زنانگی ام را قاب می گیرم
اندازه ی پنجره ای
که گیسوانِ درخشانِ صبح
از آن پیداست

پَر
چین
رویِ دامنت
و باد
که ناله می زند چه خوشبخت است

بلیط می گیرم
تا کمی حالم بهتر شود
مقصدی ندارم فقط
به تو فکر می کنم
همین

هوا سرد بود
کافه
گرم
و دنج
زمان از پنجره ها پایین می چکید
و آدمها از گرمایشِ زمین حرف می زدند
نگاهی
به شاخه گلی بود رویِ میز
و دخترکی که چند ردیف آن ورتر
رویِ پنجره قلب می کشید
وهم
فاصله ها را پُر کرده بود
هوا سرد بود
کافه
گرم
و دنج