در سینه

تو گویی حرف ناگفته ای مانده
در گیر و دار بودن و نبودن
تو گویی گل نشکفته ای مانده
در هزاران شب تردید
تا ابد غم من در سینه به
تکاپو مانده

در مدار نو

در دوره گرد احساس و اندیشه
به کدامین جهت در شتابی
بیا که سکوت و تکرار را بشکنیم
و دوباره را در مدار نو آغاز کنیم
چرخه اجباری رها کرده
چرخشی دیگر آغاز کنیم

دعوت

کنار خواهم گذاشت
تمامشان را
چو دریای آزاد
چو آهو ، کنار صحرا
کنار خواهم گذاشت
ترس را ، آرزو را
و با باد خواهم رفت
به ساحل دریا
بیا
تو هم بیا

زمان

گرفتی رؤیای کودکی را
گرفتی نشاط جوانی را
ربودی ، شور آشنایی را
گرفتی عشق نهانی را
در کمینی که بگیری
زندگانی را

عبور

افق مرا می خواند
من می خواندم
هیبت هستی را
اگر چه شعرم کلمه ای بیش نبود
زندگی را
عبور از وهم وحیرت می خواستم
به سادگی
نه
نمی توانستم بیان کنم
یقیناً ، ساده نبود عبور من

که گفته بود

که گفته بود ، اسیر زمین باشم
گرفتار و بی یقین
نشکفته ، زار و حزین باشم
ستاره من
که گفته بود
غمین باشم

هویت

بسط رؤیا
بسط تفکر
عمق نگاه
ناگهان اتفاق افتاده بود
و تحمل را ناپایدار می نمود
هویت بافتش درشت تر شده بود

پرسش

کاش من هم
در کوچه و بازار روان بودم
و روزنه نگاهم
مانند همه ، در پی رزق روزانه ام بود
بیا با سکوت آشتی کنیم
و لرزان
بیندیشیم به فردای خویش
و ندای وهم و عدم را ، در سرودی نو
بخوانیم و عبور کنیم از من و ما
و در نگاهی نو در آمیزیم
و از کوه بیاموزیم
ایستاده لرزیدن را
از دریا ، تلاطم را
و از سحر ، سکوت را
و از خود بپرسیم

پی ِ دانه

در بیکران آسمان ، زیر یک بام
زیر برف و باران
در نقطه ای مبهم از هستی
در پی ِ یک پناه
از هراس باد و بوران
نظرگاه ژرفی است
از ورای پنجره ها
نگاهمان در هم آلوده
پگاهمان در پی ِ دانه

انگیزه

با ، آوایی گوناگون
با ندای نالان
زمزمه کنان
مرا همچنان با خود می برد


با دانه ها

برف سنگین بود
راه ها بسته شدند
دانه ها ، ناپیدا
پرندگان ، خسته شدند
جامه سفید پوشیدم
دانه ها در کف خشک ایوان
ریختم