همه جمع بودن...


همه...غریبه و آشنا اون روز و اون لحظه جمع بودن چون کسی که داشت به خاک سرد سپرده میشد برای تک تکشون بزرگی و پدری کرده بود...

داغ رفتنش فقط داغ رفتن یه پدر از خانواده ی ما نبود... همه یک صدا ناله میکردن که چه ساده یتیم شدیم!!!

هنوز باورم نمیشد...

هنوز به صورتی فکر میکردم که چند دقیقه ی پیش روش پوشیده شد...به اینکه این بار من پیشونیشو بوسیدم و زمزمه کردم که همیشه دوستش خواهم داشت...

آوردنش...

نفسام به شماره افتاده بود...داشت چی به سرمون می اومد؟

مامان اومد کنارم...اشکامو پاک کردم...ازم خواسته بود محکم باشم...

مردا آماده شدن...دستم روی شونه ی مامان بود....

وقتش شده بود... مامان از حال رفت...

طاقت نیاوردم...


منی که هیچ وقت صدام در نمی اومد فریاد زدم و دایی رو صدا کردم...


نمیدونم چرا فکر کردم باید کاری کنه...منتظر بودم تا به این کابوس پایان بده...


اونقدر داد زدم و با چشمام دنبالش کردم تا بلاخره دیدمش... نشسته بود روی خاکها.... تمام صورتش خیس از اشک بود...دستش رو روی چشماش گذاشت چون نمیتونست کاری کنه... انگار نمیتونست نگاهم کنه... و اشک ریخت و اشک ریخت... شونه هاش تکون میخورد...و دنیای منو لرزوند...انگار باید باور میکردم...

دیگه نمیفهمیدم...

جمعیت رو رها کردم...یادمه راه افتادم...فریاد میزدم و به خدا شکایت میکردم...

چرا امتحانات اینقدر سخته؟

چرا حالا؟

اسمم رو میشنیدم...صدام میکردن... و هر بار نزدیک تر میشدن... اما نمیخواستم...هیچ کسی رو نمیخواستم...

از پشت گرفتنم...خودم رو رها کردم...عموم بغلم کرد ... و من میون فریاد هام گریه میکردم...




دیگه نگاه مهربونش رو ندارم...


دیگه دستای پر مهرش روی سرم نیس...


دیگه صدای قشنگش آرومم نمیکنه...


پدرم...پدرم دیگه بینمون نیست...


و من...چقدر احساس یتیمی میکنم...



درد بی کسی چه سخته


هیچ کی بی پدر نمونه!!!

پدر! گرچه خانه ما از آینه نبود؛ اما خسته‏ترین مهربانی عالم، در آینه چشمان مردانه‏ات، کودکی‏هایم را بدرقه کرد، تا امروز به معنای تو برسم.
می‏خواهم بگویم، ببخش اگر پای تک درخت حیاطمان، پنهانی، غصه‏هایی را خوردی که مال تو نبودند!
ببخش اگر ناخن‏های ضرب‏دیده‏ات را ندیدم که لای درهای بسته روزگار، مانده بود و ببخش اگر همیشه، پیش از رسیدن تو، خواب بودم؛ اما امروز، بیدارتر از همیشه، آمده‏ام تا به جای آویختن بر شانه تو، بوسه بر بلندای پیشانی‏ات بزنم. سایه‏ات کم مباد ای پدرم!
آن روزها، سایه‏ات آن‏قدر بزرگ بود که وقتی می‏ایستادی، همه چیز را فرا می‏گرفت؛ اما امروز، ضلع شرقی نیمکت‏های غروب، لرزش دستانت را در امتداد عصایی چوبی می‏ریزد.
دلم می‏خواهد به یک‏باره، تمام بغض تو را فریاد کنم. ساعت جیبی‏ات را که نگاه می‏کنی، یادم می‏آید که وقت غنچه‏ها تنگ شده؛ درست مثل دل من برای تو.
این، تصادف قشنگی است که امروز در تقویم، کلمات هم‏معنی، کنار هم چیده شده‏اند. یعنی در دائرة المعارف عشق، پدر، ترجمه علی علیه‏السلام است.

نامه دختری برای پدر

نازنين كوچولو دفترش را باز كرد و از وسط دفتر كاغذي جدا كرد و مدادش را درون دستش گرفت و شروع كرد به نوشتن نامه يه نامه براي پدرش نازنين تازه رفته بود مدرسه و تازه ميتونست بنويسد و ميخواست براي پدرش نامه بنويسد او شوع كرد به نوشتن
سلام با بايي منم نازنين اره بابا منم ياد گرفتم بنويسم بابا راستي چرا رفتي من خيلي دلم برات تنگ شده ماماني ميگه رفتي پيش خدا بابا خدا نميزاره بياي پيش ما اخه من دلم برات خيلي تنگ شده بابا دلم براي بغل كردنات تنگ شده بيا ديگه بابا به خدا بگو كه بزاره بياي مگه خدا بچه ها را دوست نداره خوب برو بهش بگو ميخواهم برم پيش نازنينم بابا مامان هم دلش برات تنگ ميشه من ميفهمم اون فكر ميكنه من هنوز بچه هستم و نميدونم گريه يعني چي بابا من ديگه ميدونم گريه چيه ادم وقتي دلش براي كسي تنگ ميشه اب از چشماش مياد بابا درست گفتم مگه نه مامان هم يواشكي گريه ميكنه و دل اونم براي تو تنگ شده بابايي من ديگه بزرگ شدم و شيطوني نميكنم قول ميدم اذيتت نكنم و وقتي گفتي نازنين بابا خسته ام بزار استراحت كنم ميزارم راحت استراحت كني بيا ديگه بابايي
راستي بابايي تخليه يعني چي بابا تخليه كن بده اخه اون اقاهه صاحبخونه ديروز به مامان ميگفت زينت خانوم ديگه بايد تخليه كنيد مامان هم كلي ناراحت شد وقتي بهش گفتم مامان چي شده هيچي نگفت بابا بگو ديگه تخليه كن بده
بابايي عروسكم هم دلش برات تنگ شده بيا ديگه بابا تو مدرسه مسخرم ميكنند همه باباشون مياد دمه مدرسه و ميبرشون خونه ولي من بايد تنها بايد بيام خونه بابا انقدر بده ادم تنها بياد خونه باباشم باهاش نباشه تو مگه نمي گفتي نميخواهم دخترم ناراحت باشه پس بيا تا من به دوستام تو رو نشون بدم و بگم اين بابايي مهربون خودمه اخه به اونا گفتم بابام يه روز مياد مگه نه بابايي تو يه روز بر ميگردي من ميدونم خدا ميزاه تو بياي خونه
نازنين نامه را تمام كرد و با دستاي كوچولوش اونو گذاشت تو پاكت و دو يد تو اشپزخانه داد زد مامان نامم تموم شد مادر نگهي كرد به نازنين و گفت افرين دخترم حالا برا كي نامه نوشتي مادر تعجب كرد گفت بده ببينم دخترم و نازنين نامه را دست مادرش داد روي ان با دستخط كودكانه ايي نوشته بود ادرس اسمان ,خونه خدا,نامه براي بابايي
مادر نازنين چشمانش پر از اشك شد و نازنين را بغل كرد و شروع كرد به گريه نازنين هم مدام يگفت گريه نكن ماماني بابا مياد اين نامه كه بهش برسه بر ميگرده و مادر نازنين گريه كنان ميگفت اره دخترم بابايي بر ميگرده.......................