|
هنوز هم! به خدا!
همیشه حواسم به بی صبری این دل ساده بود! نه وقتی برای رج زدن روزهای رد شده داشتم، نه حتا فرصتی که دمی نگاهی به عقربه ثانیه شمار ساعت بیندازم! با آرزوهای آنور ِ دیوار زندگی کردم! با خوابهای برباد رفته! منتظر بودم روزی بیاید، که همه در خیابان به یکدیگر سلام کنند، چراغ ِ تمام چهار راهها سبز می شود و همسایه ها، خواب ِ پراید ِ سفید و موبایل بدون ِ قسط و کابوس ِ چک برگشتی نبینند! چاقو تیز کن ها بادکنک بفروشند و سر و کله تو از آنسوی سایه سار فانوسها پیدا شود! هنوز هم منتظرم! از گریه های مکررم خجالت نمی کشم! سکوت بیمارستان ِ بیداری را رعایت نمی کنم! کاری به حرف و حدیث این و آن ندارم! دِکارت هم هر چه می خواهد بگوید! من خواب می بینم، پس هستم |
می خواهم خیال تو را راحت کنم!
تقصیر تو نبود! خودم نخواستم چراغ ِ قدیمی خاطره ها، خاموش شود! خودم شعرهای شبانه اشک را، فراموش نکردم! خودم کنار ِ آرزوی آمدنت اردو زدم! حالا نه گریه های من دینی بر گردن تو دارند، نه تو چیزی بدهنکار ِ دلتنگی ِ این همه ترانه ای! خودم خواستم که مثل زنبوری زرد، بالهایم در کشکش شهدها خسته شوند و عسلهایم صبحانه کسانی باشند، که هرگز ندیدمشان! تنها آرزوی ساده ام این بود، که در سفره صبحانه تو هم عسل باشد! که هر از گاهی کنار برگهای کتابم بنشینی و بعد از قرائت بارانها، زیر لب بگویی: «-یادت بخیر! نگهبان گریان خاطره های خاموش!» همین جمله، برای بند زدن شیشه شکسته این دل بی درمان، کافی بود! هنوز هم جای قدمهای تو، بر چشم تمام ترانه هاست! هنوز هم همنشین نام و امضای منی! دیگر تنها دلخوشی ام، همین هوای سرودن است! همین شکفتن شعله! همین تبلور بغض! به خدا هنوز هم از دیدن تو در پس پرده باران بی امان، شاد می شوم! بانو! |
ملامتم نکن!
به خودم چرا، اما به تو که نمی توانم دروغ بگویم! می دانم بر نمی گردی! می دانم که چشمم به راه خنده های تو خواهد خشکید! می دانم که در تابوت ِ همین ترانه ها خواهم خوابید! می دانم که خط پایان پرتگاه گریه ها مرگ است! اما هنوز که زنده ام! گیرم به زور ِ قرس و قطره و دارو، ولی زنده ام هنوز! پس چرا چراغه خوابهایم را خاموش کنم؟ چرا به خودم دروغ نگویم؟ من بودن ِ بی رؤیا را باور نمی کنم! باید فاتحه کسی را که رؤیا ندارد خواند! این کارگری، که دیوارهای ساختمان نیمه کاره کوچه ما را بالا می برد، سالها پیش مرده است! نگو که این همه مرده را نمی بینی! مرده هایی که راه می روند و نمی رسند، حرف می زنند و نمی گویند، می خوابند و خواب نمی بینند! می خواهند مرا هم مرده بینند! مرا که زنده ام هنوز! (گیرم به زور قرص و قطره و دارو!) ولی من تازه به سایه سار سوسن و صنوبر رسیده ام! تازه فهمیده ام که رؤیا، نام کوچک ترانه است! تازه فهمیده ام، که چقدر انتظار آن زن سرخپوش زیبا بود! تازه فهمیده ام که سید خندان هم، بارها در خفا گریه کرده بود! تازه غربت صدای فروغ را حس کرده ام! تازه دوزاری ِ کج و کوله آرزوهایم را به خورد تلفن ترانه داده ام! پس کنار خیال تو خواهم ماند! مگر فاصله من و خک، چیزی بیش از چهار انگشت ِ گلایه است، بعد از سقوط ِ ستاره آنقدر می میرم، که دل ِ تمام مردگان این کرانه خنک شود! ولی هر بار که دستهای تو، (یا دستهای دیگری، چه فرقی می کند؟) ورق های کتاب مرا ورق بزنند، زنده می شود و شانه ام را تکیه گاه گریه می کنم! اما، از یاد نبر! بیبی باران! در این روزهای ناشاد دوری و درد، هیچ شانه ای، تکیه گاه ِ رگبار گریه های من نبود! هیچ شانه ای |
1=1+1
در پس پرده پلکهایم که پنهان می شوم، اول ستاره ای از آنسوی سیاهی سبز می شود، بعد دست ترانه ای آستین سکوتم را می کشد، بعد نامی برایش انتخاب می کنم و بعد، رگبار بی امان... خاتون! دلم می خواست شاعر ِ دیگری بودم! نه شبیه شاملو ( که شهامت تکلم ترانه را به من آموخت!) نه هم صورت سهراب (که پرش به پر پرسشی نمی گرفت!) و نه حتا، همچشم فانوس ِ همیشه فکرهایم : فروغ فرخزاد! دلم می خواست شاعر دیگری باشم! می خواستم زندگی را زلال بنویسم! می خواستم شعری شبیه آوازِ کارگران ساختمان بنویسم! شعری شبیه چشمهای بی قرار آهو، در تنگنای گریز و گلوله... می خواستم جور ِ دیگری برایت بنویسم! می خواستم طوری بنویسم که برگردی! باید قانون قدیمی قلبها را نادیده گرفت! باید دهان هر کسی را که گفت: « دوری و دوستی» گِل گرفت! باید به کودکان دبستان ستاره گفت: جواب یک و یک همیشه دو نمی شود! آه! معنای یکی شدن نیمه سفر کرده! آخر چرا پیدایم نمی کنی؟ |
لحظه آبی عشق!
هنوز گوشم از گفتگوی بی گریه مان گرم بود! از جایم بلند شدم، پنجره را باز کردم و دیدم زندی هم هر از گاهی زیباست! شنیدم که کلاغ دیوار نشین حیاط چه صدای قشنگی دارد! فهمیدم که بیهوده به جنون ِ مجنون میخندیدم! فهیدم که عشق، آسمان روشنی دارد! رو به روی عکس ِ سیاه و سفید تو ایستادم، دستهایم را به وسعت ِ « دوستت می دارم!» باز کردم، و جهان را در آغوش گرفتم!? |
از خط کشی ِ خیابان بگذر!
دقت کن! این آخرین قرار ِ میان ِ نگاه من و نیاز توست! هر سال ِ خدا، ده روز مانده به شروع تابستان (همان بیست و یکمین روز ِ آخرین ماه بهرا را می گویم!) سی دقیقه که از ساعت ِ نه شب گذشت، به پارک ِ پرت کنار بزرگراه می ایم! باران که سهل است آجر هم اگر از ابرها ببارد آنجا خواهم بود! نشانی که ناآشنا نیست؟ همان پارک ِ همیشه پرسه را می گویم! همان تندیس ِ تمیز جارو به دست! یادت هست؟ شبیه افسانه ها شده ای! دیگر همه تو را می شناسند! تو هم مرا از پیراهن روشن آن سالها بشناس! چه خطوط ِ تاری که در گذر گریه ها بر چهره ام نشست! چه رشته های سیاهی که در انتظار ِ آمدنت سفید شد! چه زخمهایی که ... بگذریم! بگذریم! بی بی باران! مرا از آستین خیس ِ همان پیراهن آشنا بشناس! خداحافظ!? |
به قاریان مغموم ِ گریه ها!
می خواستم شادمانتان کنم! همیشه به روی رفتارتان خندیدم! در تمام عکسهای یادگاری لبخند زدم! اما چه کنم که شعر، حقیقت ِ تلخی بمد! حقیقت ِ تلخ ِ تزلزل بغض و تحمل حزن! نه جایی برای ته مانه تبسم های من داشت، نه مجالی برای رویش شادی! من می دانستم که هر حرفی حرف می آورد! می دانستم که فریاد را نمی شود زمزمه کرد! حالا سرم را بالا می گیرم و کنار سایه ام می گذرم! حالا در همین اتاق ِ در بسته، بر صندلی ِ کوچکم می ایستم و رو به دیوارها فریاد می زنم: « - من شاعرم!» (و این دروغ دلنشینی ست! که به قدر ِ ارزنی هم شاعر نبوده ام هرگز!) حالا به هر عابری که در خیابان از کنارم گذشت کتابی می دهم! می دانم که دیوانه ام میخوانند! می دانم که به خطوطو درهم خوابهایم می خندند! می دانم که کسی مدالی بر سینه ام نخواهد زد! اما یادتان باشد! فردا درباره همین دلبستگی های ساده قضاوت خواهید کرد! یادتان باشد!? |
خطی از خطوط ناخوانا
در دیر عبوری ِ دقایق مغموم، دش دش آمد ِ اشکهای بی شکیب، در دل دل ِ میان سکوت و سرودن، همیشه چشمهای تو از آنسوی خیال برایم دست تکان می دهند! چراغ را روشن می کنم و ترانه این برایت می نویسم! تمام راز ِ تکلم ترانه همین است! شنیده ام که شعر ِ شاعران دیگر این دامنه، در حوالی حمام به آنها نازل می شود! در بالنی که بالا می رود، یا در پله هایی که پایین! (چه می دانم!) می گویند شروع شعرشان، به تراوش ناگهانی شبنم، یاد شهادت ِ دشوار ِ دار و عدالت شبیه است! هه! از این همه حیله خنده ام می گیرد! تو این حرفها را باور نکن! به خداوندی ِ خدا دروغ می گویند! دست ِ خودشان هم نیست! دیگر به این قلمبه نویسی های دمادم عدادت کرده اند! برای معنا کردن خودشان هم، کاغذ را پر از علامت سوال و تعجب می کنند! همیشه می ایند و با چوبدست ِ همین چکامه ها چوپان عده ای از اهالی ِ آسمان می شوند، می برندشان به چراگاه ِ «چرا» و چهار راه ِ هرور ِ چاه، تا این سادگان ِ خسته باور کنند که آنسوی کرانه کاردها قشلاق ِ قبیله تقدیر است! تا باور کنند که آدمی، با کندن ِ سبزینه ای می میرد که اگر اینگونه بود، دروگران ِ داس به دست ِ ده ِ ما تا به حال، هزار کفن کرباس پوسانده بودند! هِر و هِر ریسه شان را می شنوی؟ دارند به کوتاهی طناب باورم می خندند! می گویند که زبان نمادین دانایان را نمی فهمم! ولی من زوایای تمام واژه ها، همیشه غایب دفاتر شاعرانند! اما چه نم که حوصله خواندن سپیدی ها با من نیست؟ چه کنم که تحمل کج راهی راویان با من نیست؟ نمی خواهم آنقدر در پس پنجره کتابها بنشینم، تا (به قول مادربزرگ!) رنگ مو و دندانم یکی می شود! به من چه که آخر رمان جنگ و صلح چه می شود! من شاعرم و این چیز ِ کمی نیست! می توانم چشمهایم را ببندم، و از خیابان پر از بوق و بهانه رد شوم! می توانم ده جلد کلیدر را در جمله ای خلاصه کنم! می توانم شعری بگویم، که کودکان گریان گرسنه را سیر کند! (آه! لورکا! کاتب ِ گریه گیتارها! یادت سبز!) می توانم شبیه شاعران بزرگ گریه کنم! ولی نمی خواهم تندنویس تکرار دیگران باشم! نمی خواهم دستهای هیچ دبیری، ستاره بر برگهای دفترم بچسباند! در مدرسه هم، برعکس دیگران که حتا برای تنفس، انگشت ِ اجازه شان بالا بود، بر کتیبه نیمکتم عکس ِ کلاغی را می مکشیدم، که فریان می کشید! افسوس! از آن همه تبسم ممنوع، جز خطوط جریمه های نافرجام، چیزی در دفاتر نمنکم نمانده است! افسوس... کجا بودیم؟ انگار از شاعران ِ شبکور شهر می گفتم! از آنها که شعرشان پیشوند ناگفته ای دارد! راستی عکسهایشان را دیده ای؟ سوسوی سیگار و چانه های دست نشینشان را دیده ای؟ انگار از فتح فلات فانوسها برگشته اند! بیخود این ژستها را نمی گیرند! آنها می دانند که عقل اهالی عاطفه به عکسشان است! می دانند که برای تشنگان، باید از همجواری دست و دریا نوشت! فکر می کنی که تا به حال چه کرده اند؟ مگر نمی بینی که سکوتشان صدای ساز و ُ دفهاشان صدای داریه می دهد! باور کن کفش تمام کتابهاشان، پر از ریگ ریا و دورویی ست، وه! که گوشهایم، از روایت رفتارشان قرمز می شود! ( - قوطی این قرص های بی صاحب کجاست؟ ) اصلا به من چه که پرده در صورتک پوشان باشم! به من چه که دیگر ستاره ای، در آسمان این سلسله سوسو نمی زند! مگر من قیم ِ این قبیله مغمومم؟ هر کس از شیب ِ پر برف فاصله شکایت دارد، خودش می داند و دفاتر نانوشته دنیا! باورکن برای شاعر شدن، به همان خرده هوش سهراب هم احتیاجی نیست! تنها سر سوزن عشق می خواهد و یک کف دست دل دیوانه! عابر معابر عشق که باشی، یک روز کسی از آنسوی سایه ها صدایت می زند: «شاعر!» آنوقت می بینی که می شود جهان را، در جیب ِ کوچک جلیقه ای جا داد! می شود تخته سیاه دبستان را، پر از سرود ستاره کرد! می شود دستها را به علامت تسلیم بالا برد و از میان هزار زنبور زرد کندو نشین، به سلامت گذشت! می شود هزار صفحه را، در سوگ ِ یک ثانیه سیاه کرد! می شود هر شب، شب بخیر بی جوابی به آسمان گفت و با دلی آسوده به بستر رفت! دیگر بیا برویم! هر کسی نگران دلتنگی دریا باشد، تمام کتابهای جهان را می بندد، می رود کنار سکوت ماسه ها می نشیند و شاعر می شود! مطمئن باش که این دامنه، بی دار و درخت نمی ماند! همیشه کسی هست، که از پرسش های پیاپی کودکی پلی بسازد! همیشه کسی هست که برای مسافران صبور ایستگاه، دست تکان دهد! همیشه کسی هست، که قصه گوی گهواره های بی تکان باشد! ( آه لورکا! لورکا! داربست ِ پرواز َ پیچکها! یادت سبز! یادت سبز!)? |
آه! کفشهای کهنه من!
چه فایده دارد که به یاد بیاورم، اهل ِ کجای جهانم؟ که بگویک ترا در کوچه های کدام شهر گم کردم! از آب ِ کدام رود نوشیدم! در سایه کدام ابر خوابیدم! و کبوتر کدام آسمان، فضله بر شانه ام انداخت! سرزمین من کفشهای من است! کفشهایی که هرگز، ا حصار مهرابن گربه این خفته خارج نشدند! گربه ای که دوستش دارم! وقتی با نوازشم به خواب می رود! وقتی با صدایم بیدار می شود! وقتی خمیازه می کشد، گشنه می شود، خود را به خواب می زند! لهجه ام شبیه شوری ِ آب دریاچه چیچست و تلخی آب بندری دور، در جنوب ِ بابونه است! با تکرار نام تو دهانم را شیرین می کنم! با دنبال کردن خیال ِ تو، راه خانه ام را پیدا می کنم! تنها با به یاد آوردن ِ نشانی ِ توست، که به یاد می آورم، اهل کجای جهانم!? |
ناگهان گریه ام گرفت!
از یاد نبر که از یاد نبردمت! از یاد نبر که تمام این سالها، با هر زنگ ِ نا به هنگام تلفن از جا پریدم، گوشی را برداشتم و به جا صدای تو، صدای همسایه ای، دوستی، دشمنی را شنیدم! از یاد نبر که همیشه، بعد از شنیدن ش آهنگ ِ «جان مریم» در اتاق من باران بارید! از یاد نبر که - با تمام این احوای- همیشه اشتیاق تکرار ترانه ها با من بودى همیشه این من بودم که برای پرسشی ساده پا پیش می گذاشتم! همیشه حنجره من هواخواه ِ خواندن آواز آرزوها بود! همیشه این چشم بی قرار... - یک نفر صدای آن ضبط لکردار را کم کند!? |
در همین حدود زندگی کردم!
سعی کردم که همیشه به سادگی ِ اولین سلاممان باشم! به سادگی سکوتمان در پنجشنبه دیدار! به سادگی واپسین دست تکان دادنم، در کوچه بی چراغ! می خواستم کودکان ستاره زبان مرا بفهمند! می خواستم که هیچ ابهامی، در گزارش گریه های نباشد! می خواستم از اهالی شنزار و شتر گرفته، تا برف نشینان قبیله قطب، همصحبت ِ سادگی ام باشند! احاس می کنم، تمام سادگان ِ این سیاره همسایه منند! ناجی علی و حنزله وصله پوشش را بیشتر از ون گوگ دوست دارم، که درختان را بنفش می کشید، آسمان را صورتی و خک را قرمز! ( این را برای خوش ایند ِ هیچ چهره ای نگفتم!) دوست دارم به جای سمفونی بتهون، صدای ویولن نواز ِ کور خیابان ولی عصر را بشنوم! دلم می خواست که حافظ - این همراه همیشه حافظه ام!- یکبار به سمت ِ سواحل سادگی می آمد! می خواستم کتابت او را به زبان زلال نوزادان بی زنگار ببینم! می خواستم ببینم آن ساده دل، با واژه های کوچه نشین چه می کند! هی! آرزوی محال! آرزوی محال... و تو! - دختر بی بازگشت ِ گریه ها! - از یاد نبر که ساده نویسی، همیشه نشان ساده دلی نیست! پس اگر هنوز بعد از گواهی گریه ها در دفترم می نویسم: « باز می گردی» به ساده دل بودنم نخند! اشتباه ِ مشترک ِ تمام شاعران ِ این است، که پیشگویان خوبی نیستند |
پنج قدم معمولی!
چقدر خوشبختم! می توانم بنویسم: آسمان آبی ست! می توانم بخندم، فکر کنم، گریه کنم! می توانم در دلم به ابر و باد بد بگویم! می توانم عکس ِ سیاه و سفید تو را ببوسم و باور کنم، که در آنسوی سواحل ِ رؤیا با تماس ِ نابهنگام گرمایی به گونه ات از خواب می پری! می توانم هزار مرتبه نام تو را زیر لب تکرار کنم! می توانم روزنامه بخوانم، جدول حر کنم، قدم بزنم! (پنج قدم به جلو، پنج قدم به عقب و یا برعکس!) می توانم گوشی تلفن را بردارم و با گرفتن شماره ای، همصحبت صدای زنانه ای شوم که درس ِ سرعت ثانیه ها را مرور می کند! (ساعت دوازده و بیست و هشت دقیقه، ساعت دوازده و ...) می توانم خواب ِ دختری از کرانه کاج و کبوتر را ببینم! می توان پنجره را ببندم و سیمهای گیتارم را، در تکاپوی رسیدن ِ ریتمها پاره کنم! می توانم بلند بلند آواز بخوانم! (بیچاره همیسایه ها!) حتا این روزها می توانم با فشار دکمه ای، برگهای بارانی شبکه پیام را ورق بزنم! می توانم شعر بگویم، شعر بدزدم، شعر بسازم، شعر بنویسم! ولی نمی دانم چرا وقتی دست می برم که در دفترم بنویسم: «آسمان ابری ست» نک های ناماندگان این مدادهای وامانده می شکنند1 تو می دانی چرا؟ |
گریه های گم شده صدایم کردند!
خسته ام! حتما تا به حال هزار مرتبه این کلمه را در کتاب شاعران دیگر این شعر دیده ای! من از آنها خسته ترم! باورکن! امشب پرده تمام پنجره ها را کشیده ام! می خواهم بنشینم و یک دل ِ سیر، برایت گریه کنم! این هم از فواید ِ مخصوص ِ فلات ماست، که دل شاعرانش تنها با گوارش ِ گریه سیر می شود! ار گریه های بی گناه گهواره به این طرف، تا دمی دیدگانم به سمت و سوی دریا رفت صدایی از حوالی پلکهای پدرم گفت: «-مردها گریه نمی کنند!» حالا بزرگ شده ام! می دانم که پدرم نیز بارها در غم تقویمها گریه کرده است! حالا می دانم که هیچ غمی غم آخر نخواهد بود! هوس کرده ام که این دل بی درمان را، به دریای گریه بزنم! هوس کرده ام دیده ام را، به دیدار دریا ببرم! باید حساب تمام بغض های فروخورده را روشن کنم! حساب ترانه های مرطوب را! حساب گریه های گم شده را... خیالم راحت است! خانه ما پر از دلایل دلتنگی ست! در چهارچوب همین اینه ترک دارد، یک آسمان ابری پنهان است! مثلا ً موهای سفید پدرم، که او با خیال بارش ِ‌برف در مقابل اینه می تکاندشان! یا چشمهای منتظر ماردم، که صدای زنگ ِ مرا، در میان هزار زنگ ِ بی زمان می شناسد! یا خستگی ِ خواهرم، که امروز «بر باد رفته» را برای بار دهم خوانده است! البته جای عزیز تو هم، در تارک ِ تمام ترانه ها و در درگاه تمام گریه ها محفوظ است! آخر ِ قصه مرا دستهای تو خواهد نوشت! مطمئن باش! هیچکس نمی تواند راه خیال تو را، در عبور از خاطر من سد کند! هیچکس نمی تواند راه ِ زمزمه تو را، در عبور از زبان من سد کند! هیچکس نمی تواند... (-های! چه می کنی؟ سود ساز ِ بی افسار! پرده رستم و اسفندیار می خوانی؟ انگار نفست از جای گرم در می اید! تو که هستی که در همسایگی سکوت، از صدای صاعقه یاد می کنی؟ که هستی که نام تگرگ و برگ را کنار هم می نویسی؟ که هستی که همبال پروانه ها، از پی پیله و پونه پرس و جو می کنی؟ اصلا به تو چه ربطی دارد، که دیگر کسی در تدارک تولید بادبادک نیست، به تو چه ربطی دارد که ماست ِ تمام قصه های بی غصه دوغ است؟ به تو چه ربطی دارد، که جمله «کبریت بی خطر» روی قوطی ها دروغ است؟ به تو چه ربطی دارد، که قصه فیل و کبوتر ِ کتاب دبستان هم دروغ بود؟ تو کلاه کوچک خودت را بچسب! حتماً یادگاری آن یوغهای قدیمی را از یاد برده ای! یا شاید نمی دانی که داس به دستان ِ عجول، با کلاه تنها بر نمی گردند! بگو! نمی دانی؟ انگار پنجره ها را خوب نبسته بودم! حالا فهمیدی که از بین تمام قصه های قدیمی، تنها قصه شاخ گوزن و شاخه درختان حقیقت داشت؟ دیگر باید یک تُک ِ پا تا سوسوی سوال و ***که بروم! زود بر می گردم، اما... تو بیدار نمان! بی بی باران! تنها چراغ اتاق مرا روشن نگه دار! به امید ِ دیدار!? |
دوباره تنها شدیم!
گفتم: «بمان!» و نماندی! رفتی، بالای بام آرزوهای من نشستی و پایین نیامدی! گفتم: نردبان ترانه تنها سه پله دارد: سکوت و صعودُ سقوط! تو صدای مرا نشنیدی و من هی بالا رفتم، هی افتادم! هی بالا رفتم، هی افتادم... تو می دانستی که من از تنهایی و تاریکی می ترسم، ولی فتیله فانون نگاهت را پایین کشیدی! من بی چراغ دنبال دفترم گشتم، بی چراغ قلمی پیدا کردم و بی چراغ از تو نوشتم! نوشتم، نوشتم... حالا همسایه ها با صدای آواز های من گریه می کنند! دوستانم نام خود را در دفاترم پیدا می کنند و می خندند! عده ای سر بر کتابم می گذارند و رؤیا می بینند! اما چه فایده؟ هیچکس از من نمی پرسد، بعد از این همه ترانه بی چراغ چشمهایت به تاریکی عادت کرده اند؟ همه آمدند، خواندند، سر تکان دادند و رفتند! حالا، دوباره این من و ُ این تاریکی و ُ این از پی کاغذ و قلم گشتن1 گفتم : « - بمان!» و نماندی! اما به راستی، ستاره نیاز و نوازش! اگر خورشید خیال تو اینجا و در کنار این دل بی درمان نمی ماند، این ترانه ها در تنگنای تنهایی ام زاده می شدند؟? |
این حرفها را کجا بزنم؟
شیر آشپزخانه خانه ما چکه می کند و من از صدای مداوم قطره ها خوابم نمی برد! همین بهتر! سه هفته تمام است، که حتا به خوابم نیامده ای! وقتی خانه خوابها از رد پای رؤیای تو خالی باشند، دیگر به کفر ابلیس هم نمی ارزند! باز گلی به جمال هر چه بیداری بی دلیل! می توانم در این بیداری، به مسائل بهتری بیندیشم! می توانم حرفهای بهتری بزنم! باید حرفهایم آنقدر محکم باشند، که بعدها بتوانم رویشان بایستم! حرفهای حساب! که هرگز بی جواب نیستند! نبوده اند! اصلاُ می توانم کمی گریه کنم! برای مرد زرد پوش پارک «رفتگر» که سالهاست، سبیلش را گم کرده است! برای کودکان گلفروش بزرگراه ونک، که هر سال دو برابر می شوند! برای بچه گربه هایی که سه روز تمام است، در موتورخانه خانه همسایه ناله می کنند! برای مادرشان، که مش رمضان، -سپور ِ محله ما- چهار روز پیش جنازه لهیده اش را با چرخ دستی خود برد! برای خودم که سالهاست، عطر ِ روسری تو را در کیسه کوچکی حفظ کرده ام! برای غزلک غمگینی که یک شب، در پس تپه های پرسه و پرسش ناپدید شد! برای تمام کتابهای ناتمام هدایت! برای شادمانی شاملو، در آستانه آخرین در! آه! کویر ِ‌کور این همه گلایه! چند چشم چشمه شکل سیراب خواهد کرد؟ ها؟ بگو! چند چشم ِ چشمه شکل؟? |
یک
شرمنده ام گفته بودم دست بر دیوار دور آن ور دریا می زنم و تا هزاره ی شمردن چشم می گذارم گفته بودم غبار قدیمی تقویم را ازش یشه های شعر وخاطره پک نمی کنم گفته بودم صدای سرد سکوت این سالها را با سرود و سماع ستاره بر هم نمی زنم اما دوباره دل دل این دل درمانده تو را میهمان سایه گاه سکت کتاب و کاغذ کرد هی همیشه همسفر حدود تنهایی بگذار که دفتر دریا هم گزینه یی از گریه های گاه به گاه من باشد |
دو
پیاده آمده ام بی چارپا و چراغ بی آب و اینه بی نان و نوازشی حتی تنها کوله یی کهنه و کتابی کال و دلی که سوختن شمع نمی داند کوله بارم پر از گریه های فروغ است پر از دشتهای بی آهو پر از صدای سرایدار همسایه که سرفه های سرخ سل از گلوگاه هر ثانیه اش بالا می روند پر از نگاه کودکانی که شمردن تمام ستارگان ناتمام آسمان هم آنها را به خانه ی خواب نمی رساند می دانم کوله ام سنگین و دلم غمگین است اما تو دلواپس نباش ! بهار بانو نیامدم که بمانم تنها به اندازه ی نمباره یی کنارم باش تمام جاده های جهان را به جستجوی نگاه تو آمده ام پیاده باور نمی کنی ؟ پس این تو و این پینه های پای پیاده ی من حالا بگو در این ترکم تنهایی مهمان بی چراغ نمی خواهی ؟ |
سه
در دایره ی تاریک فنجان فال عکس فانوس ستاره و عطر اطلسی افتاده است شاید شروع نور نشانه یی از بازگشت نگاه گرم تو باشد باید به طراوت تقویم های کهنه سفر کنم تقویم ناب ترین ترانه ی نمنک تقویم سبزترین سلام اول صبح تقویم دور دیدار بوسه و دست شاید در ازدحام روزها یا در انتهای همان کوچه ی شاد شمشادها شاعری دلشکار را ببینم که شیرین ترین نام جهان را زیر لب تکرار می کند و تلخ می گرید |
چهار
شاعر که شدم نردبانی بلند بر می دارم پای پنجره ی پرسه های پسین پروانه می گذارم و به سکوت سلام آن روزها سرک می کشم شاعر که شدم می ایم کنار کوچه ی کبوترها تاریخ یادگاری دیوار را پررنگ می کنم و می روم شاعر که شدم مشق شبانه ی تمام کودکان جهان را می نویسم دیگر چه فرق می کند که معلمان چوب به دست به یکنواختی خطوط مشق های شبانه شک ببرند یا نبرند ؟ شاعر که شدم سیم های سه تارم را به سبزه های سبز سبزده گره می زنم و آرزو می کنم آهنگ پک صدای تو را بشنوم شاید که شاعری تنها راه رسیدن به دیار رؤیا و کوچه های خیس کودکی باشد |
پنج
بچه که بودم از جریمه های نانوشته که بگذریم سلمانی و ساعت و سیب سکه و سلام و سکوت و سبزی صدای بهار هفت سین سفره ی منبود بچه که بودم دلم برای آن کلاغ پیر می سوخت که آخر هیچ قصه یی به خانه نمی رسید بچه که بودم تنها ترس ساده ام این بود که سه شنبه شب آخر سال باران بیاید بچه که بودم آسمان آرزو آبی و کوچه ی کوتاه مان پر از عبور چتر و چلچراغ و چلچله بود |
شش
تابستان انعکاس سرخ گیلاس و سبزی سایه بود انعکاس هفت سنگ و تب بعد از ظهر به کنار هر گلی که می رسیدم می خواستم تمام پروانه های جهان را خبر کنم بر شاخه ها می نشستم و سرود سبز سوت و سکوت را برای جوجه های کوچک گنجشک می خواندم تا مادر بزرگ بیاید و از بیم سقوط و سستی شاخه بگوید تابستان کودکی ام تنها با گیلاس سرخ باغ و مهر مادربزرگ معنا می گرفت وقتی که می خندید خیل خطوط خاطره ی اینه را پر می کرد دستانش به عطر حلوا و حنا و ریحان عادت کرده بود و موهای سفیدش را همیشه به رسم بهار های بی برگشت گذشته می بافت همیشه عکس ها ی کوچک کوچ را نگه می داشت عکس گیوه ، گندم ، گام عکس باغ ، برنو ، بهار و عکس رنگ و رو رفته ی پریروز پدر بزرگ را قصه هایی برایمان می گفت که آنها را از مادربزرگ کودکی خود شنیده بود حالا ، از انعکاس سرخ گیلاس ها خبری نیست شاخه ها توان وزن مرا ندارند و گنجشک های شوخ شاخه نشین به زبانی غریب سخن می گویند غریب |
هفت
مادربزرگ می گفت در عمق صندوق بی قفل خود نشان و نقشه ی دیار دوری را نهان کرده است که در آنجا بادی از بیشه ی بوسه ها نمی گذرد می گفت وقتی در آن دیار نام سار و صنوبر را فریاد می زنی کوه ها صدای تفنگ و تیشه را برنمی گردانند آنجا سف سبز سپیدارها بلند و حنجره ی خروسها پر از صدای فانوس و صبح و ستاره است حالا گاهی هوس می کنم سراغ صندوق بروم بازش کنم و نشان آن وادی دور را بیابم اما می ترسم ستاره جان می ترسم حکایت آن جزیره ی رؤیا تنهاخیال خامی در دایره ی بی مدار دریا باشد |
هشت
به کجا می بری مرا ؟ به کجا م یبری مرا ؟ با توام ای خاتون خوب خواب وخاطره زلال زرد روسری چرا مدام در پس پرده ی گریه نهان می شوی ؟ استخاره می کنی ؟ به فال و فریب فراموشی دل خوش کرده ای یا از آوار آواز و توارد ترانه می ترسی ؟ به فکر خواب وخستگی چشمهای من نباش امشب هم میهمان همین دفتر و دیوان درد و دریایی یادت هست نوشته بودم در این حدود حکایت همیشه کسی خواب دختری از قبیله ی بوسه را می بیند ؟ باور کن ،هنوز دست به دامن گریه که می شوم تصویر لرزانی از ستاره و صدف در پس پرده ی دریا تکان می خورد نمی دانم چرا بارش این همه باران غبار غریب غروبهای بهار و بوسه را از شیشه های این همه پنجره پک نمی کند تو چی ؟ طلا گیسو تو که آن سوی کتاب کوچه ها نشسته یی خبر از راز زیارت هر روز من با سکنان این حوالی آشنای گلایه و گریه داری ؟ آه ! می دانم سکوت اینه ها همیشه جواب تمام سوال های بی جواب بغض و باران است |
نه
وقتی کبوتر واژه یی تور بی طناب ترانه می افتند بر می دارمش می بوسمش و رهایش می کنم همان بوسه برای تداوم ترانه ام کافی ست به زدودن اشکی از زوایای گریه ها رضایت نمی دهم نمی خواهم شعرم را به خط خوش بنویسم نمی خواهم از پی واژه ها تا پلکان کتاب و کوره راه لغت نامه ها سفر کنم تنها می خواهم دمی سر بر شانه یی بگذارم و به اندازه ی دوری دست مرداب و دامن درناها گریه کنم دیگر اینکه چرا شانه یی آشناتر از سپیدی کاغذ و قامت قلم نمی یابم جوابش در چشم های توست که شهد نام و شکوه شانه ات را از گریه های من دریغ می کنی حالا که کسی در حوالی خلوت خاموش ما نیست لحظه یی به دور از قافیه های غرور و گلایه به من بگو ایا تمام این ترانه های اشک آلود به تکرار آن روزهای زلال زنبق و رازقی نمی ارزند ؟ |
ده
حالا از تمامی قصه ، تنها قاب عکسی مانده ست که شباهتی عجیب به دختری از تبار ترانه دارد حالا باران که می اید خک این دختر خالی هنوز بوی عشق و عود و عسل می دهد حالا مدام از پی نشانی تو فنجان های قهوه را دوره می کنم مدام این چشم بی قرار را با بغض و بهانه ی باران آشنا می کنم مدام این دل درمانده را با باور برودت عشق آشتی می دهم باید این ساده بداند بانوی برفی بیداری ها دیگر به خانه ی خواب و خاطره باز نخواهد گشت |
یازده
نه اینکه بی تو نخندم نه اما به خدا تمام این خنده های خام بی خیال به یک تبسم کوتاه دیدار چهارشنبه ها نمی ارزند به تبسم ساعت نه صبح یا دقیقتر بگویم نه وبیست دقیقه ی صبح حالا اگر بانگ بیست و بهانه ی ساعت در ازدحام واژه و وزن موازی ترانه نمی گنجد گناهش به گردن تو که من و این دل درمانده را چشم در راه طنین تبسم می گذاشتی حالا هنوز نه صبح چهارشنبه ها که می شود کنار خیال خالی اتاقک تلفن می ایستم دل به دامنه ی رویا می دهم و تو را می بینم که با لباسی به رنگ بنفشه های بنفش به سمت پسکوچه های پرسه و پروانه می روی نه اینکه بی تو نخندم نه اما به نیامدن همیشه ی نگاهت قسم تمام خطوط این خنده های خواب آلود با رگبار گریه های شبانه از رخساره ی خسته و خیسم پک می شوند |
دوازده
شب ها که در خیابان خلوت خواب پا به پای غرور و قافیه می روی مرگ با لباس چین دار بلندش پای پنجره ی اتاقم می اید سوت می زند و منتظر می ماند قوطی قرص های این قلب بی قرار که سبک تر شد مرگ هم بر می گردد می رود سراغ سرایدار پیر همسایه نه ! عزیز دلم تازگی بوف کور هدایت را نخوانده ام اینها که نوشتم حقیقت محض است باور نمی کنی ، یک شب به کوچه ی دلتنگ ما بکوچ کنار همان درخت که پر از خاطرات خط خورده است بایست و تماشا کن تا ببینی چسلامده به دامن دریا و گریه می روم بس کن ای دل ساده صفحه صفحه برای که گریهمی کنی ؟ کتاب کبود گریه ها را آهسته ببند تا خواب بی خروس بانوی بهار را بر هم نزنی گوش کن! درمانده ی درد آلود از پس پرده های پنجره صدای سوت می اید |
سیزده
وصیتم این است این قلم خیس گریه را به کودکی در جنوب جستجو بسیار تا در دفتر مشق های نا تمامش بنویسد آن مرد سیب دارد آن مرد انار دارد آن مرد سبد ندارد یا هر پرنده یی را که از پهنای پنجره ی کلاسش گذشت نقاشی کند گوش کن صدای آن پری پریشان نی نواز را می شنوی که هنوز بعد از گذشت این همه روز خواب بلند دریا راآشفته می کند ؟ نمی خواهم جز او کسی برایم گریه کند راضی به غلتیدن قطره یی هم بر گل گونه هایت نیستم می خواهم در جنگلی از درختان کاج خکم کنند تا عطر سوزنی کاجها همیشه با من باشد مثل نگاه تو که تا خاموشی واپسین فانوس افروخته ی دنیا همراهم است برای کفت هم همان ترمه ی تا خورده ی یادگاری خوب است تنها اگر به قبای قاصدکی بر نمی خورد تاری از طلای مویت را در دست من بگذار می خواهم وقتی به انتهای آسمان رفتم آن را به موهای بلند خورشید گره بزنم تا هر کس خورشید را نگاه کند خطوط پک چهره ی تو را ببیند آن وقت همه خواهند دانست بانوی بهاری من که بوده است همین را می خواهم و دیگر هیچ |
چهارده
صدای گام های گریه می اید دوباره آمدی کنار پنجره ، شعری نوشتی و رفتی این بار صدای قدم های تو را از پس پرده گاه گناه وگریه شنیدم حالا به اولین ستاره که رسیدی بپرس کدام شاعر غزلپوش شبانه ، عشق را در برگ های ولنگار دفتری کهنه می نوشت اما تو که نشانی شاهراه ستاره را نمی دانی همیشه از سیب و ستاره و روشنی قصرهای کاغذی که می نوشتم می گفتی هزار پروانه هم که بر برگهای دفترت بچسبانی پینه ی پیر و یاس علیل باغچه ی ما گل نمی دهد هیچ وقت بهار طلایی روز و رویا را باور نکردی ! گل من هیچ وقت خدا |
پانزده
دیگر نه من نه این معانی معیوب دیگر نه من نه این شهادت اشک دیگر از تکرار ترانه خسته ام از این پنجره های بسته خسته ام! بانو خسته ام از ایندقایق بی لبخند باران ببارد یا نبارد من می روم با دست هایت چتری برای پروانه ها بسازم دیگر چه می شود که نام گل های باغچه را به خاطر نیاورم ؟ یا اصلا ندانم که کدام شاعر شبتاب قافیه ها را از قاب غمگین پنجره پر داد ؟ من که خوب می دانم بادبادک بی تاب تمام ترانه ها همیشه پر پشت بام خلوت خاطره های تو می افتد دیگر چه فرق می کند که بدانم باد از کدام طرف می وزد |
شانزده
خوابم می اید خوابم می اید اما باید دوباره تمام کتاب کوکب را دوره کنم بی گلایه وگریه که نمی توان به دیدار دیار دور رؤیا رفت باید به رکعت سکوت و صدای کبوتر فرو شوم باید به پنجره ی باز و پرواز پوک پر بیندیشم به جریمه های نانوشته ی جمعه های کودکی به گلوی گرفته و گریه ی گیتار به طنین ترانه و طبل تندر باید به حقارت ابرها بیندیشم به بیم بارش باران به سرود سکت اشک خوابم می اید اما باید به اندازه ی گریه یی کوتاه هم که شده به تو بیندیشم شاید نگاه گرم تو در لابه لای این همه رویا یا در خیال این همه خمیازه گم شده باشد چه کنم ؟ زیبا جان باید بیابمت به این گریه های گاله به گاه بالش و بستر خو کرده ام دیگر |
هفده
التماست نمی کنم هرگز گمان نکن که این واژه را در وادی آوازهای من خواهی شنید تنها می نویسم بیا بیا و لحظه یی کنار فانوس نفس های من آرام بگیر نگاه کن ساعت از سکوت ترانه هم گذشته است اگرنگاه گمانم به راه آمدنت نبود ساعتی پیش این انتظار شبانه را به خلوت ناب خواب های تو می سپردم حال هم به چراغ همین کوچه ی کوتاه مان قسم بارش قطره یی از ابر بارانی نگاهم کافی ست تا از تنگه ی تولد ترانه طلوع کنی اما تو را به جان نفس های نرم کبوتران هره نشین بیا و امشب را بی واسطه ی ***که های گریه کنارم باش مگر چه می شود یکبار بی پوشش پرده ی باران تماشایت کنم ؟ ها ؟ چه می شود ؟ |
هجده
آخر این نشد این نشد که من در پس گلدان گریه ها هر شب نهال ناقص شعری را نشا کنم و تو آنسوی ترانه ها خواب لاله و افرا و ستاره ببینی دیگر کاری بهکار این خیابان بی نگاه و نشانه ندارم می خواهم بروم آن سوی ثانیه ها می خواهم بروم آن سوی ثانیه ها می خواهم به همان کوچه ی پک پروانه برگردم باران که ببارد همان کوچه ی کوتاه بی کبوتر کفاف تکامل تمام ترانه ها را می دهد بی خبرنیستم ! گلم می دانم که دیگر از آن یادگاری رنگ و رو رفته خبری نیست می دانم که تنها خاطره ی خنجری در خیال درخت خیابان مانده ست اما نگاه کن ! زیباجان آن گل سرخ پر پر لای دفترم هنوز به سرخی همان پنجشنبه ی دور دیدار است نگاه کن |
نوزده
دارم دعا می کنم دعا می کنم که کودکان تقویم های نیامده نام خفاش و خورشید را در کنار هم بنویسند دعا می کنم که صدای سرخ سسنگ انداز در چارچوب بال هیچ چکاوکی شنیده نشود دعا می کنم که هیچ دیواری چشم در راه پگاه پنجره نماند دعا می کنم که هیچ آسمانی از سقوط حواصیل ترانه نخواند دعا می کنم که مهربانی باد برگ برگ حکایت ما را به نشانی سبز ستاره ها برساند دعا می کنم که بیایی بیایی و بر خک این بغض ناپایدار بذر بوسه و بهار و بادبادک بپاشی دارم دعا می کنم |
بیست
بی تو از آخر قصه های مادربزرگ می ترسم می ترسم از صدای این سکوت ***که ساز می انم ! عزیز می دانم که اهالی اینحدود حکایت مدام از سوت قطار و سقوط ستاره می گویند اما تو که می دانی زندگی تنها عبور آب و شکفتن شقایق نیست زندگی یعنی نوشتن یاس و داس و ستاره در کنار هم زندگی یعنی دام و دانه در دمانه ی دم جنبانک زندگی یعنی باغ و رگ و بی پناهی باد زندگی یعنی دقایق دیر راه دور دبستان زندگی یعنی نوشتن انشایی درباره ی پرده ها و پنجره ها زندگی تکرار تپش های ترانه است بیا و لحظه یی بالای همین بام بی بادبادک و بوسه بنشین باور کن هنوز هم می شود به پکی قصه های مادربزرگ هجرت کرد دیگر نگو که سیب طلای قصه ها را کرم های کوچک کابوس خورده اند تنها دستت را به من بده و بیا |
بیست و یک
بگذار که همسایه های سکت مان نام تو را ندانند همین زلال زرد روسری برای پچ پچ هزار ساله ی آنان کافی ست همان بهتر که نام تو در لابه لای ترانه نهان باشد همان بهتر که از میان واژه ها بدرخشی ! خورشیدک من مثل درخشش فانوس از فراسوی فاصله ها مثل درخشش ستاره از پس پرده ی پشه بند پشه بند تابستان کودکی آه ! همان بهتر که نام تو در لا به لای گریه ها نهان باشد |
بیست و دو
شاید که گفتنش گمان گزافی از بازگشت گریه های گهواره باشد اما می گویم اگر شبی از خیابان خیس خواب های من آمدی سیبی از سیب های سرخ باغ بالا می دزدیم می نشینیم کنار همان ساعت سبز خواب آلود و تا زنگ ناممکنش از عشق و آسمان و اینه می گوییم اگر روسری زردت از آنسوی ترانه طلوع کند دستادست رو به بی دامنه ی رؤیا می رویم با همین قالی رنگ و رو رفته ی اتاق شوخی نمی کنم این قالیچه یادگار سبزی از صداقت سلیمان است درپریدنش شک نکن عسلبانو |
بیست وسه
مرگ را به رودها سپردم اصلا شاعر بی مشاعر بهچه کار مرگ می اید ؟ او که نباشد چه کسی هر شب با یک بغل ترانه و دلی دیوانه به سراغ خاطرات پک تو بیاید؟ می ترسیدم زبانم لال نگاهت در پس دروازه ی جدایی جا بماند اما انگار برف های فاصله از حرارت خرفم آب می شوند حالا فکر می کنم که می ایی می ایی و به ها گفتنم می خندی ! بانو |
بیست و چهار
بیا واز خیر خواندن خواب و تعبیر ترانه ام بگذر تو که از بادیه ی بادها برنمی گردی دیگر چه کار بهکار عطر گلاب گریه های من داری ؟ بگذار شاعری در این سوی سیاهی مدام خواب تو را ببینید مگر چه می شود ؟ چه می شود که هی بگویم بیا و نیایی ؟ من به همکلامی با کاغذ و همین عکس سیاه و سفید قاب خاتم راضیم تو رضایت نمی دهی ؟ باور کن گریستن تقدیر تمام شاعران است کوچه را ببین هنوز آن غول زیبا در مهتابی خاموشی خود می گرید آنسو ترک زنی تنها در غربت اینه و این سو شاعری از اهالی آفتاب دیگر بهکجای ابرها بر می خورد که من هم بی امان برای تو ببارم ؟ می بخشی ! گلم همیشه می خواستم بی علامت سوال برایت بنویسم اما اضطراب تپش های ترانه که مهلت نمی دهد دیگر برو ! بانوجان دل نگران هم نباش شاخه ی شعر هیچ شاعری در شن باد بغض و شب بیداری ریشه نخشکانده است من هم پیش از پریدن پروانه ها نخواهم مرد قول می دهم فردا کنارهمین دفتر خیس منتظرت باشم در هر ساعت از سکوت ترانه که بیایی مرا خواهی دید قول می دهم |
بیست و پنج
همیشه به انتهای گریه که می رسم صدای ساده ی فروغ از نهایت شب را می شنوم صدای غروب غزال ها را صدای بوق بوق نبودن تو را در تلفن آرام تر که شدم شعری از دفاتر دریا می خوانم و به انعکاس صدایم در ایینه اتاق خیره میشوم در برودت این همه حیرت کجا مانده یی آخر ؟ |
| اکنون ساعت 12:28 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)