به عمری یک سخن گر بامن آن نامهربان گوید
نشیند بـــا رقیبـــان عذرها از بهــــر آن گویـــد

شادی و عشرت ما باغ گل افشان شده بود
که به پای تو ومن از هم جا گل می ریخت

روزم سیاه گشت که آن آفتاب عمر
شد همچو ابر از نظرم ناپدید و رفت

غم بگذرد از من چو به من بر گذری تو
آن لحظه شوم شاد که در من نگری تو

در خانه دل جز تو کسی را ننشاندم
از خیل بتان جز تو کسی را نگزیدم

فروغی بسطامی

میان ماه ما و ماه گردون
تفاوت از زمین تا آسمان است

سخن عشق یکی بود و ولی آوردند
این سخن ها بمیان زمره نادانی چند

ملا هادی سبزواری

تــا بــود زلف تـــو اسباب پریشانی مــا
رو به سامان ننهد بی سرو سامانی ما

گر گدایی کنی از درگه او کن باری
که گدایان درش را سر سلطانی نیست

شود آیا شبی غرق گناهت بینم
مست و سودا زده در پرتو ماهت بینم

نیامدی که فلک خوشه خوشه پروین داشت
کنون که دست سحر دانه دانه چید بیا

دم فروبسته ام اکنون ز غم جور فلک
نزد هر کس نتوان گفت چو افسانه ی دل

تکبر کنــد مــرد حشمت پــرست
نداند که حشمت به حلم اندرست

اگر چه در پی آهو دویده ام چون شیر
به من اهالی جنگل شکار می گویند

فکر دیگر به جز از گریه نکردم در عشق
گریه سودی ندید فکر دگر باید کرد

در این دنیای بی ارزش چرا مغرور می گردی
سلیمان گر شوی آخر خوراک مور می گردی

ذره ذره هر چه بود از من گرفت
دیر دانستم که گیتی رهزن است

بین دو لب خنده چو گردد عیان
غصــــه و غم را ببـــرد از میــان

در معرکه ی عشق دلیرانه متازید
بر صفحه ی دریا نتوان مشق شنا کرد

گفتـه بودی که نگویم دگر از عشق نگویم سخن
به جز از عشق مگر هست به عالم سخنی