گل های هیرمند که می رویند ،
موسیقی کناره ی هامون را
- با بادهای آمده از دور – خوانده اند
با پاهای خسته زخلخال ،دختران
و بازوان ،سیه و برهنه
از راه می رسند،
اسپند دودکرده به مجمر :
«هامون درود
وان بازوی ستبرِبلندت
هی های هیرمندت!»
من دخترانِ ساحلِ ِهامون را
بسیار دیده ام
در چشم هایشان
انگار آهوان ،به تماشای نوبهار.
موسیقی کرانه ی هامون
دنیای دیگری است
هر آهوی ستاره ی مسحور
چشمش به دوردست
-به صحرای دیگری ست...




{پپوله}