دلم را بود از آن پیمان گسل امید یاریها

به نومیدی کشید آخر همه امیدواریها

دو چشم شوخ تو برهم زده خطا و حبش

به چین زلف تو ماچین و هند داده خراج

تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت


رحم آر که خون در دلم افتاد ز دستت

روی زمین و خون دلم نم گرفته است

پشت فلک ز بار غمم خم گرفته است

دلا جان در ره جانان حجابست

غم دل در جهان جان حجابست

وه که از دست سر زلف سیاهت چه کشیدست

آنکه دزدیده در آن دیده خونخوار تو دیدست

تا چند کنم ناله و فریاد که در شهر

فریاد رسی نیست که فریاد ز دستت