قایقی خواهم ساخت
خواهم انداخت به آب.
دور خواهم شد از این خاک غریب
که در آن هیچ کسی نیست که در بیشه عشق
قهرمانان را بیدار کند

من آن آواره ی این دشت بی فرسنگ
من آن شهر اسیرم ، ساکنانش سنگ
ولی گویا دگر این بینوا شهزاده بایددخمه ای جوید
دریغا دخمه ای در خوردِ این تنهای بدفرجام نتوان یافت
کجایی ای حریق ؟ ای سیل ؟ ای آوار ؟
اشارتها درست و راست بود اما بشارتها
ببخشا گر غبار آلودِ راه و شوخگینم ، غار
درخشان چشمه پیش چشم من خوشید
فروزان آتشم را باد خاموشید
فکندم ریگها را یک به یک در چاه
همه امشاسپندان را به نام آواز دادم لیک

یارا بگو با ما این روزگار چه ها کرد

با خود خیالی داشتم ديدي بماچه هاكرد

شوق جوانی با من صد آرزو به دل داشت

این گردش زمانه..... دیدی دلا چه ها کرد

گفتم به رسم خوبان ..... با من کمی تحمل

گفتا ز پاک بازان جز این توان چه ها کرد

ای آفرينندهء شبنم و ابر
آيا تشنگی مرا پايان می دهی؟
تقدير چيست؟
می خواهم از تو سرشار باشم
جهان ، قرآن مصوّر است
و آيه ها در آن
به جای آن كه بنشينند ، ايستاده اند
درخت يک مفهوم است
دريا يك مفهوم است
جنگل و خاك و ابر
خورشيد و ماه و گياه ...
با چشم های عاشق بيا
تا جهان را تلاوت كنيم ...