|
با خویشتن نشستن در خود شکستن
نه نه نه این هزار مرتبه گفتم نه دیگر توان نمانده توانایی در بند بند من از تاب رفته است شب با تمام وحشت خود خواب رفته است و در تمام این شب تاریک تاریک چون تفاهم من با تو انسان افسانه مکرر اندوه و رنج را تکرار می کند گفتی امیدهاست در نا امید بودن من اما این ابر تیره را نم باران نبود و نیست این ابر تیره را سر باریدن انسان به جای آب هرم سراب سوخته می نوشد گلهای نو شکفته این لاله های سرخ گل نیست خون رسته ز خاک است باور کن اعتماد از قلبهای کال بار رحیل بسته و مهربانی ما را خشم و تنفر افزون از یاد برده است باورنمی کنی ؟ که حس پاک عاطفه در سینه مرده است.. .... |
با خویشتن نشستن در خود شکستن
دیگر زمان زمانه مجنون نیست فرهاد در بیستون مراد نمی جوید زیرا بر آستانه خسرو بی تیشه ای به دست کنون سر سپرده است در تلخی تداوم و تکرار لحظه ها آن شور عشق عشق به شیرین را از یاد برده است تنهاست گردباد بیابان تنهاست و آهوان دشت پاکان تشنگان محبت چه سالهاست دیگر سراغ مجنون آن دلشکسته عاشق محزون رام را از باد و از درخت نمی گیرند زیرا که خاک خیمه ابن سلام را خادم ترین و عبدترین خادم مجنون دلشکسته محزون است در عصر ما عصر تضاد عصر شگفتی لیلی دلاله محبت مجنون است ای دست من به تیشه توسل جو تا داستان کهنه فرهاد را از خاطرات خفته برانگیزی ای اشتیاق مرگ در من طلوع کن من اختتام قصه مجنون رام را اعلام میکنم.. ... |
با خویشتن نشستن در خود شکستن
گوی شب را پگاه نیست هر سو سکوت هست سکوتی هراسناک ای کاش تا شیشه دریچه این خانه بشکند سنگی ز دست کودک کوچه رها شود ای کاش دست ستم کشیده به سنگ آشنا شود من از حصار سخت گذشتم در آن سوی حصار حصین شادی ست در آن سوی حصار شور رهایی و آزادی ست آیا جهان به وسعت فکر ما آیا جهان به وسعت زندان است؟ دیدم تو را که وسعت روحت را به دوستاقبانی دلقکها در آن بهار عمر غافل ز بازگشت بهاران گماشتی آیا جهان به وسعت دلتنگی ست ؟ از آن حصار سخت گذشتم اما حصار خاطره ها را این حنظل همیشه به کامم ویران که می تواند ؟ اینک تو رفته ای و نمی دانم آیا کدام هلهله ات شاد می کند آیا کدام عاشق صادق نام تو را شبانه در کوچه های شب زده فریاد می کند من از حصار تیره گذشتم دیدم سیماب صبحگاهی از سر بلندترین کوهها فرو می ریخت.. ..... |
آیا چه کس تو را از مهربان شدن با من مایوس می کند
وقتی تو نسیتی خورشید تابناک شاید دگر درخشش خود را و کهکشان پیر گردش خود را از یاد می برد و هر گیاه از رویش نباتی خود بیگانه می شود و آن پرنده ای کز شاخه انار پریده پرواز را هر چند پر گشوده فراموش می کند آن برگ زرد بید که با باد تا سطح رود قصد سفر داشت قانون جذب و جاذبه را در بسط خاک مخدوش می کند آنگاه نیروی بس شگرف مبهم نامرئی نور حیات را در هر چه هست و نیست خاموش می کند وقتی تو با منی گویی وجود من سکر آفرین نگاه تو را نوش می کند چشم تو آن شراب خلر شیرازست که هر چه مرد را مدهوش می کند |
آیا چه کس تو را از مهربان شدن با من مایوس می کند
ای مهربانتر از من با من در دستهای تو آیا کدام رمز بشارت نهفته بود ؟ کز من دریغ کردی تنها تویی مثل پرنده های بهاری در آفتاب مثل زلال قطره بباران صبحدم مثل نسیم سرد سحر مثل سحر آب آواز مهربانی تو با من در کوچه باغهای محبت مثل شکوفه های سپید سیب ایثار سادگی است افسوس آیا چه کس تو را از مهربان شدن با من مایوس می کند؟ |
آیا چه کس تو را از مهربان شدن با من مایوس می کند
ای مهربان من من دوست دارمت چون سبزه های درست چون برگ سبزرنگ درختان نارون معیارهای تازه زیبایی با قامت تو سنجیده می شود زیبایی عجیب تو معیار تازه ای ست با غربت غریب فراوانش مانند شعر من این شعر بی قرین و این تفاخر از سر شوخی ست {پپوله} {پپوله} {پپوله} نازنین {پپوله} {پپوله} {پپوله} |
آیا چه کس تو را از مهربان شدن با من مایوس می کند
ای قامت بلند ای از درخت افرا گردنفرازتر از سرو سر بلند بسی پاکبازتر ای آفتاب تابان از نور آفتاب بسی دلنوازتر ای پاک تر از برفهای قله الوند تو مهربانتر از لطیف نسیم ساکت شیرازی در سینه خیز دماوند و دست تو دست ظریف تو گلهای باغ را زیور گرفته است و شعرهای من این برکه زلال تصویر پرشکوه تو را در بر گرفته است من کاشف اصالت زیبایی توام مفتون روح پاک و فریبایی توام تو با نوشخند مهر با واژه محبت فرسوده جان محتضزم را از بند درد آزاد می کنی و با نوازشت این خشکزار خاطره ام را آباد می کنی با سدی از سکوت در من رساترین تلاطم ساکن را بنیاد می کنی با این سکوت سخت هراس انگیز بیداد می کنی |
آیا چه کس تو را از مهربان شدن با من مایوس می کند
ای ما همیشه با هم و بی هم پیوند پاک تا بزند درمیان ما اینک کدام دست ؟ آه ای بیگانه وقتی تو مهربان باشی دنیای مهربانی داریم ای با تو هر چه هست توانایی در دست توست معجزه عیسایی وقتی بهار بود و گل رنگ رنگ بود آن شب شمیم عشق نخستین خویش را از دست مهربان تو بوییدم اکنون بهار نیست تا برگهای سبز درختان نارون تن در نسیم نرم بهاری رها کنند تا ماهیان سرخ در آبهای برکه آبی شنا کنند .... |
آیا چه کس تو را از مهربان شدن با من مایوس می کند
محبوب من بیا تا اشتیاق بانگ تو در جان خسته ام شور و نشاط عشق برانگیزد من غرق مستی ام از تابش وجود تو در جام جان چنین سرشار هستی ام من بازتاب صولت زیبایی توام آیینه شکوه دلارایی توام ... |
آیا چه کس تو را از مهربان شدن با من مایوس می کند
باری طلوع پاک تو در آن شب سیاه شاید بشارت از دم صبح سپید بود وقتی طلیعه تو درخشید از پشت کوهسار توهم دیدم که این طلوع زیباترین سپیده صبح امید بود ای سرکشیده از دل این قیرگونه شب بر آسمان برآی و رهاکن زرتار گیسوان زرافشان را همچون شهابها بر بیکران سپهر با شب نشستگان سخن از آفتاب نیست آنان که از تو دورند چونان به شب نشسته شبکورند ت خورشید خاوری جان جهان ز نور تو سرشار می شود همراه با طلوع تو ای آفتاب پاک در خواب رفته طالع من این خفته سالیان بیدار می شود ای آیه مکرر آرامش می خواهمت هنوز آری هنوز هم دریای آرزوی در این دل شکسته من موج می زند راهی به دل بجو... ... .. |
| اکنون ساعت 01:23 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)