مرگ و دریغ دنیای از دست رفته بر انان جمع گردید -دست و پاهاشان سست گردید و رنگهاشان دگرگون .سپس مرگ هر چه بیشتر به درونشان وارد شد تا میان هر یک از انان با گویایی او حایل شود و او در میان کسان خود با چشم خویش می نگرد و با گوش خویش می شنود .با عقل سالم و خرد بر جا می اندیشد که عمر خود را در چه راهی تباه کرد و باخت .و روزگارش را در چه حالی گذراند .به یاد اموالی می افتد که جمع کرد و در به دست اوردنش از حلال و حرام چشم پوشید و ان را از جاهایی که حلال و حرام ان اشکار یا شبهه ناک بود به چنگ اورد .زیانهای جمع اوری ان گریبانگیر او گشته و از جدایی ان اگاه شده است.برای بازماندگانش می ماند تا در نعمت ان به سر برند و از ان بهره گیرند .پس برای دیگری گواراست و بر پشت او بار گران و شخص پای بسته گروگان ان است.

از انچه به هنگام مرگ از حقیقت کارش بر او اشکار می گردد -دست پشیمانی می گزد و نسبت به انچه در روزهای عمرش خواستار بود بی میل می شود و ارزو می کند که ای کاش کسی که به ان اموال رشک می برد و حسد می ورزید ان را جمع کرده بود نه او.پیوسته مرگ در کالبدش پیشروی می کند تا زبانش نیز مانند گوشش از کار بیفتد.

از انچه به هنگام مرگ از حقیقت کارش بر او اشکار می گردد -دست پشیمانی می گزد و نسبت به انچه در روزهای عمرش خواستار بود بی میل می شود و ارزو می کند که ای کاش کسی که به ان اموال رشک می برد و حسد می ورزید ان را جمع کرده بود نه او.پیوسته مرگ در کالبدش پیشروی می کند تا زبانش نیز مانند گوشش از کار بیفتد.

پس در میان کسان خود چنان می شود که نه با زبانش سخن می گوید و نه با گوشش می شنود.نگاه او از چهره ای به چهره دیگر می گردد.جنبش زبانشان را می بیند و سخنشان را نمی شنود سپس مرگ بیشتر در او چنگ می زند .انگاه چشمش همانند گوشش از کار می ماند و روان از تنش بیرون می رود .پس در میان کسان خود مرداری می شود که از اطرافش می رمند و از نزدیک شدن به او دوری می جویند .نه گریه کننده ای را یاری می کند و نه فراخواننده ای را پاسخ می گوید.

ایا هنگامی که فرشته مرگ به خانه ای درامد از امدن او اگاه می شوی ؟ایا هنگامی که جان کسی می ستاند او را می بینی ؟چگونه جنین را در شکم مادر می میراند ؟ایا از راه بعضی اعضای مادر به درون او وارد می گردد یا روح به فرمان پروردگار او بدو پاسخ می دهد؟یا او همراه جنین در اندرون مادر جای دارد؟چگونه کسی که از وصف افریده ای همانند خود ناتوان است خدای خود را توصیف تواند کرد.