سلام بر دوستان همیشگی

نمیدانم از کجا شروع کنم از اینکه عزیزی ازمیان مارفت یاحال وضع خودمان
متاسفانه من ان مرحوم را نمیشناختم ولی از آنچه که دوستان گفته اند چنین بر میاید که رضا کلانتری ازدلسوزان این سایت بود.
روحش قرین شادی و آرامش وراهش پردوام ویادش گرامی باد.:53:
من هم به نوبه خودم این واقعه را برهمه دوستانم ( هواداران , اعضا , کاربران , مدیران , و خصوصاً
مدیر محترم سایت تسلیت میگم.:53:
بله کلانتری رفت, همه میرن , اما این مائیم که باید درس و عبرت بگیریم.
گذشته هرچی بوده گذشت, اما میشه از گذشته ها درس گرفت,گذشته را باید فراموش کرد , ولی آموزه های آنرا نباید فراموش کرد.

امروز را باید چسبید انهم بخاطر رفتارمان,اعمالمان و...... تا توشه ای باشه برای آینده و روزهای آتی واز همه مهمتر نسل آینده که خدا میدونه چی ها برسرشان خواهد آمد.

مرا ببخشید زیاده گویی میکنم اما دست خودم نیست جریانهای اتفاق افتاده که همه ما در ان سهیم هستیم.

آری کلانتریهای بیشتری نیز خواهند رفت اما این رفتنیها به چه قیمت؟
چرا اکنون به فکر هم نباشیم؟
فوت شادروان رضا کلانتری مستمسکی بود برای درددل من هوادارو کمترین این سایت و شاید هم خیلی از دوستان دیگرمان,
قسم میخورم با نارحتی دوستان نگران وباشادی آنان خندان میشوم.
و اکنون دلواپسی مدیر سایت را دارم.
راستی چرا انسانها ان گونه که خدا آنها را آفریده است نیستند؟پس صداقت , رفاقت ,انسانیت , گذشت ,احترام,و......کجاست؟
چرا وقتی از کسی مهربانی ,خوبی ,کمک و دلنوازی ودلسوزی میبینیم آنرا نه تنها هیچ می انگاریم بلکه عکس ان رفتار میکنیم.
به قول معروف نمک میخوریم و نمکدان میشکنیم.
چرا به مرشدان خود درس ادب و انسانیت پس نمیدهیم؟
پس منی که میخواهم الفبای نیکی,دوستی,آشتی,راٌفت,( پندارنیک, گفتارنیک , کردارنیک , ) یاد بگیرم چه کنم؟
این واژه هارا در کدامین قابوسنامه بیابم؟
آری کلانتری مرحوم رفت,همه میمیرند, اما مردن داریم تا مردن,یکی دار فانی را وداع میکنه اما نام ویادش توی هیچ کاغذ پاره ای
دیده نمیشه, ودیگری ........مثل شادروان کلانتری و.....بقیه این چنین یادش را گرامی میدارند ( تسلیتها به صفحه 6 رسیده )

دوستان بیائید به آینده خودمان فکر کنیم به دوستیهامون به لحظه های که در کنار هم بودیم و هستیم , اندکی به لحظه های شادیمان بیاندیشیم,

به قسمت کردن غمها وشادیهامون فکر کنیم , آیا همه این دوستیها,خوشیهاو.......به باد فنارفت؟
بیشتر از نیم قرن تجربه و خاطره ایام با من همسفر بوده وهست, اما ایزد منان را شاکرم که نه به کسی بی حرمتی کردم نه کسی مرا رنجانده.
اکنون نیزدارم توی این سایت تجربه کسب میکنم.
عزیزانی که هنوز به این سایت همچنان وفادارند وظیفه بس سنگین درقبال هوادارن خود باید داشته باشند, آنهم درس مردانگی,عشق,دوستی,و دوری از ناسپاسی.
آنهای هم که دستشون به دهنشون رسیده و به نوائی رسیده اند خدا نگهدارشان باد ,انشالله توکار فرهنگیشون موفق باشند,هرچه باشه لحظاتی با
این سایت دمخور بوده اند.

منو ببخشید که بااین نوشته هام سرتونو به درد آوردم ولی چه کنم داشت مثل خوره منو میخورد, آخیش حالا سبک شدم .

ترا خدا بیائید صمیمانه دست همدیگررابگیریم وبفشاریم وراه پرنشیب آینده راهرچند که سخت باشه بپیمائیم.

به امید روزی که این سایت بیشتر وبیشترآرمانهای خودرا نمایانتر کندوالگوی دوستیها وشرافت انسانی باشد. انشالله

کوچکتان احمد نقده:53:

مینا و دلتنگ میشه کمی رحم کنید
امروز ترانه مادر داوود ناقور رو با همسر شنیدیم و کلی گریه کردیم و هنوز هم دانلود سالمش رو پیدا نکردم تو تاپیک دانلود ترانه های مادرانه بذارم.
حالا هم اینجا
اشک نمیذاره کیبرد رو ببینم ولی به خاطر پدر و مادرم می نویسم.
و پدرم
پدرم مرد خوبی بود و ساده، یه کارمند بازنشسته با زخمهایی بر تن از جنگ شیمیایی
خسته از تقدیر تلخ روزگار و شاد از محبت پروردگار

رو سنگ مزار پدرم شعری از من وخواهرم هست (شعر از خواهرم ویرایش خودم):

ای پدر از جمع ما چون ماه تابان رفته ای
گوهری ارزنده بودی و به ارزان رفته ای
دیگر اندر جمع ما شادی نمی گنجد دریغ
از میان دوست دارانت شتابان رفته ای

لیدا و امیر عباس انصاری

پروین اعتصامی:

این قطعه را در تعزیت پدر بزرگوار خود سروده‌ام


پدر آن تیشه که بر خاک تو زد دست اجل
تیشه‌ای بود که شد باعث ویرانی من
یوسفت نام نهادند و به گرگت دادند
مرگ، گرگ تو شد، ای یوسف کنعانی من
مه گردون ادب بودی و در خاک شدی
خاک، زندان تو گشت، ای مه زندانی من
از ندانستن من، دزد قضا آگه بود
چو تو را برد، بخندید به نادانی من
آن که در زیر زمین، داد سر و سامانت
کاش میخورد غم بی‌سر و سامانی من
بسر خاک تو رفتم، خط پاکش خواندم
آه از این خط که نوشتند به پیشانی من
رفتی و روز مرا تیره تر از شب کردی
بی تو در ظلمتم، ای دیده‌ی نورانی من
بی تو اشک و غم و حسرت همه مهمان منند
قدمی رنجه کن از مهر، به مهمانی من
صفحه‌ی روی ز انظار، نهان میدارم
تا نخوانند بر این صفحه، پریشانی من
دهر، بسیار چو من سربگریبان دیده است
چه تفاوت کندش، سر به گریبانی من
عضو جمعیت حق گشتی و دیگر نخوری
غم تنهائی و مهجوری و حیرانی من
گل و ریحان کدامین چمنت بنمودند
که شکستی قفس، ای مرغ گلستانی من
من که قدر گهر پاک تو میدانستم
ز چه مفقود شدی، ای گهر کانی من
من که آب تو ز سرچشمه‌ی دل میدادم
آب و رنگت چه شد، ای لاله‌ی نعمانی من
من یکی مرغ غزلخوان تو بودم، چه فتاد
که دگر گوش نداری به نوا خوانی من
گنج خود خواندیم و رفتی و بگذاشتیم
ای عجب، بعد تو با کیست نگهبانی من!