فقر و شاهی هر دو در بازار عشق افسانه است
چیست رطل آنجــا کــه دریــا را نبــاشد قیمتــی

در زوایـــــای دل انـــدوه فـــــراوان دارم
بی سبب نیست چنین سر به گریبان دارم

سجده کنم پیشکش آن قد و بالا چه شور
دیــده کنــم پیشکش آن دل بینــا چه شور

تــا بود زلف تــو اسبــاب پــریشانی مــا
رو به سامان ننهد بی سرو سامانی ما

ای که گفتی هیچ مشکل چون فراق یار نیست
گر امیــد وصل باشــد همچنــان دشــوار نیست

شمع دانی به دم مرگ به پروانه چه گفت
گفا ای عاشق بیچاره فراموش شوی
سوخت پروانه ولی خوب جوابش را داد
گفت طولی نکشد نیز تو خاموش شوی

شکوه از درد ندارم که طبیبی می گفت
رنج امروز غمش راحت فردای من است

پیوسته گشت سوی دل من پیام عشق
پیوسته باد خطبه ی دلها بنام عشق

از تــواضع کم نگـــردد رتبـــه گــردنکشان
نیست عیبی گر بود شمشیر جوهردارکج

شب چو در بستم و مست از می نابش کردم
ماه اگر حلقه به در کوفت جوابش کردم

داوری این همه انکار که از می داری
عاقبت گیرم و جامی به گلوی تو کنم

ایزد اندر عالمت ای عشق تا بنیاد داد
عالمی بر باد شد بنیادت ای بر باد باد

یا چنان نمای که هستی
یا چنان باش که می نمایی

سرو جان می دهم از کف به تماشای جمال
بی سبب نیست که دل گرم تماشای من است

گر بیایی دهمت جان گر نیایی کشدم غم
من کــه بایــد بمیرم چــه بیایی چــه نیایی

گفتمش چو ن تو بیایی غم دل با تو بگویم
چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

با دل خویش ز جور تو حکایت کردم
آه کز خویش به بیگانه شکایت کردم

جز دل که گیرد جان من جز من که گیرد جان دل
گر دل بمیرد وای من گر من بمیرم وای دل

مهرداد اوستا

عزیزان موسم جوش بهاره
چمن پر سبزه صحرا لاله زاره

عهــد و پیمــان تــو با ما وفــا بــا دگــران
ساده دل من که قسم های تو باور کردم

عاقبت سازد ترا از دین بری
این خودآرایی و آن تن پروری

شیخ بهایی