و اما در هیچ یک از توشه های دنیا خیری نیستجز پرهیزگاری.کسی که از دنیا اندک گیرداز چیزی که موجب ایمنی اوست بهره بسیار برده و کسی که از ان بهره بدست اورد -از چیزی که موجب هلاک اوست بسیار بدست اورده و در اندک زمانی از او زایل می شود.

بسا اعتماد کننده به دنیا که دنیا او را دردمند ساخته و بسا ارام یافته بدان که او را به خاک درافکنده است و بسا صاحب بزرگیی که او بی مقدار گردانده و بسا خودپسندی که او را خوار کرده است.سلطنت ان گردنده عیش ان تیره گوارایش شور -شیرینش تلخ-غذایش زهرو ریسمان هایش پوسیده است.زنده ان در معرض مرگ و تندرستش در معرض بیماری است-ملک ان از دست رفته و نیرومند ان مغلوب و توانگرش نکبت زده و همسایه اش غارت شده است.

پس نمودارهای فتنه و نشانه های بدعت ها مباشید و ملازم امری باشید که رشته جماعت بر ان بسته شده و ارکان طاعت بر ان بنا گردیده و ستمدیده بر پیشگاه خدا وارد شوید نه ستمکار و از راههای شیطان و جایگاههای دشمنی بپرهیزید و لقمه های حرام را وارد شکم های خود مکنید زیرا شما در نظر کسی هستید که معصیت را بر شما حرام کرده و راههای طاعت را برای شما اسان ساخته است.

خدا شما را بیامرزد پس به سوی منزلهای خود که به تعمییر ان فرمان یافته اید و به ان ترغیب شده و به سوی ان خوانده شده اید پیشی گیرید.نعمت های خدا را با شکیبایی بر پیروی او و خویشتنداری از نافرمانی اش برخود تمام گردانید که فردا به امروز نزدیک است .چه شتابان است ساعت های روز و روزهای ماه و ماههای سال و سالهای عمر.

عمل کنید حالی که در فراخی زندگانی هستید و دفترها برای ثبت اعمال گشوده و در توبه گشاده است و روی گرداننده از طاعت را فرا می خواند و به بدکار امید می دهند پیش از ان که چراغ عمل خاموش گشته و فرصت از دست برود و مدت به سر اید و در توبه بسته شود و فرشتگان بالا روند .پس باید که انسان از خودش برای خود نتیجه گیرد و از زنده برای مرده و از فانی برای باقی و از رونده برای ماندگار -رستگار کسی است که از خدا ترسید در حالی که تا اجلش به او عمر داده و تا انجام عملش به او مهلت داده اند .کسی که نفس خود را لگام زده و با مهار ان را می کشد و خود را با لگام ان از نافرمانی خدا باز می دارد و با زمامش خود را به پیروی خدا می کشاند.

از انچه به هنگام مرگ از حقیقت کارش بر او اشکار می گردد -دست پشیمانی می گزد و نسبت به انچه در روزهای عمرش خواستار بود بی میل می شود و ارزو می کند که ای کاش کسی که به ان اموال رشک می برد و حسد می ورزید ان را جمع کرده بود نه او.

انان که مقامهای ارجمند و وسایل فخر و سرافرازی داشتند حال انکه برخی پادشاه و برخی رعیت بوده اند راهی را در دل برزخ پیمودند که زمین در ان بر انان مسلط گردید -از گوشتشان خورد و از خونشان اشامید .پس در شکاف گورهاشان به صورت جمادی در امدند که نمو نمی کنند و پنهان و گمشده ای هستند که پیدا نمی شوند.نه پیشامد ترسها انها را می ترساند و نه زشتی احوال اندوهناکشان می گرداند.از زلزله نگران نمی شوند و غرش رعد را نمی شنوند .غایبانی که در انتظارشان نیستند و شاهدانی که در محافل حاضر نمی شوند.گرد هم بودند پراکنده شدند -پیوسته بودند از یکدیگر جدا گشتند .از درازی زمان و دوری جایگاه انان نیست که اخبارشان پوشیده مانده و خانه هاشان خموش گشته است.بلکه به انان جامی نوشانده اند که گویایی شان را به گنگی شنوایی شان را به کری و حرکاتشان را به سکون بدل کرد.

گویی به هنگام وصف حالشان بی هوش به خاک افتاده خوابیده اند .همسایگانی اند که با یکدیگر انس نمی گیرند و دوستانی که به دیدار هم نمی روند-رابطه های اشنایی در میانشان کهنه و رشته های برادری شان بریده شده است.پس همه تنهایندحالی که گرد همند و از یکدیگر دورند .نه برای روز شامی می شناسند و نه برای شب روزی .هریک از شب و روز که در ان کوچ کردند برایشان همیشگی است .خطرهای سرای خود را سخت تر از انچه از ان می ترسیدند مشاهده کردند و نشانه های ان را تزرگتر از انچه می سنجیدند دیدند.

پس اگر مردگان به سخن در می امدند از وصف انچه مشاهده کرده اند در می ماندند -و اگر چه نشانه هاشان ناپدید و اخبارشان بریده شده اما دیدگان عبرت اموز انان را می بینند .انان ازغیر راه های گویایی سخن می گویند.پس گویند:چهره های شکفته و خندان درهم و زشت شده و بدنهای نرم فرسوده و جامه های پوسیده در بر داریم و تنگی گور ما را به رنج افکنده وحشت را به ارث بردیم و منزلهای خاموش بر ما فرو ریخته است و زیباییهای انداممان نابود و چهره های خوش اب و رنگمان ناخوشایند گردیده و ماندنمان در خانه های وحشتزا به درازا کشیده است.

زمین چه بسیار پیکری ارجمند و خوش اب و رنگ را خورده است که در دنیا نعمت خوار و پرورده شرف بود هنگام اندوه خود را به شادی وا می داشت و به هنگام مصیبت خود را سرگرم می داشت تا صفای عیش او تیره نگردد حالی که دنیا به خوشی زندگانی انان بخل ورزید و به لهو لعبشان چشم تنگی نشان داد.پس در این میان که در سایه پر غفلت او به دنیا می خندید و دنیا به اوناگهان زمانه با خار و خسک خود را لگدکوب ساخت و روزگار نیروهایش را در هم شکست و مرگ از نزدیک به او چشم دوخت.