یک جام شراب صد دل و دین ارزد
یک جرعه می مملکت چین ارزد
جز باده لعل نیست در روی زمین
تلخی که هزار جان شیرین ارزد

رسید موسم آن کز طرب چو نرگس مست
نهد به پای قدح هر که شش درم دارد

در ره عشق نشد کس به یقین محرم راز
هرکسی برحسب فهم گمانی دارد

در دل ندهم ره پس از این مهر بتانرا
مـــهر لــب او بر در میخـــــانه نهادیم

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی ز بامی که برخواست مشکل نشیند

دي وعده داد وصلم و در سر شراب داشت
امروز تا چه گويد و بازش چه در سر است

آخر الامر چون بر آمد کار رفتـــم و تخم کشته بدرودم

کـس نداند که مــن کـــجا رفتم خود ندانم که من کجا بودم

می‌حاصل عمر جاودانی است بده سرمایه? لذت جوانی است، بده

سوزنده چو آتش است لیکن غم را سازنده چو آب زندگانی است، بده

آخر الامر چون بر آمد کار رفتـــم و تخم کشته بدرودم

کـس نداند که مــن کـــجا رفتم خود ندانم که من کجا بودم

می‌حاصل عمر جاودانی است بده سرمایه? لذت جوانی است، بده

سوزنده چو آتش است لیکن غم را سازنده چو آب زندگانی است، بده

هر آنکه جانب اهل خدا را نگه دارد خداش در همه حال از بلا نگه دارد
------------------------------------------------------------------------
در خم زلف تو آویخت دل از چاه زنخ
آه كز چاه برون آمد و در دام افتاد

ترکیب پیاله ای که در هم پیوست
بشکستن آن روا نمیدارد مست

نفس باد صبا مشك فشان خواهد شد
عالم پير دگرباره جوان خواهد شد

دل گرچه در این بادیه بسیار شتافت یک موی ندانست ولی موی شکافت

اندر دل من هزارخورشید بتافت آخربه کمال ذره‌ای راه نیافت

مایـــیم به عفو تـو تــولاکرده وز طاعت معصیت تبرا کرده

آنجا که عنایت تو باشد، باشد ناکرده چو کرده، کرده چون ناکرده

دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم
گـفت کــو زنجـــیر تــا تـدبیر این مجنون کنم

دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما

نی قصه‌ی آن شمع چگل بتوان گفت


نی حال دل سوخته دل بتوان گفت

الا اي طوطي گوياي اسرار
مبادا خاليت شكر زمنقار

روي تو را بوسه داده ايم، چه بسيار

خاك تو را بوسه مي دهيم، دگر بار

ما همگي " سوي سرنوشت" روانيم

زود رسيدي! برو، "خدا نگهدار"

نوبهار است در آن كوش كه خوش دل باشي
كه بسي گل بدمد و باز تو در گل باشي

یک همدم باوفا ندیدم جز درد


یک مونس نامزد ندارم جز غم

مرا در منزل جانان چه جاي امن عيش چون هردم
جرس فرياد مي دارد كه بربنديد محمل ها

يكي از عقل مي لافد يكي طامات مي بافد
بيا كاين داوري ها را به پيش داور اندازيم

آنجا که عنایت تو باشد، باشد ناکرده چو کرده، کرده چون ناکرده

هر هیأت و هر نقش که شد محو کنون در مخزن روزگار گردد محزون

چون باز همین وضع شود وضع فلک از پرده غیبش آورد حق بیرون

در پرده سنحق نیست که معلوم نشد کم ماند ز اسرار که مفهوم نشد

در معرفتت چو نیک فکری کردم معلومم شد که هیچ معلوم نشد