ذوق سماع مجلس آن است بگوش دل
وقتی رسد که گوش طبیعت به ما کنی

ل

لعل سیراب بخون تشنه یار منست

وز پی دیدن او دادن جان کار منست

د

قدمی هم به صفا بر در میحانه گذار
تا مگر دست تو گیرند صفی الهـــی

ث

ثوابت باشد ای دارای خرمن

اگر رحمی کنی بر خوشه چینی

چ

مشکلی دارم ز دانشمند مجلس باز پرس

توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر میکنند

ف

مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم

آه اگر خرقه پشمین به گرو نستانند

خ

فریاد که از هجر تو جانم به لب آمد
هیهات که دور از تو همه ساله چنینم

ن

نصیحت گوی رندان را که با حکم قضا جنگست

دلش بس تنگ میبینم مگر ساغر نمیگیرد

ش

شـرح اســرار خرابــات نـدانـد هـم کس
هم مگر پیر مغان حل کند این مسئله را

گ

در شب هجران مرا پروانه وصلی فرست

ورنه از دردت جهانی را بسوزانم چو شمع

ر

روز دیوان قیامت که منازل بخشند
عرصات سر کوی تو بود منزل من

ب

سرم خوشست ببانگ بلند می گویم

که من نسیم حیات از پیاله میجویم

ج

مکافات ار نخواهی بر نیفکن خانمان از کس
که دارد دوست هر مرغ ضعیفی لانه خود را

اساس توبه که در محکمی چو سنگ نمود

ببین که جام زجاجی چه طرفه اش بشکست

س

خیال آشنایی بر دلم نگذشته بود اول

نمیدانم چه دستی طرح کرد این آشنایی را

ن

شاهدان گر دلبری زینسان کنند

زاهدان رخنه در ایمان کنند

د

دستم بگرفت و پـا به پـا برد
تا شیوه ی راه رفتن آموخت

ذ

ضعیفان خار وخاشاکند سیلاب حوادث را
که از شمع آتش اول در نهاد رسیمان گیرد

ی

یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد

دوستی کی آخر آمد و دوستدارانرا چه شد

ش

شکستن صف من کار بی صفایان نیست
که شهریارم و صاحبدلان سپاه منست

م

ما می ببانگ چنگ نه امروز میخوریم

بس دور شد که گنبد چرخ این صدا شنید

د

ناتوانی را به لطفی خاطر آوردن بدست

یاد عجز روزگار ناتوانی داشتن

ع

من آن گلبرگ مغرورم که میمیرم ز بی آبی

ولی با منت و خواری پی شبنم نمیگردم

"ج"

جانا بحاجتی که ترا هست با خدا

آخر دمی بپرس که ما را چه حاجتست

ت

از غبار فکر باطل پاک باید داشت دل

تا بداند دیو کاین آئینه جای دگر است

ف