دارم رنگ عوض می کنم
به رنگ حیایی که سرخ می دود
روی گونه ی سبزم
نگاه می کند به ساعت قلبش
یعنی که دیر کرده ام
بمان کنار تخته سیاه و
صدای باد را بکش
نه
صدای من
شبیه شیهه ی هیچ باد رهگذری نیست

تو باعث شده ای


تو باعث شده ای که آدمی از آدمی بهراسد
تراشنده آن کنده بتی تو
که مرا به وهن در برابرش به زانو می افکند
تو جان مرا از تلخی و درد آکنده ای
ومن ترا دوست داشته ام
با بازوهایم و با سروده هایم
تو مهیب ترین دشمنی مرا
و تو را من ستوده ام
رنج برده ام ای دریغ
و تو را ستوده ام

می خواهم عشق بماند و
اشک بماند و
لبخندی که هدیه ی لبهای توست
می خواهم تو باشی و
من باشم و زندگی و
سیارگان سرشاری
از انعکاس ما

عشق عمومی


اشک رازی است
لبخند رازی است
عشق رازی است
اشک آن شب
لبخند عشقم بود


احمد شاملو

در بدترین دقایق این شام مرگ زای
چندین هزار چشمه خورشید
در دلم
می جوشد از یقین

شاملو

نامت را به من بگو
دستت را به من بده
حرفت را به من بگو
قلبت را به من بده
من ریشه های ترا دریافته ام
با لبانت برای همه لب ها سخن گفته ام
و دستهایت با دستهای من آشناست

احمد شاملو

ترس
وارد ترکیب سنگ ها می شد .
حنجره ای در ضخامت خنک باد
غربت یک دوست را
زمزمه می کرد .

سهراب

سرچشمه


در تاریکی
چشمانت را جستم
در تاریکی
چشمانت را یافتم
و شبم پر ستاره شد

احمد شاملو

در های و هوی این شلوغ
در وقاحت هوس
دلم گرفته سخت از مردمان خود باختگی
از نادانی
از جهل
از غربت عرفان
چه کسی سلامت فردا را تضمین خواهد کرد
باید عشق را دوباره معنا کرد ...

دست ها می سایم
تا دری بگشایم
بر عبث می پایم
که به در کس آید
در و دیوار به هم ریخته شان
بر سرم می شکند

نیما