تو را چه می رسد ای آفتاب پاک اندیش
تو را چه وسوسه از عشق باز می دارد؟
کدام فتنه بی رحم عمیق
ذهن تو را تیره می کند از وهم؟
شب آفتاب ندارد
و زندگانی من بی تو
چو جاودانه شبی
جاودانه تاریک است
تو در صبوری من
اشتیاق کشتن خویش
و انهدام وجود مرا نمی بینی
منم که طرح مودت به رنج بی پایان
و شط جاری اندوه بسته ام اما
تو را چه وسوسه از عشق باز می دارد؟

در نهان خانه ی جانم
گل یاد تو درخشید
باغ صد خاره خندید
عطر صد خاطره پیچید

دلم برای کسی تنگ است
که آفتاب صداقت را
به میهمانی گلهای باغ می آورد
و گیسوان بلندش را به بادها می داد
و دستهای سپیدش را به آب می بخشید

دیر گاهی است که
چون من همه را
جنبشی نیست در این خاموشی
دست ها ،پاها
در قیر شب است

تو مهربان بود ی
ماجرا اما ...
چه سخت تشنه جام محبت بودم
سخن تمام نشد ختم ماجرا پیدا
امید با تو نشستن
تلاش بی ثمری بود !!

در انتهای هر سفر
در ایینه
دار و ندار خویش را مرور میکنم
این خاک تیره این زمین
پاپوش تن خسته ام
این سقف کوتاه اسمان
سرپوش چشم بسته ام
اما خدای دل
در اخرین سفر
در ایینه به جز دو بیکرانه کران
به جز زمین و اسمان
چیزی نمانده است
گم گشته ام ،کجا ؟
ندیده ای مرا ؟

اگر تو بازنگردی
قناریان قفس قاریان غمگین را
که آب خواهد داد
که دانه خواهد داد؟
اگر تو باز نگردی
بهار رفته در این دشت برنمی گردد ...

دارم راه می افتم
تا چطور با تو حرف بزنم
که چطور به حرف هایت گوش کنم..
برای به تو رسیدن
یک بار برای همیشه باید راه می افتادم
برای با تو ماندن اما
روزی هزار بار
باید راه افتاد...
...

دوباره شب شد و با من
حدیث بیداری
گذشته بود شب از نیمه من ز هشیاری
و پلکهای تو این حاجبان سحر مبین
چو پرده های حریری برآفتاب افتاد ...

دم غروب ، میان حضور خسته اشیا
نگاه منتظری حجم وقت را می دید.
و روی میز، هیاهوی چند میوه نوبر
به سمت مبهم ادراک من جاری بود.
و بوی باغچه را ، باد ، روی فرش فراغت
نثار حاشیه صاف زندگی میکرد.
و مثل باد بزن،ذهن، سطح روشن گل را
گرفته بود به دست
و باد می زد خود را .