فکر فردای خود امروز ،کن ای مرد خدا
که کسی یاری تو، غیر تو فردا نکند

ث

وفا مجوی ز کس ور سخن نمی شنوی
به هرزه طالب سیمرغ و کیمیا می باش

گ

گرفتم زتو ناتوانتر کسی
تواناتر از تو هم آخر کسی

خ

خدا آن ملتی را سروری داد
که تقدیرش بدست خویش بنوشت

ق

قامت سرو تو ترسم که کند فتنه به پای
ای قیامت چه بلایی تو که بر پا شده ای

ض

ضیافتی که در آنجا توانگران باشند
شکنجه ای است ، فقیران بی بضاعت را

س

ساقیا می ده که در میخانه دلدادگی
بود پر خون جگر هر جا سبویی یافتم

ب

به خوان کسان بر منه نان خویش
بخور نان خود بر سر خوان خویش

ح

شکسته تر از آن ساغر بلورینم
که در میان خارا کنی ز دست رها

جز راست مگوی گاه و بیگاه
تا حاجت نایدت به سوگند

ه

هر که آمد عمارتی نوساخت
رفت و منزل به دیگری پرداخت

الف

بدو گفتم که مشکی یا عبیری
که از بوی دلاویز تو مستم

پ

خدا را گر که می جویی دل غمدیده شادان کن
که حق در عرش دلهای پریشان می شود پیدا

ذ

ذات عالی اوست باقی جمله پست
نیست با او هیچ و او در جمله هست

ز

ز روشنایی روی تو در شب تاریک
نمی توان به سر کوی تو نهان آمد

ژ

قامت سرو تو ترسم که کند فتنه به پای
ای قیامت چه بلایی تو که بر پا شده ای

ف

لب شیرین گشود و با من گفت
وز شکر خنده ریخت از لب قند

ث

با ت ادامه میدم

تو طوبی و ما و قامت یار
فکر هرکس به قدر همت اوست

ف

حرف انتخابی ؟! با "ی" ادامه میدم...

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتیم
در میان لاله و گل اشیانی داشتیم

ص

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت
که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

غ

غم حبیب نهان به ز گفت و گوی رقیب
که نیست سینه ارباب کینه محرم راز

ک

کنون که در چمن آمد گل از عدم به وجود
بنفشه در قدم او نهاد سر به سجود

گ

گر می نخوری طعنه مزن مستان را
گر توبه دهد توبه کنم یزدان را
تو فخر بدین کنی که من می نخورم
صد کار کنی که می غلام است آن را

ض

قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود
ور نه هیچ از دل بی‌رحم تو تقصیر نبود

ع

غم زمانه که هیچش کران نمی‌بینم
دواش جز می چون ارغوان نمی‌بینم

ه