فاتمه‌! دووچاوی مه‌ستت، پڕته‌لیسمی جوانییه‌
پڕشه‌رابی خۆشه‌ویستی و عاره‌قی یه‌زدانییه‌،
به‌ژن و باڵاکه‌ت نموونه‌ی: هه‌یکه‌لی یۆنانییه‌،
لاروله‌نجه‌ت مۆسیقایه‌، به‌سته‌یه‌، گۆرانییه‌
بووکی ڕازاوه‌ی خه‌یاڵم، گیانه‌که‌م ست فاتمه‌!
تاقه‌ پرشنگێکی چاوت ئه‌وپه‌ڕی ئاواتمه‌..

گه‌رچی دڵداری له‌خاکی ئێمه‌دا، ئه‌فسانه‌یه‌
هه‌ر به‌ته‌نیا بۆ کوڕی خاوه‌ن ته‌لار و عانه‌یه‌
گیانه‌که‌م! ئه‌مما دڵی من له‌و دڵه‌شێ
تانه‌یه‌
بێ ئه‌وه‌ی هیچ شک به‌رێ، کوژراوی ئه‌و چاوانه‌یه‌
هه‌ربه‌ته‌نیا خۆشه‌ویستی شک ئه‌به‌م ست فاتمه‌!
سه‌روه‌تم ناوێ، بزه‌ی تۆ: ئه‌وپه‌ڕی ئاواتمه‌..

خۆشه‌ویستی وا که‌ نامه‌ی خوایه‌ بۆ پێغه‌مبه‌ران
به‌رز و ناسک، وه‌ک هه‌ناسه‌ی پڕ گوڵاوی دولبه‌ران
نه‌ک وه‌کو حه‌زکردنی دینار و گه‌وهه‌ر په‌روه‌ران
ئه‌و که‌سانه‌ی بۆ قڕانێ، چه‌نده‌ دڵیان هه‌ڵوه‌ران!
خه‌ڵقی تر، پاره‌ په‌رستی، با بکه‌ن ، ست فاتمه‌!
من به‌ ته‌نیا، تۆ په‌رستی، ئه‌و په‌ڕی ئاواتمه‌..

زۆر که‌ڕه‌ت هانم ئه‌دا، داخی ده‌روونی پڕ گڕم
بۆتی هه‌ڵڕێژم : سکاڵای ناسکی گه‌رم و گوڕم
داخه‌که‌م، کاتێ که‌دێمه‌ به‌رده‌مت، واقی وڕم
وام ئه‌شێوێنێ به‌جۆرێ نایه‌ڵێ هیچ ده‌ر بڕم..!
بووکی رازاوه‌ی خه‌یاڵم! گیانه‌که‌م ست فاتمه‌..!
گوێیه‌ بۆ ئه‌م ڕازه‌ شل که‌ی، ئه‌وپه‌ڕی ئاواتمه‌

ئه‌حمه‌د هه‌ردی

گەر هود هودەکەی بادی صەبا بێ لە "سەبا"تان
گەر تەختی "سولەیمان" ی یە ئەیخاتە هەواتــان

دوێــنێ نەفسم بوو بە عــطار خانەیی چــــــینی
هێنای کە صـــەبا نامەیی موشـکینی وەفاتـــــان

لــەم گوڵشەنە گەر حاڵی دڵ و روحــم ئەپرســــن
ئەی مورغی زمانی شەو و رۆژ نەغمەی سوراتان

دڵ رۆییـــوە ! بیـستوومە ئـــەڵێــن وا لە " مەدینە "
روح مـــاوە کە بیـــکەم بە فیـــداتان بــە فیـــداتـــان

چـــاوم کە لەلام گـــۆزەیە ئەشــــــکم بە ئەمەل ئاو
خـۆیشـــم کە لەلای ئێــــوەم ئەوا بووم بە سەقاتان

سەد شوکری خودا چاکەوە بوو خەستەکەی ئێمەیش
ئــــەی دافیعی تیفۆســـی دەروون تۆزێ دوعاتــــان

"بێـــــــخود" کە هەتیوی دەری ئەو لادی رەســـــوولە
نـــــازدارە فەرامۆشــــی مەکــــەن تۆبی و خوداتــان

مەلا محمودی موفتی""بێخود""

پێنجوین بەبێ‌ تۆ نزیكه مـــــــــــــــەرگم
لوبنان شكێن بووی داخی بە جەرگـــــــم

تازه بوكێ بوی بەسەر چــــــــــــــــــــیاوه
ئەهاتنه سەیرت لەم لاو لــــــــــــــەولاوه

پارچه ئەرزێ بوی له پارچەی بەهەشت
زەردو سورو شینی كـــــــەژو كێو و دەشت

سەیرانگای پۆلی گەنجی عـــــــــراق بوی
لەم سەرحەدەدا بۆ خۆشی تاك بــــــــوی

بۆ هەوای ساف و ئاوی ساردی تــــــــــــــۆ
ئەكەم هەتا هــــــــــــــەم شیوەن و ڕۆ ڕۆ

پێنجوین بەبێ تۆ نزیــــــــــــــــكه مەرگم
لوبنان شكێن بووی داخی به جـــــــەرگم

موفتی پێنجوێنی

سلام به همه
یه شعر کردی هست که با " خیلی وقته که دیه تو شهر ما هیچ دلی شیدا نمیشه" شروع میشه
فکر کنم شاعرش پرتو کرمانشاهی باشه مطمئن نیستم
خواستم ببینم امکانش هست کسی متن کاملشو اینجا بذاره؟
کسی دسترسی داره؟
خودم نتونستم پیدا کنم

ممنون

پرتوکرمانشاهی ( 2 )

ار شوي در وابكيد و بيده مهمانم چه بود
سر بنيده سينم و دس وسر شانم چه بود

وابكيمن خوش خوشك يي شيشه لو بد مصوه
ساقيم بيد و بنيدن سر وداوانم چه بود

من كه گيان و عمر و مالم چي وتالان چوت
كفر زلفت ار بويدن دين وايمانم چه بود

هر چمانيگ مردمه اريي كرت سوزم بكي
ليموم سيفم شمامه باخ وبوسانم چه بود

شون كي بگرم له اي ظلماته مينه كي بكم
ار تو بيده خضر ريم وآو حيوانم چه بود

وخت خفتن ار بچي پرتوچه خاكي كيده سر
ار بميني هم ، نيذانم دردته گيانم چه بود

{پپوله}

که وتر زه خمی

که م بیوش به چم دیره ، له ی شور شور وارانه
یه ی شه و بمینه لامان مه ر ئیره بیاوانه

ئامان وه تو هاوردم ، دی بال و په رم نه شکن
چیو که و تر زه خمیگم هامه لیو ئی بانه

عومریگه چاوه ریتم ، پامال جووانیتم
بیلا که ده می ته ر که م له و چک چک زولفانه

که م بیوش بچم دیره، ئه ر مردمه چیو هیلم
ئاخه شه یوه که ت خیسه له ی وه خت زمستانه

ئه ی داد جووانیمان چیو نه قش سه راوی بی
خاوی بی و تاوی بی ، ئی ئاور وهارانه

تا گییان نه که نی عومری ، راحه ت نیه گری ئه ی دل
به ختت بسزی سه د جار، مردن مه گه ئاسانه

دونیا ئه گه ویران بوو ، رخم له چه چوو "په ر توو"
ده وریشم و ئاواره ، مالم وه سه ر شانه....

{پپوله}

کم بیش بِچِم دیره لِه شرشره وارانه
یه شو بمینَ لامان مر ایره بیاوانه

"كم بگو برم ديره،توي اين شرشر بارون
يك شب بمون پيش ما مگه اينجا بيابونه "

آمان و تو هاوردم دی بال و پرم نشکن
چي کوتر زخمی‌گم هامَ ناوِ ایوانه

"به تو پناه آوردم ديگه بال و پرم و نشكن
مثل يك كبوتر زخمي كه توي اين ايوونه"

عمری‌کَ چاوَ ریتم پامال جُوانیتم
بیلا که دمي تَر کم لو چک چک زلفانه

"عمريه كه چشم به راهتم جونيم پامال تو شد
بذار كه لبي تر كنم از چك چك زلفات"

کم بیش بچم دیره ار مِردِم َچو هیلم
باخ شُویَ‌‌ کت خیسَ له وقت زمستانه

"كم بگو برم ديره اگر بميرم هم نمي ذارم بري
باغ پریشونت (موهات)خيسه توي اين وقت زمستون"

کم بیش بچم دیره له شر شره وارانه
یه شو بمین لامان مر ایره بیاوانه

"كم بگو برم ديره،توي اين شرشر بارون
يك شب بمون پيش ما مگه اينجا بيابونه "

علي اشرف نوبتي (پرتو كرمانشاهي)

{پپوله}

دور شباب طي شد و مرغ از قفس پريد
ماندي دلا و عمر به هشتاد هم رسيد

چشمي که بود آينه گردان آرزو
اشکي شد و بدامن حسرت فرو چکيد

بالاي سرو غم زد و پاي طلب شکست
رخساره پر چين شد و آيينه لب گزيد

کابوس ماتم است، شکر خواب صبحگاه
بانگ رحيل گشت، نسيمي که مي وزيد

اميدها فريب و ، حقيقت سراب بود
افسانه شد محبت و پيوندها بريد

هر روز اميدوار بفرداي ديگرم
فردا هم از اميد دگر ميدهد نويد

پيشي گرفته اند چنان روز و شب ز هم
کان يک از اين نباشد و اين يک از آن پديد

وا حسرتا، که شور و نشاط شباب بود
چون جلوه ي شهابي و چشم نديد و ديد!

گنج سعادتي، که جهاني گداي اوست
رازي است ناگشوده و قفلي است بي کليد

جام حيات را که شرنگي است جانگزا
بايد ز خود بر آمد و لا جرعه سرکشيد

آه از تو اي سپيده ي شبهاي دير پا
يکشب از انتظار تو چشم نيارميد

گفتم اساس ظلم چنين و چنان کنم
خواب و خيال بود و دريغا ز سر پريد

در من هنوز وسوسه ي شعر، اي عجب
جوش جوانه ميزند و نغمه ي اميد

باشد که روزگار بسنجد بگو پرش
شعري که کس زما به پشيزي نمي خريد

پرورده ي غرور و کنار توام، پراو!
بر تو درود باد، از اين پير سر سپيد

« پرتو » چو بوم، روز و شب اين فال شوم چيست؟
بايد ز خود گذشت و ز خود برتر آفريد

نوبتي-پرتو کرمانشاهي
ششم مهر ماه – هشتاد و نه

پرتوکرمانشاهی ( 3 )

ارمنی پرتو کرمانشاهی!نگاهی ساده به دو غزل کردی کرمانشانی!

پرتو ، زغفرانی و ارمنی

به قلم : جلیل آهنگرنژاد

اهالی ادب و هنر کرد کرمانشاه شاید در سالهای 1325 به بعد با صدای گرم علی البرزی ترانه ای را شنیدندکه بعدها الهام بخش شاعران خوب کردی سرای استان شد . ترانه‌ایکه امروز هم به همت جوانان جویای نامی در موسیقی باز خوانی می شود :

تیه‌ی به‌و نیه‌تیه‌ی مه‌و !
ئه‌رمه‌نی لامه‌سه‌و ! کوشتیده‌م زیوتر به‌و !

تاثیراتی از این دست در وادی هنر، امری پذیرفته و گاه ضروری به نظر می رسد . چرا که « هنرمند شاخک حساس جامعه است » (1) و با اجتماع وتمامی مولفه های زندگی بشری ارتباطی تنگاتنگ دارد . و نیز هنرها هم با یکدیگر این رابطه‌ی دوسویه را حفظ کرده‌اند . ( شعر و موسیقی) آنچه که در پی می‌آید ، نگاهی است بر دو غزل کردی مانا که هر دو با ردیف ارمنی برای همگان آشناترینهای شعر کردی کرماشانی به حساب می آیند و با این مقدمه نیز همخوانی دارند .
علی اصغر زعفرانی ، شاعر و مطبوعاتی کرمانشاهی که حدود هفتاد سال در این دیار نفس کشید و سال 82 به دیار باقی شتافت ، با شعر کردی الفتی دیرینه داشت .وی علاوه بر شعر از دوستداران و صاحبنظران تئاتر استان بود و شاگردان توانایی را نیر به تئاتر استان معرفی نمود(2) . زعفرانی غزلی با ردیف ارمنی و با مطلع زیر دارد که در سال یکهزار و سیصد و چهل و پنج سروده است ، که زیبایی دلکشی دارد :

م ده‌رده داری عاشق و بی خانمانم ئه‌رمه‌نی !
عشق ت لاکردار داس ئاگر وه گیانم ئه‌رمه‌نی !(3)
...
این غزل بدون هیچ مکثی غزل ارمنیعلی اشرف نوبتی« پرتو » را در ذهن مخاطب زنده می کند که:

ئاواره‌گه‌ی بیچاره‌گه‌ی بی خانمانم ئه‌ر‌مه‌نی !
مالد نیه‌زانم هاله کوو رووح و ره‌وانم ئه‌رمه‌نی ! (4)

...صاحب « المعجم فی معاییر الاشعار العجم » در کتاب وزینش می
نویسد : « اربابان معانی گفته‌اند : چون شاعری معنیی را دست دهد و آن را در کسوت عبارتی ناخوش پوشانده و دیگری همان معنی را فراگیرد و به لفظی خوش و عبارتی پسندیده بیرون آرد ، او بدان معنی اولی گردد و آن معنی ملک او گردد » . بعلاوه این امر بر هیچ مخاطبی پوشیده نیست که در ادبیات ملل مختلف ، نظیره گویی، تقلید و... امری غیر قابل انکار است و حتی « تمامی شاعران بزرگ هم به نوعی از دیگران تاثیر گرفته‌اند . » با ذکر این نکته که در باره تاریخ سرایش غزل پرتو تاریخی یقینی در نظر نمی گیریم ، به بررسی جزیی این دو غزل می پردازیم .

بسامد واژگانی و مشترکات لفظی و معنوی
غزل الف ( زعفرانی ) یازده بیت دارد و غزل ب ( پرتو ) دارای 9 بیت است . در غزل الف بیش از170 واژه ( اسم ، فعل و حرف ) وجود دارد و در غزل ب بیش از 150 کلمه . در صد استفاده از وازگان اصیل کردی در هر دو غزل تقریبا یکسان و حدود سی در صد است .
همانطور که واضح است ، هردو از یک ردیف اسمی ( ارمنی ) یاری گرفته اند . بالاترین بسامد اشتراکی این دو غزل در کاربرد قوافی است که در آنها 9 قافیه‌ی مشترک وجود دارد و جالب آنکه قافیه‌ی « بی خانمان » در هر دو غزل دوبار تکرار شده است .
یکی از صناعات و آرایه‌های ادبی که تاثیر آشکار وبسزایی در موسیقی اشعار کلاسیک فارسی دارد ، استفاده از قافیه‌ی میانی یا درونی است . از بارزترین ویژگی های این دو اثر همین قافیه یمیانی است که به ترتیب غزل الف در 9 بیت و غزل ب در 8 بیت از این آرایه استفاده شده است .
وجوه افتراق

در این دو غزل با توجه به فاکتور هایی چند ، می توان پی برد که غزل ب موفقتر و پخته تر است .دو مورد از این موارد عبارتند از :
1- در غزل الف چند مورد اشکال وزنی وجود داردکه سه مورد ذکر می شود :

گه‌ردت ئه‌گه‌ر بیوشم درو ، لال بوو زوانم ئه‌رمه‌نی !
دی تاقه‌ت و سه‌ورم چیه خوماری تاوم برد‌یه !
ئمشه‌و م ئاگر گرتمه وه تو په‌لام هاوردمه .....

این شعرها که بر وزن مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن ( بحر رجز مثمن سالم عروض ) سروده شده‌اند ، در این سه مصراع غزل اولی اشکال وزنی وجود دارد در حالیکه غزل پرتو کوچکترین لغزشی در این مورد وجود ندارد .
2- سلاست وروانی غزل پرتو بر شیوایی کلامش افزوده و مخاطب بی آنکه فکر کند ، شاعر در بند یافتن واژگان و... است ، او را بر سمند سخن سوار می بیند . اما این سلاست در غزل اول ، همپای غزل دوم نیست . به عنوان مثال در شعر زغفرانی در میان مصاریع ، شاعر از هجای کشیده استفاده کرده که این کار با توجه با دشواری خوانش شعر با زبان کردی و گویش کلهری ( کرماشانی ) ، موجب سکته در موسیقی و آهنگ کلام می شود و از زیبایی شعر می کاهد :

... عشق ت لاکردار داس ئاگر وه گیانم ئه‌روه‌نی !
....
در پایان این نوشتار لازم است که از سخنان ستاد جلال الدین همایی هم بهره بگیریم که: « گاه در بین شاعران ، مضمون شعری از دیگری گرفته می شود و در الفاظی دیگرپرورانده می گردد» این تعریف که در اصطلاح بلاغت به آن « سلخ » گفته می شود ، در ادبیات ایران زمین امری راج بوده و هست و صد البته « شاعر دوم فکر و مضمون را بهتر وشیوا تر از گوینده‌ی اول به نظم در می آورد . »(5) با این حال غزل پرتو شیوا تر از غزل زعفرانی نشان می دهد در حالیکه کار زعفرانی از این جهت رحجان دارد که تاریخ زمانی اش از غزل پرتو قدمت بیشتری دارد .
در پایان هر دو غزل را می خوانید :

ابتدا شعر علی اصغر زعفرانی :

م ده‌رده جاری عاشق و بی خانمانم ئه‌رمه‌نی !
عشق ت لاکردار داس ئاگر وه گیانم ئه‌رمه‌نی !

قه‌سه‌م وه عیسا عشق ت شه‌یدا و شیتم کردیه
گه‌ردت ئه‌گه‌ر بیوشم درو لال بوو زوانم ئه‌رمه‌نی !

ده‌ر وا بکه م سه‌ردمه ! ئمشه‌و گلاراو کردمه
ریو وه تو م هاوردمه ! بیه مه‌کانم ئه‌رمه‌نی !

ده‌ردم تو به‌و ده‌رمان بکه !موشکل ئرام ئاسان بکه !
ئمشه‌و تو م مهمان بکه ! بی خانمانم ئه‌رمه‌نی !

یه‌ی شه‌و تو ته‌ننازی بکه ! عاشق له خوه‌د رازی بکه
گش که‌س ئرام نازی بکه ! بنیش وه شانم ئه‌رمه‌نی !

ده‌ر وا که ئازارم نه‌که‌! وه غه‌م گرفتارم نه‌که‌!
پرخیون دل زارم مه‌که ! ئه‌بروو که‌مانم ئه‌رمه‌نی !

ئشله مه‌لوخ ! فریای ره‌سم ! که‌پووخ ده‌خیله چاومه‌سم !
پووری ک م زوان تو چیو خوه‌د نه‌زانم ئه‌رمه‌نی !

دی تاقه‌ت و سه‌ورم چیه خوماری تاوم بردیه
گوپی عه‌رق وه پیم بیه ته‌ر که زوانم ئه‌رمه‌نی !

ئمشه‌و م ئاگر گرتمه وه تو په‌لام هاوردمه
له‌یره نیه‌چم ئه‌ر مردمه برشن بزانم ئه‌رمه‌نی !

کافر ئرا ده‌ر وانیه‌که‌ی !؟ له ئاه م په‌روا نیه‌که‌ی !
چاره‌ی دل شه‌یدا نیه‌که‌ی !؟ نیه‌یوشی جوانم ئه‌رمه‌نی !

« سه رخوه ش» وه مالد هاتیه ! تا مه‌ی نه‌خوه‌ی ولکه‌ر نیه
یه عه‌دلیه یه نه‌زمیه یه‌یشه‌م نشانم ئه‌رمه‌نی !
{پپوله}

و شعر پرتو کرماشانی :

ئاواره‌گه‌‌ی بیچاره‌گه‌ی بی خانمانم ئه‌رمه‌نی !
مالد نیه‌زانم هاله کوو رووح و ره‌وانم ئه‌رمه‌نی !

ترسم وه گه‌ردم تا نه‌که‌ی بیوشی بچوو ده‌ر وا نه‌که‌ی
ئمجا م دی دیوانه‌گه‌ی ئاگر وه گیانم ئه‌رمه‌نی

ت به‌و موسلمانی بکه له‌ی گه‌وره مهمانی بکه
هه‌ر چی ک خوه‌د زانی بکه م ناتوانم ئه‌رمه‌نی !

بیخود ئرا ترسی خوه مم قورسه ده‌مم خاتر جه‌مم
مانگه شه‌وه‌ سایه‌ی خوه‌مه‌ها شان وه شانم ئه‌رمه‌نی !

نووش ئه‌وقره چشتی نیه ده ر وا که بارم که‌فتیه
هه‌ر یه‌ی چکه‌ی نه‌زری بکه ته‌ر بوو زوانم ئه‌رمه‌نی !

ئه‌ر یه‌ی که‌سی له دژمنی پرسی یه له کووره سه‌نی
وه گیان هه‌ر چی کافره ئیوشم نیه زانم ئه‌رمه‌نی !

پشتم له بار ده‌رد و خه‌م شکیا نیه‌زانم چوه بکه‌م
ده‌ردم یه‌سه له مال خوه‌م بی خانمانم ئه‌رمه‌نی !

رووژ و شه وم جوور یه‌که‌ ده‌ر وا که مایووسم مه‌که‌!
ئاخه و ه ناشه‌ر تازه م جیال جوانم ئه‌رمه‌نی !

ده‌ر واکه زیوتر « په‌رته‌وه‌» مهمانه‌گه‌ی ئاخر شه‌وه‌
یه‌ی شیشه له و به‌د مه‌سه‌وه پر که بزانم ئه‌رمه‌نی

{پپوله}

شكاني عهد ياري دي ولم كه
دلم شكيا وخواري دي ولم كه

له دس چي عمر وگيان وملك ومالم
خدا ريشت دراره دي ولم كه


***********************************
دلم خوش بي وتم تو گشت كسمي
و روژ بي كسي عاصاي دسمي

نذانستم له پا وقتي در آتم
له بد بدتر تو دي خريه خسمي

دو شعر کوتاه کوردی از استاد پرتو کرمانشاهی

پرتو کرماشانی یا همان علیاشرف نوبتی از شاعران بنام کرمانشاهی است که در عرصه ی شعر فارسی و کردی بویژه غزل سرآمد روزگار ماست


شکانی عه هد یاری دی ولم که
دلم شکیا وه خواری دی ولم که

له ده س چی عومر و گیان و ملک و مالم
خدا ریشه ت دراری دی ولم که

:53::53:

غه زال چه و خومارم هه ر تو دیرم
ئومید روزگارم هه ر تو دیرم

ئه نارم، لیموم، سیفم، شه مامه م
گول باخ و به هارم هه ر تو دیرم

غزلی از پرتو کرمانشاهی

میان ئی همه خوبا مه هی همش تونه دارم
کسی بــِشِت زده حرفی؟ بگو خداشه درآرم

امید مه همه اینه سر تو باشه سلامت
دلت بره‌ی مه نسوزه! بوه‌ی بوه‌م مه چه کاره‌م؟

گُلی به مثل تو نی‌دم ولی هوای خوته نی‌ری
همه موخان برواکاننت ولی اگه مه بذارم

منم گمان کو یه روزی از ئی خرآو شده رفتم
خدا بره گژت آخه! تونه به کی بسپارم؟

چه خوبه شووه درازی مه باشم و گل و گیست
تمام آرزوامه گِله گِله بشمارم

همش نه قول تو می‌گم دلم نمی‌ره به خرجش
چنی براش مه بوافه‌م؟ چنی بهانه بیارم؟

تمام خلق بدانن بَشه خومی و مُخامت
بذا بگن همه حرفی! مگه مه واهمه دارم؟

نگو بره‌ی چه که پرتو نمی‌گه حرف حسابی
فلک که مانده میانش! مه از کوجانه بیارم؟

ساقی ****
تابرشن دواره برشن ساقی دلم که‌واوه!
شیتم که تا نه‌زانم! زانستنم عه‌زاوه!
برشن دل ت خوه‌ش بو! ساقی ئه‌گه‌ر مِ دیمه،
که‌س گیان وه ده‌ر نیه‌وه‌ید له‌ی سال ناسواوه

کلیام و برشیامه ئی ‌ده‌رده که‌س نیه‌زانی
ئه‌شکم له و دیورید هه‌م ئاگره هه‌م ئاوه

گوونا وه ژیر زولفد بیلا بکه‌ی خوه‌ر ئاوا
بوومه خِرِ چه‌وه‌یلد! جاری چِ وه‌خت خاوه؟!
ده‌ردم که‌سی نیه‌زانی ، داخم له بی که‌سی خوه‌م
ته‌نیامِ چیو بکشیم ئی گشته ناحساوه

ئیوشم دلم هلاکه ، تا ده‌س بنه‌یده تالان
ئیوشی حه‌یا که په‌رته‌و ! ده‌س له‌ی قسه‌یله لاوه!