بسم الله الرحمن الرحيم
نيايش در دل شب
روح روان انسان در قلمرو زندگى گرفتار هوا و هوس ها مى گردد، غوغاى زندگى در روز، مجال توجه عميق به سرچشمه هستى را نمى دهد، ولى در دل شب ، آنگاه كه همه ديدگان در خواب شيرين فرو مى روند و سكوت مرموزى محيط زندگى را فرا مى گيرد، فرصت آن مى رسد كه انسان بستر گرم را ترك كرده ، و پيوند معنوى خود را با مبدا وجود محكمتر و استوارتر سازد و زنگار روزانه زندگى را از روح روان با اشك ديده پاك نمايد و هوا و هوسها را با ژرف نگرى در زندگى كوتاه به اميدهايى در سراى ديگر تبديل نمايند.
روح انسان بسان بركه اى است كه در برابر آفتاب سوزان به تدريج تبخير شده و به سرزمين خشك مبدل مى گردد، و يا بر اثر واماندگى از آب تازه دچار آلودگى مى شود ولى اگر اين بركه با رودهاى در حال جريان ، و يا درياچه و دريايى در ارتباط باشد نه هستى او پايان مى پذيرد و نه دچار آلودگى مى گردد.
انسان هر چه لبريز از قداست و معنويت باشد، سر انجام از نظر سرمايه محدود است . فشار روزگار و خواسته هاى نفس ، مايه كاهش سرمايه ها مى گردد ولى اگر با داشتن چنين سرمايه اى ، پيوسته با مبدا فيض آن هم در دل شب در ارتباط باشد، سرمايه معنوى كاهش نيافته بلكه افزايش ‍ مى يابد.
از اين جهت پيامبر گرامى اسلام (صلى الله عليه و آله ) يكتا شاگرد مكتب خود اميرالمومنان (عليه السلام ) را به نماز شب سفارش مى كند و مى فرمايد: ((عليك بصلاة الليل (2))) بر تو باد به نماز شب و در حديث ديگر مى فرمايد:
كرامت و عزت مومن در دو چيز است نيايش در دل شب و خوددارى از عرض و ناموس مردم (3)
پيشوايان معصوم عليه السلام ياد آور مى شوند كه نماز شب پاك كننده آلودگيهاى روز است .(4)
كتاب حاضر كه به خوانندگان شوريده دلى كه به پرورش روح و روان در سايه تهجد در دليل و نيايش در شب ، علاقمندند، تقديم مى شود شما را با برنامه هاى نيمه شب مردان خدا و آثار سازنده آن آشنا مى سازد و با خواندن اين دفتر به نام ((سجاده عشق )) روشن مى شود كه چرا نيايش ؛ در دل شب سنت پيامبران و داءب صالحان بوده است .(5)
اين اثر دينى و اخلاقى را به مولف گرامى آن ، آقاى محمد مهدى عليقلى تبريك گفته و علاقه مندان به تهذيب نفس و پرورش روح را به مطالعه اين كتاب سفارش مى كنيم و گفتار خود را با آيه مباركه : ان ناشئه الليل هى اشد وطاء و اقوم قيلا(6) به پايان مى رسانيم

اى شب اى تشريف قرآن را سلام اى ره معراج را اول مقام اى شب اى آگاه ، از راز حرم با همه شب زنده داران ، همقدم شب ، نماز ((مصطفى )) را ديده است شب ، مناجات ((على )) بشنيده است هست با گوش دل شب ، آشنا صوت ((زهرا)) و ((حسين )) و ((مجتبى ))ديده شب ، دور، از چشم همه اشك ((زينب )) ديد و، دفن ((فاطمه ))شب ، شنيده نغمه ((سجاد)) را و آن خروش و، ناله و فرياد راشب ، به سجده ، گريه ((باقر)) بديد ناله ها در خلوت ((صادق )) شنيدشب ، درون مجلس هارون گريست در مناجاتش چو ((موسى )) خون گريست شب ، تماشا كرده ، در حال دعا اشك شوق عشق ، بر چشم ((رضا))ديده شب ، در سجده گاه ذوالمنن هم ((تقى )) و هم ((نقى )) و هم ((حسن ))شب ، كنون دارد جلاى ديگرى از نماز ((حجت بن العسكرى ))در دل شب ، عاشقان پاكباز با خداى خويش ، در راز و نيازبا چنين رخشنده گوهرهاى شب من كيم ، تا نام رب ، آرم به لب (112)
قم ايها المزمل (علامه حسن حسن زاده آملى )

شد گاه وصل دلدار، قم ايها المزمل آمد زمان ديدار، قم ايها المزمل وقت سفر رسيده ، يعنى سحر رسيده بيدار باش ، بيدار! قم ايها المزمل مستانه ، گريه سر كن ، غم از دلت بدر كن هشيار باش ، هشيار! قم ايها المزمل بزم طرب بپا كن ، ناى و چلپ بپا كن مى خوان سرود ديدار، قم ايها المزمل در خلوت شبانه ، با دلبر يگانه نجوى بود سزاوار، قم ايها المزمل دست دعا برآور شور و نوا برآور با سوز و آه بسيار، قم ايها المزمل بر ماه و بر ستاره ، بارى نما نظاره اندر دل شب تار، قم ايها المزمل اينك نه وقت خواب است ، كاين خواب تو حجاب است از نيل فيض دادار، قم ايها المزمل اى بيخبر ز هستى ! گر از خوديت رستى يابى به كوى دل بار، قم ايها المزمل بيرون ز ما و من باش ، آزاده چون ((حسن )) باش در راه وصل دلدار، قم ايها المزمل (113)


باز، شب آمد بدنها خسته شد خستگان خفتند و، درها بسته شدجز در رحمت ، كه هرگز بسته نيست عشق اگر باشد، كسى دل خسته نيست شب گذشت از نيمه و، آيات رب شد نمايان تر، به لوح تيره شب اختران در آسمان چشمك زنان با اشارت ، بسته از گفتن زبان هر يكى در جاى خود خوب و قشنگ هر يكى بر دل زند چون ((زهره )) چنگ گردش اين اختران و اين ((زمين )) قدرت حق را نمايش بس ‍ همين آسمان و، لوح زينت بخش آن رمز مليون سال نورى ، نقش ‍ آن شب همه زيبايى و خوش منظرى است روز كى در آسمانش ‍ ((مشترى )) است اين ((عطارد)) اين ((اورانوس )) اين ((زحل )) آيتى روشن ، ز نور لم يزل در مدار عشق ، ((نپتون )) رهسپار مى رود ((مريخ )) هم بى اختيار((ماه )) همچون عاشق سرگشته اى مات و حيران ، در پى گم گشته اى محو نور لا يزالى ((كهكشان )) جذبه دلبر برد او را كشان خط نورى ، از ((شهاب ثاقب )) است شب ، خداوندا چه ماه و جالب است اين شب و، اين رازها و، اين سكوت رمز تسبيح خداى لا يموت (114)

اين منم ، بيدار، از هول گناه مى كنم ، بر آسمان شب نگاه اين منم ، از راه دور افتاده اى رايگان ، عمر خود از كف داده اى اين منم ، در دست غفلت ها اسير اى خداى مهربان ، دستم بگيرگر چه من پا تا به سر، آلوده ام رخ به درگاه تو آخر سوده ام جانم از غم سوزد و، دارم خروش اى خداى رازدار پرده پوش آمدم ، با چشم گريان آمدم گر گنه كارم ، پشيمان آمدم يا رئوف و، يا رحيم و، يا رفيع چهارده معصوم را آرم شفيع ناگهان ، آمد به گوش دل ندا مژده اى از رحمت بى انتها:((يا عبادى ، الذين اسرفوا)) از نويد رحمتم ، ((لا تقنطوا))با چنين رافت كه مى خوانى مرا كى خداوندا، بسوزانى مراكى شود نوميد، از رحمت (حسان ) تا كه دارد چون تو ربى مهربان (115