عهد و پیمان تو با من وفا با دگران
ساده دل منکه قسم های تو باور کردم

لبش به جان گرانمایه بوسه نفروشد
ندانم این چه متاع و چگونه بازاریست

قصه را کوته کنم بهتر که کوته میشود
سوی تو ای گل هر آن دستی که می گردد دراز

پیر میخانه ام از خانه برون کرد مگر
ننگ دردی که در آن کوچه گدایی باشد

عبید زاکانی

زندگی پیش تو گفتم غم دل ترسیدم
که دل آزرده شوی ور نه سخن بسیار است

ماهم آمــد بــه در خـانـــه و من خانــه نبــودم
خانه گویی به سرم ریخت چو این قصه شنودم

لب میگون جانان جام در داد
شراب عاشقانش نام کردند

عراقی

تا چند زنم به روی دریاها خشت
بیزار شدم ز بت پرستان کنشت

خیام

سری دارم که سامانی نمی بو
غمی دارم که پایانی نمی بو

بابا طاهر

من معتقدم دو باره بر میگردی
با این دل خسته همسفر میگردی

تا تو رفتی شدم آزرده و این آتش دل
ارمغانی است ز من دوره ی هجران دارم

در چمن دوش به بوی تو گذر می کردم
قدح لاله پر از خون جگر می کردم

خواجو کرمانی

در طواف شمع می گفت این سخن پروانه ای
سوختــم زین آشنایــان ای خوشا بیگانــه ای

من از بیگانگان هــرگز ننــالـم
که هر چه کرد با من آشنا کرد

ناز آن شوخ که از غمزه و طنازی و ناز
دلبـــری را همـــه اسبــاب مهیــا دارد

هنر بی عیب هرمان نیست لیکن

زمن محرومتر کی سائلی بود

روز نخست کز غم دل با خبر شدم
بهر دوای درد نهان در بدر شدم