بار خدايا دلم تنگ است
براى من در اين دنيا
اميد و عشق بى رنگ است
اتش دل شعله ور كردن همه ننگ است
خدايا رحمتى كن من دلم تنگ است
از اين نامردمى ها بى وفايى ها و ادم ها كه
حتى قلبشان از جنس سنگ است
خدايا تو به زير چترى از باران كه مى بارد
براى دل پناهم ده
به جرم عاشقى اواره اين كوچه ها گشتم
درون كعبه عشقت تو را هم ده
خداوندا تو مى بينى تو مى دانى تمام دردهاى عشق ديرين را
فقط ازچشم هاى اشكبار من تو مى خوانى
كمك كن در زمانى كه دلم تنگ است
بخوانم اسم زيبايت
براى گوش جان نامت خوش اهنگ است

در هوایی که سرد و توفانی‌ست

همه فکر گل ، پریشانی‌ست

انتظار تو بود ، ما را کشت

این چه کشتارهای پنهانی‌ست ؟ !

غم ما ، باز تازگی دارد

شام دل ، باز هم چراغانی‌ست

هر چه باشد ، به گل نخواهم گفت

که : سرانجام باغ ، ویرانی‌ست !

برو ، ای عقل ! خانه‌ات اباد

هر که دیوانه نیست ، از ما نیست !

یک دنیا حرف برای تو دارم ،
یک دنیا پر از حرفهای نگفته، یک دنیا پر از بغض های نشکفته.
با منی ، هر جا و اینک آمده ام تا مثل همیشه سنگ صبور روزهای دلتنگی ام باشی!
دلم به وسعت یک آسمان تیره غمگین است . صدایی نیست ،
مأوایی نیست ، حتی سایبان روزهای دلتنگی نیز دیگر جوابگوی دلتنگی هایم نیست.
من آمده ام! اینجا ، کنار دلواپسی های شبانه ات،‌
کنار شعله ور شدن شمع وجودت ،اما نمی دانم چرا دلم آرام نمی گیرد...
دلم گرفته، دلم سخت در سینه گرفته، با تمام وجود تو را می خوانم ؛
از تو چیزی نمی خواهم جز دریای بی ساحل وجودت را،
جز دستهای مهربانت را، جز نگاه آرامت را که دیرزمانی است
در سیل باد بی وفای زمانه گم کرده ام.
هر شب حضورت را در کلبه خیال خویش می آورم،
وجودت را با تمام هستی باقیمانده در نهانخانه قلبم نهان می کنم ،
چشم هایم را باز نمی کنم تا شاید بتوانم تصویرت را بر روی
پلک های بسته ام حک کنم ، اما باز هم جای تو خالی است... .
شاید اگر جای تو بودم ؛ کمی، فقط کمی برای مرگ تدریجی
نیلوفرهای خاطره اشک می ریختم ، شاید اگر جای تو بودم ؛
طاقت دیدن چشم های خیره و خسته ات را نداشتم، شاید اگر جای تو بودم؛
بلور بغضم را با تلنگری آسان می شکستم تا بدانی، تا بدانی که چقدر دوستت دارم... .
روزی صد بار با هم خداحافظی کردیم اما افسوس معنای خداحافظی
را زمانی فهمیدم که تو را به خدا سپردم!

این بار به دیدنت آمده ام ، برایت گلاب آورده ام ،
دستهایم تنها سنگ سردِ خانه ات را احساس می کنند
اما بدان یاس های سپید احساسمان هنوز گرم گرم اند

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
در نهانخانه ی جانم گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید عطر صد خاطره پیچید
یادم آید که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
لحظه ای چند بر آن جوی نشستیم
تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت
یادم آید تو به من گفتی از این عشق حذر کن
لحظه ای چند بر این آب نظر کن
آب آیینه ی عشق گذران است
باش فردا که دلت با دگران است
با تو گفتم حذر از عشق ندانم
سفر از پیش تو هرگز نتوانم ...نتوانم
روز اول که دل من به تمنای تو پر زد
چون کبوتر لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی من نرمیدم...نگسستم
اشکی از شاخه فروریخت
مرغ شب ناله ی تلخی زد و بگریخت
یادم آید که دگر از تو حرفی نشنیدم
آی دردا...من اندوه کشیدم نگسستم ...نرمیدم
نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم
بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم

فريدون مُشيری

در شهر ما بي اعتباري مي فروشند
عشاق عشق احتکاري مي فروشند
وقتي معياري نيست براي خوب و بد
گنجشک را جاي قناري مي فرو شند

ماتلخي گفتارصادقانه را
به شيريني کاذب منافقانه
ترجيح مي دهيم

شیشه ای می شکند!
یک نفر می پرسد چرا شیشه شکست؟
مادر می گوید...شاید این رفع بلاست.
یک نفر زمزمه کرد...باد سرد وحشی مثل یک کودک شیطان آمد.
شیشه ی پنجره را زود شکست.
کاش امشب که دلم مثل آن شیشه ی مغرور شکست، عابری خنده کنان می آمد...
تکه ای از آن را برمی داشت مرهمی بر دل تنگم می شد...
اما امشب دیدم...
هیچ کس هیچ نگفت غصه ام را نشنید...
از خودم می پرسم آیا ارزش قلب من از شیشه ی پنجره هم کمتر است؟

دل من سخت شکست اما، هیچ کس هیچ نگفت و نپرسید چرا ؟

داره دلم فنا میشه............
ازهمه کس جدا میشه ازهمه جا میخواد بره .......
میخواد که بیصدا بشهگوشه به گوشه خط به خط....
دنباله یادگاریهات داره میگرده دله من........
گرچه میدونه نمییایخدا به همرات عزیزم.......
هرجای دنیاکه باشی میترسیدم ازرفتنت..........
اومد دوباره تنهاییمن میدونم که مشکل از....
منو دله عاشقمه دوست داشتنهای لحظه ای...
برای قلبه من کمهببخش عزیزم تو منو.......
منی که از همه دورم رفتمو تنهات گذاشتم......
سپردمت به تقدیرماینو نمیشه اسمشو.......
عزیز من تقدیر گذاشت هر وقت کسی کم میاره.....
تقدیر میشه چاره کار